Βασίλης Χιώτης

Χειμώνα στη Ρηγίλλης και καλοκαίρι στη Γλυφάδα, τα δείπνα του Μητσοτάκη, είχαν ένα ενδιάμεσο στάδιο: Μετά το φαγητό και πριν τα γλυκά, σερβιριζόταν μια καταπληκτική κρητική γραβιέρα και ρακή. Τότε ο Μητσοτάκης έπιανε την αξίνα και ξέθαβε απίστευτες ιστορίες από τη ζωή του, όλες άγνωστες κι όλες ταυτισμένες με το σήμερα.

Σε ένα από αυτά τα δείπνα με τον Μητσοτάκη να μιλάει σαν παραμυθάς με εμάς γύρω του να τον ακούμε μαγεμένοι, έμαθα πώς ο παππούς του ξελόγιασε την Κατίγκω, την αδελφή του Ελευθερίου Βενιζέλου. Και πώς στην συνέχεια η γιαγιά του πήρε τον πατέρα του Κυριάκο και ξενιτεύτηκε στην Αθήνα μετά την κρητική επανάσταση του 1895. Πώς έχασε τον πατέρα του δύο χρόνια πριν εκλεγεί πρώτη φορά βουλευτής Χανίων το 1946 και πώς ο Σοφοκλής Βενιζέλος τον έκανε υφυπουργό Οικονομικών σε ηλικία 32 ετών.

Όταν τα άκουγες όλα αυτά, δεν σου έμεινε καμιά απορία γιατί ο Μητσοτάκης ήταν πάντα μπροστά από την εποχή του.

Διότι πολύ απλά, η πολιτική εμπειρία και η ικανότητά του να διαβάζει σωστά τα γεγονότα προβάλλοντάς τα στο μέλλον, ήταν μια διαδικασία που έμαθε ο Μητσοτάκης από τα γεννοφάσκια του.

Όταν λοιπόν έλεγε πως «δεν μπορούμε να καταναλίσκουμε δανειζόμενοι και να υποθηκεύουμε το μέλλον των παιδιών και των εγγονών μας» το έλεγε διότι παρακολουθούσε τον δανεισμό της χώρας από τότε που βουλευτής ήταν ο πατέρας του και τον συμβούλευε η γιαγιά του.

Όταν ο Μητσοτάκης έλεγε πως το κράτος δεν μπορεί να είναι κι επιχειρηματίας, προτείνοντας την μετοχοποίηση του ΟΤΕ και την μεταβίβαση μονάδων της ΔΕΗ σε ιδιώτες, έβλεπε αυτό που βλέπουμε εμείς τώρα. Οτι οι επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, δεν μπορεί να είναι κοινής ωφέλειας, όσο ελέγχονται από ένα πελατειακό κράτος που κάνει κοινωνική πολιτική με τα χρήματα των συνδρομητών της.

Και γνώριζε και κάτι άλλο: Πως ο πολιτικός που πορεύεται σταθμίζοντας καθημερινά το πολιτικό κόστος, αργά η γρήγορα θα πληρώσει την ατολμία του και θα εξαφανιστεί.

Πηγαίνοντας κόντρα στην λογική του πολιτικού κόστους, ο Μητσοτάκης μίλησε πρώτη φορά για την ανάγκη περικοπών στο δημόσιο. Αποφάσισε για πρώτη φορά να παγώσει τους μισθούς στο δημόσιο, γνωρίζοντας ότι θα τον κατασπαράξουν οι συνδικαλιστές. Φώναξε τον Μίκη Θεοδωράκη και τον έκανε υπουργό για να τον βοηθήσει στην ελληνοτουρκική προσέγγιση.

Για όλα αυτά, επικρίθηκε, λοιδωρήθηκε κι ακόμα και σήμερα δύσκολα τολμά να πει κανείς ότι είχε δίκιο τότε ο Μητσοτάκης.

Έγινε συνώνυμο του αντιδημοφιλούς πολιτικού, σε μια χώρα που μας αρέσει να τα ακούμε όλα ευχάριστα.

Αλλά μας έμαθε ταυτόχρονα ότι αυτός που έχει σταθερές αρχές και αξίες και τις υπηρετεί χωρίς να κοιτάζει τις δημοσκοπήσεις, στο τέλος δικαιώνεται.

Διότι όπως έλεγε κι ο ίδιος «δεν έχει σημασία τι σου λένε, όσο είσαι ζωντανός. Σημασία έχει τι θα σου λένε όταν θα φύγεις»...