Σπύρος Γκουτζάνης

Το γεγονός ότι οι διώξεις αριθμούν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους όχι μόνο από τον στρατό αλλά και από  την αστυνομία, το δικαστικό σώμα, την εκπαίδευση και τον ευρύτερο κρατικό μηχανισμό, δείχνει ότι οι φίλοι του καθεστώτος είχαν φακελώσει  τους πολιτικούς τους αντιπάλους και τώρα βρήκαν ευκαιρία να λύσουν τις διαφορές τους με τον τρόπο που ξέρουν οι Τούρκοι: βία, συλλήψεις, ξυλοδαρμοί, βασανιστήρια, διαπομπεύσεις και οσονούπω και εκτελέσεις. Ολοκληρώνει έτσι ο Ερντογάν αυτό που είχε με τις εκστρατείες εναντίον των Κούρδων, τις μαζικές φυλακίσεις αντιφρονούντων, το κλείσιμο των ενοχλητικών ΜΜΕ. Ειρρήσθω εν παρόδω, στοιχεία που έκαναν ότι δεν έβλεπαν οι εγχώριοι θαυμαστές του, που ακολουθώντας την αμερικανική γραμμή του έπλεκαν το εγκώμιο, ως μετριοπαθή ισλαμιστή και μεταρρυθμιστή ηγέτη που θα φέρει την Τουρκία στον ευρωπαϊκό δρόμο- τουλάχιστον μέχρι τα γεγονότα στην πλατεία Ταξίμ.

Μεθυσμένος από την ισχύ έναντι των εσωτερικών του αντιπάλων ο Ενρτογάν δεν ακούει τίποτε, ούτε τις προειδοποιήσεις των ευρωπαίων και των αμερικανών. Και φυσικά δεν αντιλαμβάνεται ότι αποψιλώνοντας το κράτος του από στελέχη και διαμορφώνοντας συνθήκες μακροχρόνιου κοινωνικού εμφυλίου, αποδυναμώνει την Τουρκία και απομακρύνεται από τον δικό του στόχο, να την καταστήσει μεγάλη δύμαμη. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο Ερντογάν δεν είναι επικίνδυνος για τον περίγυρό του. Αντίθετα, είναι πολύ πιο επικίνδυνος από ένα πραξικοπηματικά εγκαθιδρυμένο καθεστώς που θα προσπαθούσε να δώσει τα διαπιστευτήριά του στον διεθνή χώρο. Η εισβολή στηνμ Κύπρο έγινε επί Ετσεβίτ και τα Ίμια επί Τσιλέρ.

Τα όσα συμβαίνουν στην γειτονική μας χώρα αποδεικνύουν ότι η Τουρκία έχει την δική της μακραίωνη ιστορία και ότι δεν μπορεί να είναι ούτε δημοκρατική ούτε ευρωπαϊκή. Η δημοκρατία είναι ξένη στην τουρκική κουλτούρα, ενώ η Ευρώπη προσλαμβάνεται πάντα σαν εχθρός.

Ο Ερντογάν φυσικά βασίζεται στον δικό του λαό που αδιαφορεί πλήρως για την δημοκρατία, για τις διώξεις και την καταστρατήγιση των δικαιωμάτων των άλλων, είτε ήταν Κούρδοι, είτε αριστεροί είτε απλώς αμφισβητούσαν τον σουλτάνο.

Για όσους, στο παρελθόν θαύμαζαν τον Ερντογάν και ακόμη και τώρα επιμένουν ότι είναι δημοκρατικά εκλεγμένος, ας μην ξεχνούν ότι και ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι ήταν δημοκρατικά εκλεγμένοι λαϊκιστές ηγέτες που βασίζονταν στα χαμηλότερα λαϊκά στρώματα και στην ανοχή της κυρίαρχης οικονομικά τάξης τα συμφέροντα της οποίας προσωρινά εξυπηρετούσαν.

Το δίλημμα ανάμεσα σε μία στρατιωτική δικτατορία ή σε έναν αποχαλινωμένο μονάρχη, απλά δεν μας αφορά. Η Τουρκία είναι πάντα εχθρική δύναμη και καλό είναι ότι την αποδυναμώνει.