Μυρτώ Τζώρτζου

Ιστορία δεύτερη: Πριν από ενάμιση μήνα στα Στύρα Ευβοίας ένας ιδιοκτήτης ταβέρνας σκοτώνει με απίστευτη μανία μέχρι θανάτου ένα μικρό αδέσποτο σκυλάκι επειδή απλά τον ενοχλούσε. Η μικρή Μάγκυ, όπως ονομάστηκε αργότερα το σκυλάκι, δελεάστηκε από τον ταβερνιάρη με λίγο φαγητό και αφού τον πλησίασε εκείνος της έλιωσε στην κυριολεξία το κεφάλι. Στη συνέχεια φωτογραφήθηκε περήφανος δίπλα στο πτώμα. Λίγη ώρα μετά κάποιος κύριος από το Λιμενικό, αν δεν κάνω λάθος, αντί να τον κρατήσει μέχρι να έρθει η Αστυνομία, τον συμβούλεψε να φύγει για να γλιτώσει το αυτόφωρο (Για την ιστορία ο συγκεκριμένος κύριος καταδικάστηκε αυτές τις μέρες με 30 χιλιάδες ευρώ πρόστιμο).
 
Ιστορία τρίτη: Πριν από λίγες μέρες είδε το φως της δημοσιότητας μια ιδιαίτερα εντυπωσιακή και απόλυτα ελληνική είδηση που έλεγε ότι παρόλο που ο τουρισμός φέτος στη χώρα μας έσπασε κάθε ρεκόρ, τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων παρέμειναν αμετάβλητα. Οπερ σημαίνει δυο πράγματα: ότι η αδήλωτη εργασία καλά κρατεί και ότι η νέα μόδα που ακούει στο όνομα ημιαπασχόληση και έχει έρθει με τις ευλογίες της Τρόικας αποφέρει τις μισές ασφαλιστικές εισφορές.
 
Οι τρεις αυτές πρόσφατες ιστορίες της ελληνικής πραγματικότητας είναι τυχαίες. Είναι όμως ένα μικρό δείγμα από τις αμέτρητες καθημερινές παρόμοιες ιστορίες που συμβαίνουν στη χώρα μας. Και επίσης είναι ιστορίες που θα συνέβαιναν σε τριτοκοσμικές και μόνο χώρες, σε χώρες που υπάρχει η «λογική» των Ταλιμπάν, ας πούμε.
 

Με μια πρώτη ανάγνωση θα λέγαμε ότι αυτές οι ιστορίες δεν έχουν καμια σχέση μεταξύ τους. Η αλήθεια όμως είναι ότι είναι απόλυτα ίδιες.
 
Ένα πολιτικό πρόσωπο που είναι και κυβερνητικός εκπρόσωπος έχει το απίστευτο θράσος να υπαινιχθεί ότι είναι επίτευγμά του ότι δεν πέφτουν πια τόσο πολλοί από τα μπαλκόνια. Ενας πολίτης που σίγουρα βρίζει από το πρωί μέχρι το βράδυ τους πολιτικούς αφαιρεί μια ζωή επειδή έτσι γουστάρει. Ενας άλλος πολίτης που σίγουρα σιχτιρίζει την κατάντια της χώρας και που εργάζεται για το δημόσιο καλό συμβουλεύει τον προηγούμενο, το φονιά του σκύλου, να κρυφτεί για να μην πάει αυτόφωρο. Και μια έρευνα που δείχνει ότι ακόμα και ο Ronaldo να μείνει στο ξενοδοχείο σου και να βγάλεις τα άντερά σου, εσύ παραμένεις Ελληνάρας και δεν θα δηλώσεις τον υπάλληλό σου. Πολύ ωραίο σενάριο όλο αυτό για τον Αλμοδοβάρ. Μόνο που οι ταινίες του αγαπημένου Ισπανού σκηνοθέτη έχουν χιούμορ. Αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα είναι το λιγότερο για κλάματα.
 
Τα πράγματα είναι πολύ απλά και δεν χρειάζονται νούμερα και εξόδους στις αγορές για να τα καταλάβουμε. Αν μπορούμε βέβαια να τα καταλάβουμε. Με άλλα λόγια αρκετά χρόνια μετά από την αρχή της κρίσης βρισκόμαστε ακόμα στο σημείο εκκίνησης για την επανεκκίνηση της χώρας, το πιο σύντομο ανέκδοτο των τελευταίων χρόνων. Με ποιον όμως να κάνεις επανεκκίνηση σε αυτή τη χώρα; Με τον Αδωνι Γεωργιάδη; Οι περισσότεροι πολιτικοί είναι λίγο πολύ ίδιοι. Με τον ταβερνιάρη της Εύβοιας; Δυστυχώς η πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της χώρας έχει τον ίδιο πολιτισμό. Με τον εργοδότη που δεν δηλώνει τον εργαζόμενο; Οι περισσότεροι εργοδότες τα ίδια κάνουν. Τα ίδια έκαναν και τα ίδια θα κάνουν. Ο νεοέλληνας(είτε είναι πολιτικός είτε απλός πολίτης) έχει θράσος, αγένεια. Είναι υπερόπτης και επιπόλαιος. Εχει την παρανομία στο αίμα του, την οποία θεωρεί και μαγκιά. Και δεν αγαπάει την πατρίδα του. Γιατί αν αγαπάς την πατρίδα σου δεν την φτάνεις σε αυτά τα χάλια.
 
Από την άλλη, οι Τρόικες και τα ΔΝΤ βρήκαν έναν λαό που είναι γεννημένος σκλάβος-γιατί σκλάβος είσαι όταν περνάς με κόκκινο το φανάρι, σκλάβος είσαι όταν πετάς τα σκουπίδια σου στο δρόμο ή δεν κόβεις απόδειξη. Οι συνέπειες αυτών θα σε κάνουν σκλάβο στο μέλλον. Είδαν λοιπόν οι δανειστές φως και μπήκαν.
 
Το δια ταύτα; Ελπίδα μάλλον δεν υπάρχει αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αρχίσουμε να πέφτουμε από τα μπαλκόνια γιατί θα έχει πρόβλημα ο Αδωνις μετά. Γιατί και έναν ηγέτη που να αγαπάει πολύ την πατρίδα και να είναι αποφασισμένος να έρθει σε ρήξη με όλους και με όλα, δεν βλέπουμε να υπάρχει κάπου στον ορίζοντα. Οπότε;
 
Λένε ότι όταν πιάσεις πάτο-γιατί αν νομίζουμε ότι έχουμε πιάσει πάτο είμαστε γελασμένοι-κάτι παθαίνουμε και τα βλέπουμε τα πράγματα αλλιώς. Για να δούμε.