Βασ. Αναστασόπουλος

Παραμερίζουμε την ηθική, αδιαφορούμε για τις άλλες αξίες και κάνουμε θυσία στο βωμό του χρήματος ακόμα και την προσωπική μας αξιοπρέπεια. Σφάλλουμε, χάνουμε το μέτρο, ξεφεύγουμε, γινόμαστε άπληστοι και κυνικοί. Λάθος μεγάλο.

Υπάρχει... ελαφρυντικό, που να δικαιολογεί αυτήν την παράνοια; Ας δοκιμάσουμε να πούμε πως είναι τούτο: δεν κυνηγάμε τα χρήματα και το κέρδος δίχως λόγο. Όχι. Τα κυνηγάμε, για όλα αυτά που μπορούν να μας εξασφαλίσουν. Τα χρειαζόμαστε, για να κατοχυρώσουμε ίσως το δικαίωμα να ελπίζουμε ότι θα κερδίσουμε λίγο χρόνο ακόμα πάνω σε τούτη τη γη. Να τον «εξαγοράσουμε», ούτως ειπείν. Αφού δεν υπάρχει άλλος τρόπος... Τι; Υπάρχει; Ποιος και πώς;

Αφού, αν δεν έχεις λεφτά να βάλεις στο «φακελάκι» που ζητάει ο γιατρός, για να σου κάνει μία κρίσιμη επέμβαση, πεθαίνεις... Αν δεν έχεις λεφτά να «λαδώσεις» τον εφοριακό, «τρως» πρόστιμο... Αν δεν δώσεις κι ένα «δωράκι» στο μάστορα που σου κάνει τα μερεμέτια στο σπίτι, όλο και κάποια δουλειά θα μείνει μισή... Αν δεν κάνεις ένα «μπαξίσι» στον τροχονόμο που σε έγραψε για παράβαση του ΚΟΚ, δεν θα πάρεις τις πινακίδες σου πίσω ή δεν θα σβήσεις το πρόστιμό σου... Και δεν θα πάρεις την άδεια που ζητάς από την Πολεοδομία, αν δεν πληρώσεις κι ένα «καπέλο» στο μηχανικό...

Η λίστα δεν έχει τελειωμό. Αυτό μας έχει διδάξει, δυστυχώς, η ελληνική πραγματικότητα. Βγαλμένες από την καθημερινή μας ζωή είναι όλες οι παραπάνω -εύκολα αναγνωρίσιμες- καταστάσεις. Κι έχουμε γίνει αδιάφοροι για το διπλανό μας, αδίστακτοι, κυνικοί και απάνθρωποι -γιατί απάνθρωπος πρέπει να είναι κανείς, αν μένει αδιάφορος μπροστά σε δράματα, όπως αυτό της τετραπληγικής γυναίκας που πέθανε, επειδή η ΔΕΗ της έκοψε το ρεύμα για οφειλή 267 ευρώ.

Πώς, λοιπόν, να μην κάνουμε όλοι σαν «παλαβοί» για τα λεφτά; Αφού έχει γίνει -κυριολεκτικά- ζήτημα ζωής και θανάτου... Τα έχεις; Μπορεί να ζήσεις λίγο παραπάνω -ενδεχομένως και με μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Δεν τα έχεις; Μαύρο φίδι που σ' έφαγε...

ΥΓ: Η «πατρότητα» του τίτλου του παρόντος άρθρου ανήκει στον Αμερικανό κωμικό και διανοούμενο, Γούντι Άλεν.