Δημήτρης Δανίκας

Πρώτος. Ανώτερος όλων. Και του Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Μοναδικός της γενιάς του. Απίστευτη ηθοποιάρα

Ολα πάνω του έπαιζαν. Τα χέρια, οι ώμοι, το στήθος, το βλέμμα. Ακόμα και τα γένια του. Η επιτομή της σαρκώδους, σωματικής Υποκριτικής Τέχνης. Η επιτομή των διδαγμάτων του Actor’ s Studio. Ανεξάρτητα αν είχε η δεν είχε φοιτήσει σ αυτή την Σχολή. Περίπου ο κατ ευθείαν απόγονος του θηρίου με το όνομα Μάρλον Μπράντο. Πολυμορφικό «εργαλείο». Με φουλαριστές τις μηχανές. Με την έβδομη, όγδη ταχύτητα. Πιο γρήγορος και από μια Ferrari η μια Porchse

Ενα το μειονέκτημά του. Το πλήρωσε ακριβά από τους παραγωγούς του American Cinema. Επειδή ευτραφής και διοπτροφόρος γι αυτό δεν ήταν κατηγορίας «ζεν πρεμιέ»|. Γκόμενος δηλαδή. Γι αυτό του έδιναν δεύτερους ρόλους. Οι περισσότεροι. Επειδή δεν γοήτευε τα θηλυκά στίφη. Επεδή πήγαινε κόντρα στην βασική αρχή του Star system

Ομως στα ίσα έτσι και τον έβαζαν να μοναμαχήσει με οποιονδήποτε όμορφο αγόρι, τον έκανε λιώμα. Αντε γεια. Ολοι έβλεπαν την σκόνη του

Το ίδιο πάνω κάτω συνέβαινε και με τον Τζιν Χάκμαν. Στο Χόλιγοντ το πρώτο που μετράει είναι τα Looks. Το δεύτερο τα brains. Από το πρώτο ο Φίλιπ είχε ξεμείνει εκ γενετής. Από τα δεύτερα είχε μπόλικα. Να σέρνονται και να σκάβουν βαθιά μέχρι τα τάρταρα

Το πρόβλημα του ήταν ο χαρακτήρας του. Μπερδεμένος, ανήσυχος, ιδιαίτερος, στριφνός και αγοραφοβικός. Τον είχα συναντήσει μια φορά σε συνέντευξη για κάποια ταινία. Μας κοιτούσε-εμάς της άθλιας φυλής των δημοσιογράφων-με βλέμμα απόρριψης, περιφρόνησης, άρνησης. Σαν να έλεγε «αι σιχτίρ από εδώ». Δεν γουστάριζε δημοσιότητα. Δεν γουστάριζε γκλαμουριά. Δεν γουστάριζε βιτρίνα. Ολα όσα συνιστούν Life style και μόδα, τα είχε γραμμένα κανονικά

Η αρνητική πλευρά του χρακτήρα του έτρωγε τα σωθικά του. Σα να μισούσε αυτό που έκανε, αυτό που ήτανε και αυτό που αναγκαζόταν να κάνει. Με απλά λόγια ήταν τελειωμένος εδώ και καιρό. Σωτηρία καμιά. Εφευγε μακριά. Για που; Για τον άλλο κόσμο. Είχε πάρει τις αποφάσεις του. Αυτοκτονούσε αργά και συστηματικά

Από το κορυφαίο έργο του κρατάω μερικές από τις μοναδικές του στιγμές. Τις συνιστώ ανεπιφύλακτα. Σπεύσατε στο πλησιέστερο dvdάδικο. Εχουμε και λέμε:

«The Master». Επρεπε να πάρει το Οσκαρ Β ρόλου, δεν το πήρε ως εκ τούτου οι «ακαδημαικοί» ου γαρ οίδασι τι πιούσι. Επίσης «Αμφιβολία» (Doubt) απέναντι από την Μέριλ Στριπ. Κι εδώ έπρεπε να πάρει Οσκαρ β ρόλου. Κι εδώ ισχύουν τα ίδια για όλους αυτούς που ψηφίζουν στην Ακαδημία. Ακόμα «Magnolia» του Πολ Τόμας Αντερσον. «25η ώρα» του Σπάικ Λι. «Πριν ο διάβολος καταλάβει ότι πέθανες» (Before Devil Knows your are dead). Το κύκνειο άσμα του Σίντνει Λουμέτ. Κι εδώ έπρεπε να πάρει Οσκαρ. Ακόμα «Αι ειδοί του Μαρτίου» με σκηνοθέτη τον Τζορτζ Κλούνι

Καθόλου υπερβολικό αν σας πω ότι το αρσενικό ισοδύναμο της Μέριλ Στριπ ήταν ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν. Μόλις 46 ετών. Αχόρταγος, απαιτητικός, τελειομανής και αυτοκαταστροφικός. Οι «Ακαδημαικοί» τον τίμησαν μόλις με τρεις υποψηφιότητες και του έδωσαν ένα μόνο Οσκαρ για την ερμηνεία του στο «Τρούμαν Καπότε»

Με την είδηση του θανάτου του δεν λυπήθηκα, δεν συγκλονίστηκα. Απλώς από μέσα μου είπα «ήταν επιλογή του». Και σε μια διαπίστωση κατέληξα: What a waste!