Βασ. Αναστασόπουλος

Μια από τις πρώτες εικόνες που μου έρχεται στο μυαλό, όταν η μνήμη μου ανατρέχει στη μετακόμισή μας στη γειτονιά που μένουμε εδώ και κάτι παραπάνω από δύο χρόνια, είναι αποκρουστική για τους περισσότερους: ένα νεκρό αδέσποτο σκυλί στην εξώπορτα του απέναντι σπιτιού και ο γείτονάς μου, με γάντια στα χέρια, προκειμένου να αποφύγει ενδεχόμενη μόλυνση, να το ρίχνει στον κάδο των απορριμμάτων. Η ιδέα ότι το άτυχο ζώο έφαγε κάποια φόλα που το τάισε ο ίδιος, μου «καρφώθηκε» έκτοτε στο μυαλό, αλλά δεν μπόρεσα ποτέ να το αποδείξω. Και δεν τον συμπάθησα τον τύπο...

Πριν από λίγους μήνες, η γειτονιά μας έμενε ξάγρυπνη τα βράδια από τα γαβγίσματα καμιάς δεκαριάς αδέσποτων σκυλιών, που συνήθιζαν να... συναθροίζονται έξω από τις πόρτες μας πολύ μετά την 12η βραδινή... Όπως εκ των υστέρων αποδείχθηκε, «υπαίτια» γι' αυτήν τη... μάζωξη κάθε νύχτα ήταν μία γειτόνισσά μας, η οποία έβγαζε βόλτα το σκύλο της και, ταυτόχρονα, μοίραζε φαγητό στα υπόλοιπα ζωντανά που ξεροστάλιαζαν, περιμένοντας έστω ένα κοκαλάκι, για να βγάλουν άλλη μια μέρα. Πάλι ο ένοικος του απέναντι σπιτιού πρωτοστάτησε στο να απομακρυνθούν τα αδέσποτα από τη γειτονιά μας, καλώντας μάλιστα την αστυνομία (!) για να επιπλήξει την κοπέλα, που τους έδινε να φάνε.

Πράγματι, τα περισσότερα εκδιωγμένα αδέσποτα δεν ξαναγύρισαν στη γειτονιά μας. Εκείνη όμως, μια ασπρόμαυρη μεγαλόσωμη σκυλίτσα με καφετιά μουσούδα, συνέχισε να κουρνιάζει κάθε βράδυ σε μια γωνιά έξω από την πόρτα μας. Με τον τρόπο της, η «Κυρία» -όπως τη φωνάζουμε η γυναίκα μου κι εγώ, γιατί ποτέ δεν «ζητιανεύει» για φαγητό, αλλά με τον τρόπο της δείχνει πόσο το λαχταράει- κατάφερε σιγά-σιγά να μας κερδίσει όλους. Μετά τη γειτόνισσα, που συνέχισε να της βγάζει φαγητό και νερό, «κολλήσαμε» κι εμείς και αρχίσαμε να την ταΐζουμε δις ημερησίως, με πρόγραμμα κανονικότατο μάλιστα και συγκεκριμένες ώρες! Ακολούθησαν κι οι υπόλοιποι ένοικοι της πολυκατοικίας μας και μετά κι άλλοι, κι άλλοι...

Πλέον, η «Κυρία» μπορεί να τρώει μέσα στην ημέρα και περισσότερο από μας! Σε μια γωνίτσα κάτω από το μπαλκόνι μας έχει την κουβερτούλα της και ένα δοχείο μονίμως γεμάτο με νερό. Και ο «φιλόζωος» γείτονας από απέναντι, δεν ξαναμίλησε. Αντίθετα, τον πιάνω από καιρού εις καιρόν, όταν η σύζυγός μου ή κάποιος άλλος κατεβαίνει για να ταΐσει την σκυλίτσα, να κοιτάζει πίσω από τις κουρτίνες, «κόβοντας» φάτσες για να δει ποιος της δίνει φαγητό...

Τώρα πια, όμως, «κόβω» φάτσες κι εγώ. Και ξέρω καλά ποιος, κατά πάσα πιθανότητα, θα ευθύνεται, αν κάποια μέρα, από το πουθενά, βρω την «Κυρία» νεκρή έξω από την πόρτα μου -κάτι το οποίο, εννοείται, θα κάνω ό,τι μπορώ για να αποτρέψω. Στη χειρότερη των περιπτώσεων, θα γνωρίζω ποιοι ΔΕΝ θα το έχουν κάνει. Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί η είδηση (

http://www.protothema.gr/greece/article/?aid=160795) που δημοσιεύσαμε το βράδυ της Δευτέρας στο protothema.gr, δεν μου προκαλεί μόνο θλίψη, αλλά, ακόμα περισσότερο, μου προκαλεί θυμό. Θυμό γιατί, σε μια τοπική κοινωνία, όπως αυτή σε μια γειτονιά της Λαμίας, όπου συνέβη το παραπάνω τραγικό περιστατικό, ή σε πολλές άλλες ανά την Ελλάδα, όπου διαβάζουμε να συμβαίνουν ανάλογα γεγονότα καθημερινά, δεν γίνεται οι γείτονες μεταξύ τους να μην γνωρίζουν, λίγο-πολύ, ποιος ή ποιοι είναι αυτός/αυτοί που θα προέβαινε/προέβαιναν σε μια τόσο αποτρόπαιη πράξη. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι η φιλοζωία των πολλών δεν μπορεί να υπερισχύσει της βαρβαρότητας των ολίγων. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η σιωπή να γίνει συνενοχή και να «καλύψει» έτσι τον κάθε αλήτη που βγάζει τα απωθημένα του πάνω σε ένα αθώο ζωάκι. Η εκ των υστέρων καταγγελία δεν μου αρκεί...

Τρόποι να προστατεύσουμε τα αδέσποτα, υπάρχουν. Μπορεί να είναι αυθόρμητοι, όπως αυτός που περιέγραψα παραπάνω, αλλά και οργανωμένοι, με συμβουλές και πρωτοβουλίες από τις αρμόδιες φιλοζωικές οργανώσεις. Αν το θέλουμε πραγματικά, τρόποι υπάρχουν... Κι έτσι, την επόμενη φορά, που κάποιος θα σας «υποδείξει» ότι θα ήταν «φρόνιμο» να μην ταΐζετε τα αδέσποτα, θα φροντίσετε να τον απομονώσετε και να τον βάλετε στη θέση του...

Αν και αυτό δεν πετύχει πια, ε, τότε δοκιμάστε να του ρίξετε μια φόλα!