Κλεοπάτρα Κοντονίκα

Είδα ότι πολλοί συμφώνησαν μ’ αυτή και σχολίαζαν παραθέτοντας άλλος τα θετικά του συναισθήματα, άλλος τα αρνητικά, άλλοι τις εμπειρίες τους από τη συναναστροφή τους  με το κράτος, άλλοι την οργή κι άλλοι την … παραίτησή τους. Οι τελευταίοι με ανησύχησαν πολύ περισσότερο απ’ όλους. Άνθρωποι που δηλώνουν πως αγαπούν τη χώρα τους, μα έχουν προ πολλού ξεπεράσει τη φάση του μίσους για το κράτος , λες και βρίσκονται σε ιδιότυπο νιρβάνα όπου δεν τους αγγίζει η πνιγηρή καθημερινότητα. 

Κάθε σχόλιο και μια μικρή προσωπική ιστορία, ένας τραγέλαφος τις περισσότερες φορές όπου το κράτος εμφανίζεται σκληρό κι ανάλγητο, ανακόλουθο, παρανοϊκό,  σαδιστικό και καθόλου δημοκρατικό.  

Κι όμως, υπάρχουν πολλοί που ξεπερνώντας κι αυτή ακόμα την υπέρβασή τους, αντιμετωπίζουν τα τραγικά ως αναμενόμενα, τα  παρανοϊκά σχεδόν ως φυσιολογικά. Δεν εκπλήσσονται, δεν οργίζονται, δεν αντιδρούν, αλλά και δεν αποδέχονται. Απλώς έχουν παραιτηθεί. Δεν πιστεύουν πως μπορεί να υπάρξει βελτίωση, δεν ελπίζουν σε μια αλλαγή προς το καλύτερο, δεν πείθονται για τις καλές προθέσεις, έχουν απομυθοποιήσει πλήρως την πολιτική και τους πολιτικούς, έχουν υιοθετήσει μια μηδενιστική στάση απέναντι σε όλους και σε όλα, δεν εμπιστεύονται κανέναν και τίποτα. Νοιώθουν προδομένοι, απογοητευμένοι, ανήμποροι, εξαντλημένοι. 

Μόλις  χθες η Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία παρουσίασε έρευνα σύμφωνα με την οποία ο ένας στους δύο Έλληνες δεν εμπιστεύεται το πολιτικό σύστημα.  Κι αφού δεν το εμπιστεύεται, το απορρίπτει. Άρα εδώ βρίσκει εφαρμογή κι ο δανεικός μου τίτλος. Το πολιτικό σύστημα, είναι αυτό που θέτει σε λειτουργία το κράτος. Το μισητό κράτος. Που δεν τηρεί ποτέ τα υπεσχημένα. Που αντιμετωπίζει τους πολίτες με κουτοπονηριά. Είναι αυτό που κατάντησε να φαίνεται σχεδόν φυσιολογικό, να ρωτούν οι άνθρωποι κάθε μήνα πότε θα πληρωθούν τις συντάξεις τους. Είναι αυτό που κατάντησε να θεωρούν οι πολίτες πως οι ελλείψεις δασκάλων και καθηγητών σε μερικές δεκάδες σχολεία το πρώτο τρίμηνο της σχολικής χρονιάς, είναι αναμενόμενο και σχεδόν φυσιολογικό. Είναι αυτό που κατάντησε να θεωρούν οι πολίτες πως το νοσοκομείο όπου νοσηλεύονται μπορεί να μη διαθέτει το φάρμακό του, γάντια μιας χρήσεως για τους νοσηλευτές, μαξιλάρι για τα κρεβάτια και οι τουαλέτες να μη λειτουργούν επειδή απολύθηκαν οι καθαρίστριες. 

Είναι το κράτος που ψηφίζει νόμους αλλά καθυστερεί να τους εφαρμόσει. Είναι αυτό που εφαρμόζει με σκληρότητα τους νόμους για τους πολίτες, αλλά σχεδόν ποτέ το ίδιο δεν τους τηρεί. 

Το κράτος στα μάτια των πολιτών είναι οι πολιτικοί τους. Και οι πολιτικοί τους γίνονται ολοένα και πιο αναξιόπιστοι. Θεατρίνοι έτοιμοι να δώσουν κάθε πρωϊ μια τηλεοπτική παράσταση, έτοιμοι να κατακεραυνώσουν όποιον διαφωνεί με τη μέθοδο σωτηρίας που καθένας τους πιστεύει καλύτερη, έτοιμοι να πάρουν δύσκολες αποφάσεις και πάντα ανέτοιμοι να αντιληφθούν το μέγεθος των συνεπειών των λόγων και των πράξεών τους. 

