«Μίαν ευγενικήν πρόσκλησιν δια τα εγκαίνια του Παραδείσου, ευρήκα επάνω στο γραφείο μου. Μια πρόσκλησις δια τον Παράδεισον δεν είναι σύνηθες πράγμα. Πρέπει να την αγοράσης ή με αγαθοεργία ή με κανένα εισιτήριο εκ μέρους του Πάπα. Στην προκειμένη περίστασιν ο Παράδεισος ήτανε κέντρον κοσμικόν, ντάνσιγκ της Δεξαμενής ώστε δεν εχρειάζοντο και τόσαι δυσκολίαι δια την είσοδον.
Εφοδιασμένοι με το προσκλητήριον εξεκινήσαμεν μ’ ένα καλόν μου φίλον, πεζή δια τον Παράδεισον. Και στον Παράδεισον κανείς χωρίς συντροφία δεν μπορεί να κάνη. Δια της οδού Λυκαβηττού εφθάσαμεν στα υψώματα της οδού Αναγνωστοπούλου και σε λίγο ευρισκόμεθα προς της πύλης του Παραδείσου.
Κανένας Άγιος Πέτρος δεν κρατούσε τα κλειδιά. Η είσοδος ήταν ελευθέρα. Μόλις εισερχόμεθα ηκούσαμεν ψαλμωδίας, όχι δυστυχώς αγγέλων υμνούντων τον Κύριον, αλλά κάποιου ιερέως τελούντος τον αγιασμόν του καταστήματος.
Θαυμάσιος άνθρωπο ο Διευθυντής του Παραδείσου. Πριν αρχίση την εργασίαν, προσφέρει σπονδάς εις τους εφεστίους θεούς και κεράσματα εις τους ανεστίους πολίτας μεταξύ των οποίων συγκαταλέγομαι.
Από την ωραίαν ταράτσα του Παραδείσου, βλέπει κανείς το πανόραμα της Αθήνας ξαπλωμένης μέσα στη σκόνη.
Εδώ επάνω αναπνέεις λίγο πεύκο, λίγο θυμάρι, κάποια δροσιά. Η Ακρόπολη φαίνεται μέσα στα κόκκινα σύννεφα της Δύσεως, σαν λευκόν όνειρον. Εδώ ο Υμηττός μενεξεδένιος, εκεί η γλαυκή γραμμή του Σαρωνικού, η Πάρνης δεξιά και από πάνω σαν πελώρια τούρτα ο Λυκαβηττός με το λευκό εκκλησάκι του. Από μακρυά ακούεται το μουρμούρισμα των νερών της Δεξαμενής και μέσα στο σαλόνι του Παραδείσου ευθύς μετά τον αγιασμόν η μουσική του τζαζ-μπαντ αρχίζει το στερεότυπο φοξ-τροτ.
Η διακόσμησις της αιθούσης, θαυμασία, κομψή, νεωτερίζουσα, με χρωματιστά αμπαζούρ, με λεπτά κοσμήματα, με τοιχογραφίες αρ-νουβώ, με μικρά αναπαυτικά σεπαρέ, παραπετάσματα, βάζα, άνθη.
Ένα μικρό σαλονάκι ανατολίτικο στο βάθος με διβάνια τριγύρω, χαμηλά τραπεζάκια, πολύχρωμα μαξιλαράκια, φωτισμένα με κόκκινα λαμπιόνια στους τοίχους, περίφημα τζάμια της Πόλης σε μικρές ακουαρέλλες. Με τι γούστο όλα τριγύρω.
Μια χαριτωμένη σουμπρέτα και όλα τα γκαρσόνια καλοβαλμένα σερβίρουν το τσάι. Ο Διευθυντής με κομψό σμόκιν περιποιείται τον κόσμον, προσφέρων γλυκά, σάντουιτς, μπύρα, λεμονάδας και όλα τζάμπα. Μα είναι σωστός Παράδεισος εδώ μέσα.
Τα κορίτσια αρχίζουν να κινούνται. Ο χορός ζωηρεύει. Οι νέοι διεκδικούν τους χορούς μιας όμορφης Σμυρνηάς. Αχ! αυτές οι Σμυρνηές. Πανταχού παρούσαι.
Σ’ ένα τραπέζι αρχίζουν αι προπόσεις:
-Εις υγείαν των αγγέλων του Παραδείσου.
-Εις υγείαν του Κυρίου… Αντουάν.
-Εγώ πίνω υπέρ του Παραδείσου της Δεξαμενής.
-Εγώ υπέρ της Δεξαμενής του Παραδείσου που βγάζει τέτοια μπύρα!
Η ζωηρότης εξηκολούθησε χωρίς να παρουσιασθή κανένας απηγορευμένος καρπός να φέρη σκάνδαλα στον Παράδεισο.
Φεύγοντας ησθάνθηκα την υποχρέωσιν να ευχαριστήσω και να συγχαρώ τον Διευθυντή.
-Είσθε ξένος; τον ηρώτησα.
-Κωνσταντινοπολίτης.
-Ήμουν βέβαιος.
Λίγη καινοτομία και πρόοδος πάντοτε απ’ έξω μας έρχεται».
(Γράφει ο «Σύλβιος» στην εφημερίδα «Αμάλθεια» του 1923)
Θωμάς Σιταράς (Αθηναιογράφος)
Διαβάστε περισσότερα στο
www.paliaathina.com
Αυτή τη φορά περιλαμβάνει και τα βιντεάκια της ειδικής εκδήλωσης για τα 180 χρόνια Αθήνα Πρωτεύουσα που έγινε στις 20 Μαΐου στο παλιό πιλοποιείο του Πουλόπουλου.
