Δημ. Μαρκόπουλος

Όταν από τα χείλη του Γέρουν Ντάιζενμπλουμ βγαίνει η φράση «θα πρέπει να υπάρξει συνταξιοδοτική, εργασιακή και φορολογική μεταρρύθμιση» κι όταν το Μέγαρο Μαξίμου εκδίδει ανακοίνωση πως «η Ελληνική πλευρά δέχθηκε την νομοθέτηση μεταρρυθμίσεων που θα εφαρμοστούν από 01/01/2019 και μετά…» κατανοούμε πολλά. Κακά τα ψέματα λοιπόν: μειώσεις συντάξεων, μείωση αφορολόγητου και ό,τι άλλο προκύπτει είναι ξεκάθαρα μιας μορφής νέο Μνημόνιο.

Και δεν το λέμε εμείς. Ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτης Ρήγας λέει πως «το αφορολόγητο δεν είναι φετίχ». Οι εκπρόσωποι της ΕΕ αναφέρονται σε «συνέχεια του πλαισίου που χαράχθηκε το 2015».

Το χειρότερο όμως όλων είναι πως λόγω της κακής της διαπραγμάτευσης, λόγω της αποτυχίας της, η κυβέρνηση Τσίπρα δεσμεύει τη χώρα για μετά το 2019. Για μετά δηλαδή το πολιτικό της τέλος. Πρόκειται για μια ευθεία δήλωση υποταγής, για μια υπογραφή μέτρων που δεν νομιμοποιείται να προωθήσει μια κυβέρνηση που δημοσκοπικά και κοινωνικά πνέει τα λοίσθια. Κι εδώ είναι η νάρκη ή παρακαταθήκη – αν θέλετε - Τσίπρα.

Σε λογική «καίω τα σπαρτά» ο πρωθυπουργός, βάζει εμπόδια στην επόμενη κυβέρνηση, δημιουργεί μια δημοσιονομική παγίδα, εγκλωβίζοντας τη χώρα και οδηγώντας την σε μελλοντική περιπέτεια. Κακά τα ψέματα: αυτή η κυβέρνηση παρέχει μια πολύ κακή υπηρεσία ως προς την παραμονή της χώρας στο Ευρώ. Και το κακό είναι πως αύριο μπορεί να έλθει και θα πει πως «το πρόγραμμα είναι αδιέξοδο» άρα πως «χρειάζεται φυγή από το ευρωπαϊκό νόμισμα».