Θέμος Αναστασιάδης

Οταν οι Αμερικανοί πάτησαν για πρώτη φορά στη Σελήνη, εμείς εδώ είχαμε χούντα. Ουκ ολίγοι αριστεροί αλλά και άλλος κόσμος που σιχαινόταν τους Απριλιανούς, μαζί και η μισή κομμουνιστική Ευρώπη, πίστευαν ότι όλο αυτό ήταν μια απάτη με τη συνεργασία της CIA και της Ντίσνεϊλαντ. Ενα τηλεοπτικό εφέ (!!!) δηλαδή προκειμένου να ξεγελάσουν τις μάζες για τη δήθεν υπεροχή των ΗΠΑ. Μάλιστα, επειδή έτυχε να ζήσω την εποχή ως (πολύ-πολύ) μικρό παιδί, θυμάμαι ότι ανέλυαν και το πώς περπατούσαν οι αστροναύτες για να αποδείξουν ότι όλο το σκηνικό ήταν τεχνητό. Ακριβώς όπως και σήμερα η σύγχρονη Αριστερά -εντός, εκτός και περί τον ΣΥΡΙΖΑ- διαλαλεί ότι η έξοδος της Ελλάδας στις αγορές είναι τεχνητή και ότι κανονικά δεν θα έπρεπε να συμβεί ποτέ! Ωστόσο, η Ιστορία απέδειξε ότι ο άνθρωπος πήγε στο Φεγγάρι και όσον αφορά στην περίπτωσή μας, έστω κι αν η έξοδος στις αγορές δεν μας υπόσχεται προκαταβολικά τον ουρανό με τ’ άστρα, δεν υπάρχει κανένας λόγος να την αντιμετωπίζει κανείς σαν ΟΥΦΟ. Ούτε την ίδια την έξοδο ούτε... τον εαυτό του όταν την αμφισβητεί επειδή νομίζει πως... δεν τον συμφέρει!

Δεδομένου ότι στο θέμα αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υποπέσει στην πιο μεγαλειώδη γκάφα της ιστορίας του, είναι άσκοπο να τον κακίζουμε κρούοντας ανοιχτές θύρες. Θα μπορούσε απλά να πει ότι η έξοδος στις αγορές από μόνη της δεν διασφαλίζει κάτι 100% και όλοι βλέπουμε τι ζόρια τραβάμε στην καθημερινότητά μας κ.λπ. κ.λπ. Τι πιο απλό και κατανοητό. Γιατί φάνηκε τόσο μικρόψυχος; Υπάρχει θέμα στρατηγικής σίγουρα. Μπερδεύτηκε και κατέληξε στο ότι όλα γίνονται για τις εντυπώσεις. Μα η παγκόσμια οικονομία σήμερα κινείται βάσει των εντυπώσεων και των προσδοκιών και σπανίως βάσει των γεγονότων, τα οποία, ακόμα κι όταν έχουν επαληθευτεί, έχουν ήδη προεξοφληθεί. Η παγκοσμιοποιημένη αγορά είναι ένα απέραντο show business, όπου τη μια μέρα η Fed ορκίζεται στον Αβραάμ Λίνκολν ότι δεν θα ξανατυπώσει δολάρια, την άλλη ο Ντάισελμπλουμ λέει ότι θα βγάλει... ρούβλια, ξέρω γω, με τους μεν να πουλάνε παραμύθι στους δε για να κινούνται οι αγορές. Ολα γίνονται βάσει ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ, αλλά γι’ αυτό ειδικά δεν θα ’πρεπε να παραξενεύεται καθόλου ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Καταρχάς ως κόμμα -όπως ομολογούν και οι ίδιοι- είναι αποτέλεσμα της συγκυρίας, των αγορών, τέκνο του Μνημονίου δηλαδή. Αν κάτι άλλο είχαν αποφασίσει οι Ευρωπαίοι για μας, δεν θα υπήρχε η Κουμουνδούρου που ξέρουμε ακριβώς όπως είναι. Ακόμη περισσότερο αποκλειστικό ΓΕΝΝΗΜΑ της ΕΙΚΟΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ είναι ο ίδιος ο Αλέξης ΤΣΙΠΡΑΣ, ο οποίος τοποθετήθηκε ουσιαστικά στη θέση αυτή λόγω image, ηλικίας, εμφάνισης και σαν «νεοπολιτικό προϊόν» γενικά! Ούτε από τίποτα κομματικές διαδικασίες πέρασε, ούτε άσπρισαν τα μαλλιά του γυρίζοντας τις λαϊκές γειτονιές όπως ο Κουτσούμπας, «φυτεύτηκε» κυριολεκτικά λόγω εικόνας!

