Γιάννης Μακρυγιάννης

Αυτής που γίνεται στο όνομα του κυρίαρχου Λαού και των Ιδεών και όχι της προσωπικής πολιτικής καριέρας, ούτε της εξυπηρέτησης των «χορηγών» αυτής της καριέρας.

Ο Τσίπρας κάνει με το δημοψήφισμα ό,τι δεν θα έκανε ποτέ ένα συμβατικός, συντηρητικός, φιλοτομαριστής πολιτικός. Βάζει και τον ίδιο του τον εαυτό στην κρίση του ελληνικού Λαού: Εάν κερδίσει το ΟΧΙ, που υποστηρίζει θα συνεχίσει την προσπάθειά του να φέρει μία καλή συμφωνία με τους δανειστές. Εάν κερδίσει το ΝΑΙ και ηττηθεί η πολιτική του, τότε θα αποχωρήσει. «Δεν είμαι πρωθυπουργός παντός καιρού» ξεκαθάρισε.

Ακόμη κι αν διαφωνώ με έναν πολιτικό και τις απόψεις του, πάντα αναγνωρίζω την ανιδιοτέλεια, το σθένος και τη τόλμη, ή αλλιώς τη μαγκιά του να μην καταφύγει στη δειλία, τη σιγουριά, την υπεκφυγή και τους ελιγμούς για να σώσει το τομάρι του. Ο Τσίπρας αποδεικνύει ότι είναι από την πρώτη πάστα, όχι από τη δεύτερη.

Αυτό που κάνει τώρα είναι μια συνειδητή επιλογή. Επιλογή και στάση ζωής, όχι μία εύκολη διέξοδος. Του είπαν πολλοί: εγκατέλειψε όσα πίστευες και έλεγες, αποδέξου τα μνημόνια και τις καταστάσεις, όπως έχουν δημιουργηθεί και κυριαρχήσει τα τελευταία πολλά χρόνια στη χώρα και θα έχεις λαμπρό μέλλον. «Θα σε φτιάξουμε εμείς, μην ανησυχείς» του έλεγαν κλείνοντάς του το μάτι. «Είσαι νέος, χαρισματικός και με λαμπρό μέλλον, αρκεί να αφήσεις τον Λαφαζάνη και τους άλλους» του ψιθύριζαν στο αυτί από την πρώτη μέρα και κάθε μέρα.

Δεν άκουσε τις σειρήνες. Δεν γοητεύτηκε από τα γλυκόλογα και τις κολακείες. Προτίμησε να μείνει στο δικό του δρόμο.

Ο Τσίπρας προφανώς και έκανε λάθος εκτιμήσεις στη διαπραγμάτευση αυτών των πέντε μηνών. Πόνταρε πολλές φορές σε λάθος ανθρώπους και σε αφελείς προσδοκίες. Έδωσε όμως μάχες μέσα σε ένα εφιαλτικό περιβάλλον, σε μία Ευρώπη γεμάτη λέαινες και σε μία εσωτερική σκηνή τουλάχιστον εχθρική. Ναι, έκανε μεγάλες υποχωρήσεις, που ίσως δεν έπρεπε να κάνει. Προσπάθησε να ισορροπήσει σε τεντωμένο σχοινί. Να συμβιβάσει καταστάσεις, να μετρήσει κινδύνους και να βρει ένα μίγμα, όσο πιο κοντά στην προεκλογική του δέσμευση: διαπραγμάτευση εντός του ευρώ, με αποδοχή των βασικών δεσμεύσεων της χώρας, χωρίς όμως μνημόνια και ανακύκλωση της νεοφιλελεύθερης συνταγής. Και για όποιες υποχωρήσεις έκανε στα τελευταία, ζήτησε ισχυρό αντάλλαγμα για το χρέος και την ανάπτυξη.

Το αποτέλεσμα δε είναι – ακόμα – το καλύτερο. Τουναντίον θα έλεγε κάποιος. Μπορεί να έχει και κόστος – εν είδει «τιμωρίας» - η όλη προσπάθεια να αλλάξουν τα μνημονιακά δεδομένα, έστω όπως έχουν καταντήσει την Ευρώπη κάποιοι. Όμως είναι ένα ειλικρινές και σκληρό εγχείρημα.

Η «κωλοτούμπα» που περίμεναν πολλοί για να την και τον χειροκροτήσουν, θα ήταν ένας εύκολος δρόμος για τον Τσίπρα. Όχι κατ’ ανάγκην για το κόμμα του, αλλά για τον ίδιο σίγουρα. Δεν την επέλεξε. Άλλοι στο παρελθόν την έκαναν και με μεγάλη χάρη και χαρά μάλιστα. Ανταμείφθηκαν υπερβολικά για το πραγματικό πολιτικό τους μέγεθος. Και περιμένουν να ανταμειφθούν και πάλι. Για την ακρίβεια περιμένουν μια ζωή να ανταμειφθούν, ανεξαρτήτως τι έχουν κάνει ή δεν έχουν κάνει. Η μοναδική τους φιλοδοξία είναι να κάνουν προσωπική πολιτική καριέρα.

Τα πράγματα λοιπόν είναι απλά. Εάν κερδίσει την Κυριακή ο Τσίπρας θα παραμείνει πρωθυπουργός, εάν ηττηθεί θα φύγει.

Και τον πρώτο λόγο, στην περίπτωση του ΝΑΙ, θα έχει και πάλι ο Σαμαράς.

Βλέπουμε το αρχικό δίλημμα «ναι ή όχι στο μνημόνιο, που μας επιβάλλουν οι δανειστές».

Αλλά ξέρουμε και αυτό που υπάρχει από πίσω: Τσίπρας ή Σαμαράς; Και εννοείται ότι ξέρουμε ποιον θέλουν ή για την ακρίβεια λαχταράνε οι δανειστές.