Βασ. Αναστασόπουλος

Δεν ξέρω πόσοι ποδοσφαιρόφιλοι ήταν τόσο τυχεροί το βράδυ της Κυριακής, ώστε να παρακολουθήσουν την πρώτη αναμέτρηση -από τις πολλές που θα ακολουθήσουν και αυτήν τη σεζόν- ανάμεσα στη Ρεάλ Μαδρίτης και την Μπαρτσελόνα.

Αν και βρισκόμαστε μόλις στα μέσα του Αυγούστου και το έπαθλο για το νικητή των διπλών αυτών αναμετρήσεων έχει να κάνει περισσότερο με την αίγλη και το γόητρο και λιγότερο με αυτό καθαυτό το τρόπαιο του ισπανικού Σούπερ Καπ, η ποδοσφαιρική πανδαισία που προσέφεραν οι δύο κορυφαίες ομάδες της υφηλίου αποτέλεσε το καλύτερο βάλσαμο για τα κουρασμένα από τα φιλικά των ελληνικών ομάδων μάτια μας. Παρά τους φόβους μας περί του αντιθέτου -λόγω εποχής και μόνο-, στο Μπερναμπέου δεν είδαμε παίκτες περιπατητές, ανέτοιμους, ασύνδετους, βαριεστημένους ή, αν προτιμάτε, παίκτες συνταξιούχους, που νομίζουν ότι, κολλώντας τα ένσημα στο γήπεδο, κάνουν και χάρη στον κόσμο που τους παρακολουθεί...

Αντίθετα, είδαμε φάσεις, πάθος, δύναμη, ταχύτητα, νεύρα, ένταση, ποιότητα και τέσσερα γκολ. Είδαμε φάσεις από το ποδόσφαιρο του μέλλοντος, θαρρείς, ορισμένες στιγμές και γέμισε η καρδιά μας με υποσχέσεις ότι ναι, αυτή η σεζόν που βρίσκεται πια ενώπιόν μας, προ των πυλών, μπορεί να είναι πολύ καλύτερη από την περσινή.

Η παραπάνω διαπίστωση και ελπίδα, βέβαια, αφορά στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και στα ξένα πρωταθλήματα, για να μην ξεχνιόμαστε... Αφορά στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις -και δη, στο πολυδιαφημισμένο Champions League και το «φτωχό» αδελφάκι του, το Europa League. Δεν έχει όμως να κάνει με τα καθ' ημάς... Γιατί φέτος, δυστυχώς, δίπλα στην ούτως ή άλλως απαξιωμένη ποιοτικά εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου, ήρθε να προστεθεί και το «δηλητήριο» της καχυποψίας...

Πράγματι, αυτό που κατάφεραν όλοι όσοι μπλέχτηκαν -άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο- σε αυτό το «κουβάρι» με τους στημένους αγώνες του ελληνικού ποδοσφαίρου, ήταν εν τέλει να μας... βιάσουν -για να το θέσω όσο πιο κομψά μπορώ, αν και είναι άλλη η λέξη που θα ήθελα να χρησιμοποιήσω- τις Κυριακές. Για τους τελευταίους των ρομαντικών, η «μπαλίτσα» μας ήταν το τελευταίο «καταφύγιο» για να ξεχνάμε τη ζοφερή πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, για να αφήνουμε πίσω μας, μόλις μια μέρα την εβδομάδα, τη δύσκολη πραγματικότητά και τα κακώς κείμενα της καθημερινότητας που ζούμε...

Τώρα πια, εμείς, οι Έλληνες φίλαθλοι, δεν έχουμε να ελπίζουμε ούτε σε αυτό... «Ποτισμένο» πια, μέχρι το μεδούλι, με το «δηλητήριο» της καχυποψίας για το τι κρύβεται πίσω από κάθε χαμένη ευκαιρία, κάθε φαλτσοσφύριγμα, κάθε πέναλτι, φάουλ και κόρνερ ακόμα και του φαινομενικά πιο αδιάφορου ματς, το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι πια καταδικασμένο, περισσότερο από ποτέ, να υποστεί την απαξίωση και την αμφισβήτηση και να θεωρηθεί -δυστυχώς- απότοκο της ίδιας ακριβώς σαπίλας, που διαβρώνει τα κοκάλα της ελληνικής κοινωνίας.

Όχι πως δεν τα φοβόμασταν όλα αυτά ή δεν τα υποπτευόμασταν από παλιά... Δεν είχαμε όμως ποτέ φανταστεί την έκτασή τους, δεν είχαμε καν διανοηθεί ότι ακόμα και το ποια ομάδα θα κερδίσει τη σέντρα ενός αγώνα, μπορεί να είναι αποκύημα της αρρωστημένης νοοτροπίας ενός παράγοντα ή ενός αθλητή...

Και το χειρότερο όλων είναι, τώρα που μας στέρησαν και την τελευταία υποψία αθωότητας από την αγαπημένη μας «μπαλίτσα», ότι δεν έχουμε καν ένα «δικό μας», ολόδικό μας Ρεάλ-Μπαρτσελόνα να περιμένουμε, για να ξεχαστούμε...

ΥΓ: Ακόμα κι αν εξετάσουμε ένα προς ένα τα ρόστερ όλων των συλλόγων της Γηραιάς Ηπείρου, δεν θα βρούμε κανένα ισοδύναμο, έστω, αυτών της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα. Εάν λοιπόν δεν προκύψουν απίθανα πράγματα στη διάρκεια της σεζόν και η κληρωτίδα της UEFA δεν βάλει το... χέρι της, έχει έρθει πια το πλήρωμα του χρόνου για έναν τελικό Champions League ανάμεσα στις δύο κορυφαίες ομάδες του πλανήτη...