Hλιάνα Φωκιανάκη

Για πρώτη φορά, μετά από επτά χρόνια ξενιτιάς και άλλα τόσα επιστροφής στην πατρίδα  μου, καθώς επισκέπτομαι ευρωπαϊκές πόλεις και μιλώ με τους ανθρώπους τους, αισθάνομαι αμήχανα από την αντίδραση των ξένων όταν λέω  πως είμαι Ελληνίδα.

Μέχρι πριν κάποια χρόνια, οι αντιδράσεις  ήταν “ΑΑΑΑ Ελλάδα, ήλιος, θάλασσα, Κρήτη, καλό φαγητό, ωραίοι άνθρωποι, υπέροχος ουρανός”. Τώρα οι λέξεις που ακούγονται είναι “Κρίμα, κλέφτες, τράπεζες, δόσεις, φόροι, φοροδιαφυγή, φτώχια, Χρυσή Αυγή, λεφτά”.

Οι αντιδράσεις των Ευρωπαίων που με κοιτούν είναι εντελώς διαφορετικές. Πώς κατάφερε η οικονομική κρίση  να μετατρέψει την Ελλάδα από παράδεισο διακοπών και φιλοξενίας, σε μια χώρα που ζητιανεύει συνεχώς λεφτά από τους Ευρωπαίους, που δεν μπορεί να ξεπληρώσει τα χρέη της, που αλλάζει κυβερνήσεις σαν τα πουκάμισα, που  μετατρέπεται η πολιτική της ταυτότητα, που είναι το πειραματόζωο της  Ευρώπης;

Δεν ντράπηκα ποτέ για την εθνική μου ταυτότητα και δεν σκοπεύω  να το κάνω τώρα, παρ' ότι η Ελλάδα βασανίζεται και έχει μεταλλαχτεί σε κάτι μαύρο και καταθλιπτικό...

Αλλά είναι το χειρότερο συναίσθημα να γνωρίζεις τις δυνατότητες της  χώρας σου, να βλέπεις ότι στα  μάτια των ξένων δεν έχουν  καμία σημασία αυτές οι δυνατότητες και πλέον να αισθάνεσαι ότι, ενώ κάποτε σε ζήλευαν για την καταγωγή σου, τώρα σε λυπούνται.

Καχυποψία και οίκτος πια μέσα από τα μάτια των ξένων που κοιτούν την  Ελλάδα σαν ένα βαριά άρρωστο  ζώο που την βγάζει, δεν την  βγάζει... αλλά δεν το βοηθούν και δεν το πλησιάζουν, γιατί φοβούνται μην μολυνθούν.

Άσχετα αν οι ίδιοι φέρουν ευθύνες για την κατάντια του.