Ανεξάρτητα απ’ όλα αυτά, στην πορεία απέδειξε ότι όντως μπορεί να σταθεί, πράγματι έχει εκτόπισμα και όντως αξιολογείται ως άκρως υπολογίσιμος εντός και εκτός Ελλάδας, πέραν των όποιων αδυναμιών και σφαλμάτων που όλοι κάνουν. Και στον ΑΛΕΞΗ, λοιπόν, εν αρχή ην το image. Η «τεχνητή» εικόνα που φιλοτεχνήθηκε από τόσα και τόσα ΜΜΕ, ακόμα κι όταν τον χτυπούσαν. Αλλά μήπως το ίδιο δεν ισχύει και για το ξαφνικό -για δες που δεν του το ’χαμε- αντίπαλον δέος του Αλέξη, τον Σταύρο Θεοδωράκη, που χωρίς κανένα κόμμα, χωρίς συγκεκριμένο πολιτικό χώρο ή χορηγό δίπλα του, φλερτάρει επίμονα με το 10%; Τι τραβάει πιο πολύ στον Σταύρο; Τα αυτονόητα που ο ίδιος παραδέχεται ότι λέει τα ’χουν πει από τον Σημίτη ως τον Μάνο κι από τον Τζήμερο ως τον Λεωνίδα Κύρκο - και σόρι για τον παραλληλισμό.

Ομως ο Θεοδωράκης έχει τη σωστή «εικόνα», που δεν σημαίνει μόνο ότι είναι εναλλακτικός trendy πενηντάρης, αλλά και ότι εκπέμπει σε μια συχνότητα συμβατή μ’ αυτή που θέλει να συγχρονιστεί ο κόσμος. Και... όχι, μεταξύ μας, αφού δεν είναι πια κοινό μυστικό, ε, όσο λιγότερο τα αναλύει τα προγράμματά του τόσο καλύτερα για να μη μοιάζει με πολιτευόμενο. Η ίδια η κοινή γνώμη τον προτιμά όπως τον ξέρει τόσα χρόνια, πιο χαλαρό, πιο άνετο, πιο στο «με νόημα» ή «στο περίπου», όπως θα ’λεγαν οι κακοπροαίρετοι. Και μαζεύονται αρκετοί -και όχι μόνο στρατευμένοι αριστεροί- κατσαπλιάδες του Ιντερνετ, όπως έσπευσε να κακοχαρακτηρίσει όσους του την πέφτουν. Αν τσι­μπάει, μάλλον κάνει λάθος. Χαλάει το στυλ του.

Είναι λοιπόν καταρχάς όντως θέμα «image» η επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές, αλλά η εικόνα αυτή είναι που παζαρεύεται κάθε μέρα στα χρηματιστήρια. Ολες οι χώρες είτε είναι καταχρεωμένες μέχρι τα μπούνια (όπως οι ίδιες οι ΗΠΑ), είτε έχουν δανείσει το σύμπαν και δεν έχουν καμιά ελπίδα να τα πάρουν πίσω, εδώ που τα λέμε (όπως οι Γερμανοί, αλλά και οι Κινέζοι). Οπότε το ζητούμενο είναι ΝΑ ΜΗΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΠΟΤΕ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ, να σου δίνω, να μου δίνεις, να αγοράζουμε και να πουλάμε, δηλαδή ΣΕ ΔΟΥΛΕΙΑ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ. Σε δουλειά να βρισκόμαστε! Αρκεί να ’σαι μέσα στο παιχνίδι. Εμάς, όπως τα ’χαμε καταφέρει, όποιος κι αν έφταιγε πιο πολύ, μας είχαν βάλει τέσσερα χρόνια στη γωνία τιμωρία και «δεν μας παίζανε» τ’ άλλα τα μεγάλα παιδιά. Επιστροφή στις αγορές σημαίνει ακριβώς αυτό... Το ότι «μας παίζουνε ξανά»! Ε, όποιος έχει κάνει μικρό παιδάκι στη γειτονιά, καταλαβαίνει αμέσως πόσο σημαντικό είναι να σε παίζουνε ξανά! Τα λέμε έτσι απλοϊκά για να τα καταλαβαίνουν και οι λαμπροί αριστεροί οικονομικοί εγκέφαλοι, οι οποίοι εν έτει 2020 εξακολουθούν να ερμηνεύουν την οικονομία... μαρξιστικά! Με όρους του 19ου αιώνα, δηλαδή, κάπως σαν να λέμε ότι θα παλέψεις το AIDS και την άλλη την κακιά αρρώστια με... την πενικιλίνη, το επαναστατικό φάρμακο του 1928! Περαστικά!

ΥΓ.: Φυσικά, το ότι ξαναμπήκαμε στο παιχνίδι σημαίνει ότι πρέπει ν’ αρχίσουμε να παίζουμε ΜΠΑΛΑ κάποια στιγμή. Δεν μπήκαμε σε μια φάση χαλαρή, βγήκαμε στο γήπεδο ενώ μαίνεται η παγκόσμια κρίση. Αν λοιπόν  μείνουμε απλά στο πόσο… φθηνότερα δανειζόμαστε -και φυσικά χρεωνόμαστε περαιτέρω-, πολύ σύντομα θα ξαναβρεθούμε στον πάγκο. Θα είναι κρίμα! ΠΑΘΑΜΕ ΤΟΣΑ ΚΑΙ ΤΟΣΑ... Μάθαμε άραγε επιτέλους πώς παίζεται το παιχνίδι; Ας κάνουμε τον σταυρό μας μέρες που ’ναι.