Αντώνης Ν. Βγόντζας

Ενα σωρό απαντήσεις και δικαιολογίες βρίσκονται στη διάθεσή μας.

Είναι, όμως, καυτό «θέμα» το πώς η κυβέρνηση αμύνεται. Υπερασπίζεται την ύπαρξή της εντείνοντας την πλήρη ηθική απαξίωση όλων όσων θεωρεί αντιπάλους της. «Ο Πανούσης είναι μυθομανής». «Ο Σακελλαρίδης είναι ανέντιμος». «Και… ο Βαρουφάκης πληρώνεται χοντρά για κάθε λέξη του». Παλιά σταλινική και νεοσταλινική πρακτική. Επιτίθενται, μάλιστα, με πάμπολλες καταχρήσεις της ποινικής Δικαιοσύνης εναντίον αυτών που αντιστέκονται. Εστω και καθυστερημένα. Παλιά -και αυτή- πρακτική του «παρακράτους της Δεξιάς». Και αποφεύγει τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες για τον παρασκηνιακό έλεγχο νομοθετημάτων που προέκυψαν μετά από σκοτεινές ή γκρίζες συζητήσεις με τους κουκουλοφόρους της τρομοκρατίας.

Οχι, δεν είναι «θέμα» η καταιγιστική και κατά δόσεις υπερψήφιση προαπαιτούμενων από την παρούσα κυβέρνηση, για να λυτρωθούμε από την ανάγκη είσπραξης δόσεων και υποδόσεων.

Είναι πεντακάθαρο ότι τα σχετικά νομοσχέδια έρχονται με «ταχυμεταφορές» απέξω, κατά δόσεις, τμηματικά και με κακές, δυστυχώς, μεταφράσεις. Τα περιθώρια των τερτιπιών που επεξεργάζεται η κυβέρνηση και των μικροκομματικών παιγνίων στα οποία επιδίδεται η δραστικώς συρρικνούμενη παρέα του Μαξίμου περιορίζονται καθημερινά. Ετσι, δεν επιτρέπεται η ανάπτυξη ρωμαλέων πολιτικών πρωτοβουλιών σε μια σειρά μεγάλων και εθνικών κεφαλαίων και ζητημάτων.

Είναι, όμως, «θέμα» ο τρόπος, η μέθοδος και η πολιτική διαχείριση από την κυβέρνηση και το Μαξίμου της λειτουργίας της Εθνικής Αντιπροσωπίας. Στον κοινοβουλευτικό έλεγχο αντιδρά με ύβρεις ή και αποπροσανατολιστικά. Κατά την επεξεργασία των νομοθετημάτων παραβιάζει κάθε αρχή ορθής νομοθέτησης. Συναλλάσσεται με «παραλλαγές» των αληθών προθέσεών της.

Εκτροχιάζει τις ουσιαστικές συζητήσεις σε ατραπούς πλήρους αδιεξόδου. Και αποδεικνύει, σε κάθε στροφή, τουλάχιστον την ασχετοσύνη κορυφαίων στελεχών της.

Οχι, δεν είναι «θέμα» ο αριθμός των βουλευτών που υπερψήφισαν προχθές το τελευταίο καρναβάλι προαπαιτούμενων. Δεν ενδιαφέρει αν το τελευταίο νομοσχέδιο έλαβε 155 ή 153 ψήφους. Ο αριθμός είναι ικανοποιητικός για την εγκυρότητα του αποτελέσματος.

Ενώ είναι «θέμα» ο διευρυνόμενος καθημερινά κυβερνητικός αυταρχισμός και η διογκωμένη προκλητική βουλιμία, άσκηση και κατάκτηση μιας χύδην εξουσίας με αρνητικό αντίκτυπο στους δημοκρατικούς θεσμούς και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Οχι, δεν είναι σπουδαίο «θέμα» η καθημερινότητα της διαρκούς αντικατάστασης από την κυβέρνηση των κατ’ ευφημισμόν «ισοδυνάμων».

Είναι, όμως, πολύ καυτό «θέμα» η ανυπαρξία οικονομικής πολιτικής. Δεν είναι μόνο η πλήρης ανατροπή των υπεσχημένων φιλολαϊκών μέτρων στον τομέα της προστασίας της πρώτης κατοικίας, που τώρα χτυπιέται σε ποσοστό 80%! Στις ρυθμίσεις των κόκκινων δανείων! Πού η διαβόητη σεισάχθεια; Πού το κούρεμα των δανείων; Το διαβόητο «νέο παραγωγικό μοντέλο» που διαφήμιζαν τυχοδιώκτες οικονομολογούντες δεν πρέπει να είναι τα ερείπια της μεσαίας τάξης μετά τον τεκτονικό σεισμό της φορολογικής επιδρομής κατά των μικρών αγροτών και μεσαίων αστών.

Οχι, δεν είναι «θέμα» η δημοσιογραφική περιγραφή των διαφόρων τρομοκρατικών χτυπημάτων στη γαλλική πρωτεύουσα. Ούτε η θεαματικότητά τους. Ούτε ο εντυπωσιασμός των αντίστοιχων αστυνομικών δράσεων.

Ωστόσο, είναι «θέμα» η προσπάθεια αποτίμησης των παράπλευρων θεσμικών απωλειών της Ευρώπης. Η Γαλλία έχει αντιδράσει καθ’ υπερβολή. Κατανοούμε τους κινδύνους από την ενδεχόμενη ενίσχυση του πολιτικού ρόλου και της εμβέλειας της Μαρίν Λε Πεν. Δεν μας επιτρέπεται, όμως, να καταστούμε -τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης- σύγχρονα αστυνομικά μορφώματα με μεγάλες εκπτώσεις στα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου και στο κράτος δικαίου.

Σήμερα το Ισλαμικό Χαλιφάτο! Ή ISIS!  Ή Τζιχάντ. Χθες οι Ταλιμπάν, ο Μπιν Λάντεν και η Αλ Κάιντα. Πρέπει να προβούμε σε μια δραματική ομολογία. Υπάρχει μια διαχρονική πηγή τροφοδότησης της σύγκρουσης της χριστιανικής Δύσης με τις χώρες του Ισλάμ. Εχουμε λεηλατήσει, στο παρελθόν, τις πηγές του πλούτου που έχουν εναποτεθεί στη γη τους. Μάλιστα, τώρα πια, δεν το κρύβουμε. Ούτε κρυβόμαστε πίσω από εγκάθετους άρχοντες ή πρωτόγονους δικτάτορες, δικής μας, όμως, κοπής.

Οσο δεν μιλάμε μαζί τους, στο πλαίσιο ενός υπεύθυνου, έντιμου και απροσχημάτιστου (και για τις δύο πλευρές) διαλόγου, η τρομοκρατία θα επιβιώνει. Θα αναμορφώνεται σε σχήματα πιο επικίνδυνα. Στρατιωτικά. Πολιτικά. Και ιδεολογικά.