Το colpo grosso με τον κ. «Εισαγγελέα»

Το προηγούμενο μας σημείωμα αναφερόταν στη μεγάλη πληγή τα χρόνια της Παλιάς Αθήνας: Την αισχροκέρδεια. Λύσεις για την καταπολέμησή της έχουν προταθεί κατά καιρούς πολλές, γιατί βέβαια το θέμα είναι διαχρονικό.

Βρίσκω ότι η καλύτερη και η πιο αποτελεσματική είναι αυτή που σας παρουσιάζω σήμερα. Η πατρότητα της ιδέας ανήκει στον ρεπόρτερ «Πολυντώρ» της εφημερίδας «Καιροί» και παρουσιάστηκε το 1922, μια περίεργη χρονιά όπου λόγω της Μικρασιατικής Καταστροφής η αισχροκέρδεια έγινε επιστήμη.

Ας δούμε λοιπόν την μέθοδο του «Εισαγγελέως». Μια πολύ προχωρημένη λύση που μόνο η ελληνική ευφυΐα θα μπορούσε να δημιουργήσει...

«Οι δυστυχείς Αθηναίοι ζητούν να σωθούν από τους όνυχας της αισχροκερδείας διά παντοειδών τερτιπίων. Κατόπιν της παραπομπής και της καταδίκης αρκετών αμαξηλατών μηνυθέντων υπό δύο εισαγγελέων, οι οποίοι προσεποιήθησαν τους επιβάτας, έχει διαδοθή πολύ εις την πόλιν μας η μέθοδος του “εισαγγελέως”. 

Λ.χ. προσέρχονται δύο πελάται εις ένα κατάστημα οπότε ο ένας λέγει προς τον άλλον: “Λοιπόν, κύριε Εισαγγελέα, μίαν στιγμήν παρακαλώ, έχω να ψωνίσω κάτι”. Ο καταστηματάρχης εις το άκουσμα της λέξεως Εισαγγελεύς προθυμοποιείται να φανή μη μου άπτου απέναντι της διατιμήσεως!

Προχθές όμως που εδοκίμασα και εγώ την μέθοδον εις ένα οπωροπωλείον ήκουσα τον μανάβη να λέγη με δυσφορίαν αλλά και με κάποιαν ειρωνεία: “Τι διάβολο, όλη η Αθήνα εγέμισε από Εισαγγελέας...”



Οπωσδήποτε η μέθοδος αυτή είναι αρκετά επιτυχής διότι όσον και αν την έμαθαν οι αισχροκερδείς, πάντως έναν αόριστον δισταγμόν έχουν! Ξέρεις τι γίνεται; Και αν είναι αληθινός ο Εισαγγελέας;

Περί τούτου επείσθην και εις μίαν εξοχήν προχθές. Αίφνης είδα τέσσαρας συμπολίτας να έρχωνται με βραδύ βήμα. Ο ένας τούτων προηγείτο και έλεγε:

-Θα σας βρω εγώ ένα τραπέζι καλό!

– Μάλιστα, κύριε Εισαγγελεύ, έλεγαν οι άλλοι τρεις, ημείς δεν έχομεν αντίρρησιν, θα καθήσωμεν όπου θέλει ο κ. Εισαγγελεύς. Και εφρόντιζαν να επαναλαμβάνουν την λέξιν ταύτην καταλλήλως.



Το γκαρσόνι το οποίον ηκολούθει τους νέους πελάτας ετσίμπησε. Έδειξε μίαν προθυμίαν απίστευτον. Σιγά σιγά δε εψιθυρίσθη μέχρι του πάγκου και της κουζίνας ότι ένας Εισαγγελεύς είχε έλθη να γευματίση με συντροφιάν. Μόλις απεμακρύνετο το γκαρσόνι, οι φίλοι εγελούσαν ευφροσύνως. Όταν επλησίαζεν, πάντοτε είχαν μίαν εισαγγελικήν ομιλίαν: 

– Λοιπόν, κύριε Εισαγγελεύ, έχετε πολλάς δικογραφίας αυτήν την εποχήν;

– Ένα σωρό, φίλοι μου. Και όλες σχεδόν είναι μηνύσεις επί αισχροκερδεία!

– Τα τέρατα! Βαράτε τους! Δεν πρέπει να έχετε καμίαν επιείκιαν!

Η συντροφιά έφαγε ένα διάβολον. Ορεκτικά, μακαρόνια, λιθρίνια θαυμάσια, κοτολέτες θαυμασιώτερες, μίαν ηρωική σαλάταν, κοτόπουλα, τυρί, φρούτα άφθονα, και άδειασε και πεντέξι μπουκάλες μποφίλια. Εις το τέλος εζήτησαν και τον λογαριασμόν:

-Α, όχι, κύριε Εισαγγελεύ! Δεν σας επιτρέπω. Εγώ θα πληρώσω

-Όχι, αυτό δεν γίνεται. Σας παρακαλώ. 

Το γκαρσόνι έγραψε τα πάντα με ακρίβειαν. Μόλις 60 δραχμάς. Ο Εισαγγελεύς συνοφρυώθη:

-Ολίγον τι ακριβά έχεις τα ψάρια, βρε παιδί; Να αφαιρέσομε κάτι, παρακαλώ.

Μείωσαν τον λογαριασμόν εις 55 δραχμάς. Απήλθον δε ευχαριστημένοι. Αλλά ολιγότερο δεν έμεινε ο ξενοδόχος, ο οποίος εψιθύρισε:

– Τυλίξαμε και τον Εισαγγελέα!».

Αλήθεια πως βρίσκετε τη μέθοδο; Πιστεύετε ότι έχει εφαρμογή και σήμερα; Μήπως έχετε κάποια άλλη πρόταση;


Θωμάς Σιταράς (Αθηναιογράφος)



Διαβάστε περισσότερα στο www.paliaathina.com