Αλέξανδρος Κασιμάτης

Χρειάστηκε η περίοδος των 4,5 ετών που διήρκεσε η διακυβέρνηση της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ για να αποδειχθεί ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος να πορευτεί η χώρα, εφόσον φυσικά επιθυμούμε να συνεχίσουμε να είμαστε στην Ευρωζώνη. Ούτε να εκβιάσουμε τους δανειστές μας μπορούμε, ούτε να επιβάλλουμε περισσότερους φόρους, ούτε υπάρχει τρίτος δρόμος ή μαγικές λύσεις για να ακολουθήσουμε. Το συνειδητοποιήσαμε για τα καλά, πληρώνοντας με το αχρείαστο τρίτο μνημόνιο.

Η πολιτική συζήτηση στη χώρα έχει πεπερασμένα και αρκετά περιορισμένα όρια γιατί έχουμε αναλάβει οικονομικές υποχρεώσεις που δεν αφήνουν περιθώρια για διαφορετικές ή και τολμηρές επιλογές. Ό,τι και να γίνει, αν θέλουμε να συνεχίσουμε την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, πρέπει κάθε χρόνο να εξασφαλίζουμε πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα ίσο με 2% του ΑΕΠ και να συνεχίζουμε τη μεταρρυθμιστική πολιτική.

Η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση τώρα και για τα επόμενα χρόνια πρέπει να εξασφαλίζει ισχυρή οικονομική ανάπτυξη ώστε να τιθασεύει τη δύσκολη δημοσιονομική μας θέση, καθώς το δημόσιο χρέος ως απόλυτο νούμερο παραμένει υψηλό, ασχέτως αν η Κυβέρνηση κατάφερε τα τελευταία χρόνια να αυξήσει το ΑΕΠ. Μέχρι τώρα, λόγω της ανάπτυξης που πέτυχε η Κυβέρνηση, ο λόγος δημοσίου χρέους προς το ΑΕΠ από 200% το 2020 υποχώρησε το 2023 περίπου στο 160% του ΑΕΠ.

Όμως το 2006 το ΑΕΠ της Ελλάδας ήταν 240 δισ. Αν δεν είχαμε περάσει τη δεκαετή οικονομική κρίση, δεν θα είχαμε ετήσια ανάπτυξη 2%; Σε μια τέτοια περίπτωση πόσο θα ήταν σήμερα το ΑΕΠ; Ίσως και να πλησίαζε τα 300 δισ. Σήμερα όμως το ΑΕΠ είναι στα 194,5 δισ. και το δημόσιο χρέος στα 360,7 δισ. Αν στην Ελλάδα δεν υπάρχει κυβέρνηση που επιτυγχάνει σταθερά συνθήκες ισχυρής ανάπτυξης και προσέλκυσης επενδύσεων, τουλάχιστον μέχρι το 2030, δεν υπάρχει περίπτωση να επανέλθουμε σε ομαλή πορεία.

Ειδικά όταν το 2032 λήγουν οι ευνοϊκές ρυθμίσεις που ισχύουν σήμερα για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους και ταυτόχρονα τότε πρέπει να καταβάλλουμε τους τόκους του δεύτερου μνημονίου. Από την πορεία ανάπτυξης της οικονομίας και προσέλκυσης επενδύσεων δεν μπορούμε να παρεκκλίνουμε τα επόμενα χρόνια χωρίς να ξεκινήσει μια νέα οικονομική περιπέτεια για τη χώρα. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να προσευχόμαστε να μην εκδηλωθεί κάποια διεθνής κρίση μεγάλης κλίμακας που θα μας επηρεάσει σημαντικά.

Συνεπώς, έχοντας όλες αυτές τις οικονομικές δεσμεύσεις και την αυστηρά συμφωνημένη πορεία που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα, η πολιτική στην Ελλάδα τα επόμενα χρόνια είναι και θα παραμείνει ζήτημα διαχείρισης και όχι ιδεολογίας.