Οι πολιτικοί ενσαρκώνουν αυτό που στη συνείδηση των πολιτών αποκαλείται κράτος. ΟΙ πολιτικοί και το δημόσιο. Το βιλαέτι τους δηλαδή. Το κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της εκάστοτε κυβέρνησης. Είναι οι φορείς και οι  υπηρεσίες που ταλαιπωρούν. 
Είναι ένα κράτος υπό διάλυση. Είναι το κράτος που θα επανιδρυόταν, θα αναδιοργανώνονταν, θα μεταρρυθμιζόταν, θα εκσυγχρονιζόταν, θα περιόριζε τις σπατάλες, θα γινόταν δίκαιο και συνεπές.  
Αντί γι’ αυτά το κράτος έγινε χειρότερο, σκληρότερο, πιο άδικο. Κράτος σε αποσύνθεση. Κανείς πολίτης πουθενά στον κόσμο δεν θα μπορούσε ποτέ να εμπιστευθεί ένα τόσο αναξιόπιστο κράτος. Ούτε και να το σεβαστεί, ούτε και να θυσιάσει το παραμικρό γι’ αυτό. 
Πόσοι Έλληνες πιστεύουν σήμερα πως οι «θυσίες» τους έπιασαν τόπο; Είχαν αποτέλεσμα; Πόσοι πιστεύουν ότι μπορούν να βρουν το δίκιο τους σ’ αυτό το κράτος ;  
Πόσοι πιστεύουν ότι η πολιτική τάξη σέβεται και κυβερνά σύμφωνα με το Σύνταγμα; Νομοθετεί λαμβάνοντας υπόψη τη βελτίωση της ζωής των πολιτών; 

Κατά την ΕΛΣΤΑΤ ο ένας στους δύο Έλληνες αμφισβητεί και απορρίπτει το κράτος. Κι επιπλέον δεν πιστεύει πως το πολιτικό σύστημα είναι ικανό να οδηγήσει τη χώρα έξω από την κρίση. Διότι το ίδιο πολιτικό σύστημα νομοθέτησε, εφάρμοσε και υπηρέτησε όλα αυτά που τώρα λέει ότι πρέπει να μεταρρυθμίσει.  Όσες μεταρρυθμίσεις έγιναν, έγιναν υπό την ασφυκτική πίεση και τις απαιτήσεις της τρόικας. Σε κάθε δύσκολη διαπραγμάτευση, το πολιτικό  σύστημα βάζει κόκκινες γραμμές μόνο για να δείξει πώς αντιστέκεται.  Γνωρίζοντας εξ αρχής πως κόκκινες γραμμές δεν υπάρχουν. Μα δεν έχει την τόλμη να το παραδεχθεί . Ψεύδεται και βάζει και το κράτος να ψεύδεται και να κοροϊδεύει, για τους φόρους, για τα έκτακτα βάρη που μονιμοποιούνται, για την εργασία, τη σύνταξη, το επίδομα πρόνοιας, το πετρέλαιο θέρμανσης, τη θέση στον παιδικό σταθμό, την τιμή του γάλακτος, τους πλειστηριασμούς, τη χρηματοδότηση της οικονομίας.  
Οι πολίτες είναι αναγκασμένοι να ζουν μ’ ένα κράτος  που συμπεριφέρεται σαν απατεώνας αλλά απαιτεί σιδηρά πειθαρχία και κ ατά γράμμα  τήρηση των νόμων από τους πολίτες του. 
Και κάπως έτσι έφτασαν οι πολίτες ενώ αγαπούν τη χώρα, να μισούν βαθύτατα το κράτος. Και όταν χορτάσουν μίσος, ξυπνά η περιφρόνηση, η απόρριψη, ο μηδενισμός. Αυτό ακριβώς αρνούνται να δουν και να αντιληφθούν οι πολιτικοί ταγοί . Πως δεν εμπνέουν ούτε σεβασμό, ούτε εμπιστοσύνη, ούτε ελπίδα.  Χωρίς αυτά όμως ούτε το πολιτικό σύστημα μπορεί να ελπίζει στη σωτηρία του