Η πιο σέξι μητέρα σύζυγος και ηθοποιός του πλανήτη

Επιμέλεια συνέντευξης - κείμενο: Τάσος Θεοδωρόπουλος

Ντυμένη με ένα εντυπωσιακό λευκό Αterlier Versace με πιάσιμο στη μέση που άφηνε εντελώς γυμνό το υπέροχο (αλλά λίγο πιο αδυνατισμένο απ’ όσο θα ήθελε κι εκείνη) πόδι της, η Αντζελίνα Τζολί περπάτησε δίπλα στον πάντα υπέροχο Μπραντ Πιτ στο κόκκινο χαλί του κινηματογράφου «Ζigfield», επιβεβαιώνοντας για μια ακόμα φορά τους λόγους που κάθε φορά τα media τρελαίνονται για έστω ένα χαμόγελό της. Γιατί πραγματικά, για πόσους σύγχρονους σταρ του κινηματογράφου νομίζεις ότι θα μιλάς 20 χρόνια από τώρα στα παιδιά σου με την ίδια λατρεία και τον ενθουσιασμό που οι γονείς σου μιλούσαν για τους δικούς τους σταρ κάθε φορά που έπαιζε η τηλεόραση μια ταινία του ’60; Σίγουρα για πολύ λιγότερους απ’ όλους όσους απασχολούν εφήμερα την επικαιρότητα και τα περιοδικά. Κι αν για την πλειονότητα των ηθοποιών το χρίσμα της «αθανασίας» και της διαχρονικότητας είναι μια υπόθεση που επικυρώνεται μετά την ηλικία των 40, για την 35χρονη Αντζελίνα Τζολί το συμβόλαιο έκλεισε με βουλοκέρι ήδη έξι χρόνια πριν, όταν συναντήθηκε με τον σύντροφο της ζωής της (και επίσης πρόωρο «αθάνατο») Μπραντ Πιτ στα γυρίσματα του «Mr and Mrs Smith». Τα υπόλοιπα, στα οποία συμπεριλαμβάνονται δύο διαζύγια, άπειρα ερωτικά σκάνδαλα και φημολογίες για τουλάχιστον έκλυτο βίο, τρία υιοθετημένα και τρία γεννημένα από την ίδια παιδιά, μία μόνιμη σχεδόν θέση στις πρώτες θέσεις κάθε λίστας με τους πιο σέξι ανθρώπους του πλανήτη, ταξίδια σε όλο τον κόσμο ως πρέσβειρα Καλής Θέλησης της UNESCO, ένα βραβείο Οσκαρ και κάποιες ανεπιβεβαίωτες, αλλά μάλλον εμφανείς και ακόμα πιο μάλλον αχρείαστες αισθητικές επεμβάσεις, ανήκουν απλώς στη σφαίρα μιας ιστορίας κι ενός προφίλ στο οποίο η ίδια έχει επιλέξει να κάνει απότομες επεμβάσεις-σοκ: από την εικόνα της οικουμενικής μητέρας σε αυτή μιας ασυμμάζευτης μαινάδας. «Είσαι νέος, είσαι μεθυσμένος, είσαι στο κρεβάτι, λογικό είναι να συμβούν μερικά σκατά», όπως έχει δηλώσει παλιότερα και η ίδια.



Μια ιστορία που φέτος συναντήθηκε στο κοσμοπολίτικο φόντο της Βενετίας και του Παρισιού με την εξίσου πολυτάραχη ιστορία ενός άλλου κορυφαίου, γοητευτικού, ιδιόμορφου και ακριβοθώρητου εκπροσώπου της σύγχρονης θρησκείας που λέγεται «λατρεία των επωνύμων», του Τζόνι Ντεπ, στην ταινία «Ο Τουρίστας». «Είναι αστείο, αλλά με τον Τζόνι Ντεπ όχι απλώς δεν είχαμε δουλέψει ξανά μαζί, αλλά δεν είχαμε καν συναντηθεί, δεν είχαν διασταυρωθεί ποτέ οι δρόμοι μας», λέει η Τζολί για τον 47χρονο «Πειρατή της Καραϊβικής» και συνεχίζει: «Εχουμε επιλέξει και οι δύο συνειδητά τη ζωή του ερημίτη σε σχέση με τα δεδομένα της δουλειάς μας. Για ορισμένους καλλιτέχνες, κι αυτό ισχύει για τον Τζόνι, ο κόσμος μπορεί να σχηματίσει γνώμη μέσα από τις ταινίες τους γιατί αντικατοπτρίζουν τις επιλογές τους. Μπορείς να καταλάβεις ότι πρόκειται για έναν χαρακτήρα με ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ και ανθρωπιά - και είναι όντως έτσι. Ενας πολύ-πολύ γλυκός, δουλευταράς, και ιδιαίτερα ευδιάθετος άνθρωπος. Αισθανόμουν εκ των προτέρων ότι θα τον συμπαθήσω και δεν έπεσα καθόλου έξω. Μας ενώνει το ότι κανείς από τους δυο μας δεν παίρνει ιδιαίτερα στα σοβαρά τον εαυτό του, και φυσικά το ότι και στους δύο μας αυτό που αποτελεί κέντρο του σύμπαντός μας είναι οι οικογένειές μας.

Η Τζολί και ο Ντεπ αποτελούν ασφαλώς το κινηματογραφικό ζευγάρι της χρονιάς (ή έστω του πρώτου μήνα της), ακολουθώντας τις σκηνοθετικές οδηγίες του βραβευμένου με Οσκαρ Γερμανού Φλοριάν Χένκελ Φον Ντόνερσμαρκ, σκηνοθέτη του αριστουργήματος «Οι Ζωές των Αλλων», στο πολυαναμενόμενο αγγλόφωνο ντεμπούτο του. «Moυ άρεσαν πολύ οι “Ζωές των Αλλων” και ήθελα να συνεργαστώ με τον Φλοριάν από τη στιγμή που είδα την ταινία του. Οταν αργότερα διάβασα το σενάριο του “Τουρίστα” κατάλαβα ότι κανείς Αμερικάνος δεν θα μπορούσε να αποδώσει την ευρωπαϊκή αίσθηση που το έργο απαιτούσε και το μυαλό μου πήγε κατευθείαν σε αυτόν. Ταιριάζει πολύ η προσέγγισή μας στον κινηματογράφο. Λατρεύουμε μεν το βάθος και τα πλούτη της βαριάς, “σκοτεινής” τέχνης, αλλά συμφωνούμε στο ότι η τέχνη δεν είναι μόνο αυτό. Εκτιμάμε την ομορφιά, το χιούμορ και τον ρομαντικό κοσμοπολιτισμό των πιο “ελαφριών” ψυχαγωγικών ταινιών του παλιού Χόλιγουντ κι αυτό ήταν το κλίμα που θέλαμε να δημιουργήσουμε, κάτι στο οποίο δεν θα μπορούσε να υπάρξει μεγαλύτερη βοήθεια από τη φυσική ομορφιά της Βενετίας και του Παρισιού», εξηγεί η Αντζελίνα για τα γυρίσματα του ρομαντικού περιπετειώδους θρίλερ, που προτάθηκε για Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ταινίας, Α’ Αντρικού και Α’ Γυναικείου ρόλου, εξαργυρώνοντας με τον καλύτερο τρόπο τη γοητεία του πρωταγωνιστικού ζευγαριού, το όνομα του σκηνοθέτη, και φυσικά τα ευρωπαϊκά γυρίσματα, που όμως δεν μπήκαν εμπόδιο στις οικογενειακές και μητρικές υποχρεώσεις της Τζολί.
«Σχεδόν πάντα όταν δουλεύω σε ξένη χώρα παίρνω μαζί την οικογένειά μου, τον Μπραντ, αν δεν έχει δουλειά, και τα παιδιά. Μέναμε σε ένα υπέροχο σπίτι με θέα στο Μεγάλο Κανάλι και πολλές φορές τα παιδιά, για να σπάσουν τη ρουτίνα τους, ανέβαιναν με τους καθηγητές τους στα βαπορέτο και έκαναν εκεί τα μαθήματά τους. Θυμάμαι ένα απόγευμα που βγήκαμε με τον Μπραντ για δείπνο, αποφασίσαμε να ντυθούμε επίσημα και φόρεσα γόβες στιλέτο. Οταν τελειώσαμε το δείπνο, τα κανάλια είχαν πλημμυρίσει τους δρόμους και αναγκάστηκα να δανειστώ από το μαγαζί ένα ζευγάρι γαλότσες. Αλλά αυτή είναι και η ιδιαίτερη ομορφιά της Βενετίας. Μία από τις πιο μεγάλες απολαύσεις ήταν τα γυρίσματα των σκηνών που οδηγούσα η ίδια τη βάρκα μέσα σε κανάλια που είχαν αποκλειστεί από τη διέλευση του κόσμου για τα γυρίσματα κι έτσι μπορούσα να τρέχω όσο ήθελα και

να κάνω ό,τι θέλω», καταλήγει η ίδια, που όμως εν προκειμένω είχε να αντιμετωπίσει μια πολύ μεγαλύτερη, «βρετανική» πρόκληση από τις βενετσιάνικες πλημμύρες και τον παριζιάνικο καιρό:
«Το να υποδύεσαι μια βέρα Βρετανίδα μπορεί να αποδειχτεί μια από τις πιο δύσκολες προκλήσεις για έναν ηθοποιό που δεν είναι Βρετανός. Προσωπικά για να τα καταφέρω άρχισα να ακούω συνέχεια ηχογραφήσεις μιας πολύ γνωστής Αγγλίδας ηθοποιού που πιστεύω ότι έχει την πιο σέξι φωνή.

Δεν πρόκειται να σου πω ποια είναι, αλλά είμαι σίγουρη ότι οι θεατές θα το καταλάβουν. Απλώς ελπίζω να έκανα καλή δουλειά και να την κολακεύει το αποτέλεσμα, γιατί αν τα θαλάσσωσα θα χρειαστεί να την πάρω τηλέφωνο και να της ζητήσω συγγνώμη» λέει, ενώ τα μάτια της αποβάλλουν αυτόματα την υγρή ερωτική τους σαγήνη και γεμίζουν με κάτι πολύ πιο θερμό και μητρικό, καθώς κοιτάζει με νόημα τα παιδιά της που κάθονται λίγο πιο πέρα στο λόμπι της αίθουσας παρέα με την γκουβερνάντα, ξεκαρδισμένα από την περίεργη προφορά της μητέρας τους στην ταινία.