Χρήστος Αηδόνης: Ο πρώην βουλευτής το γυρνάει στο τραγούδι

Τη στιγμή που ο πρώην υφυπουργός και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Χρήστος Αηδόνης συνειδητοποίησε πως δεν θα κέρδιζε για έκτη συνεχή εκλογική αναμέτρηση τη βουλευτική έδρα βρισκόταν ήδη στο πάνελ της μαραθώνιας τηλεοπτικής εκπομπής του ΑΝΤ1, προσπαθώντας να φανεί ψύχραιμος. Ενιωσε περίεργα, αλλά παράλληλα προσπάθησε να μην εξωτερικεύσει τη συναισθηματική του φόρτιση, όταν σε κάποια επίσημα αποτελέσματα στη Β’ Αθήνας κατάλαβε ότι το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών του Γιώργου Παπανδρέου, στο οποίο είχε ήδη ενταχθεί, δεν θα κατάφερνε τελικά να μπει στη Βουλή - παρόλο που ο ίδιος αναδείχτηκε τελικά πρώτος σε σταυρούς στη συγκεκριμένη περιφέρεια όπου ήταν υποψήφιος.

«Οταν συνειδητοποιείς ότι σε μια πολύ συγκεκριμένη και έντονη πολιτικά περίοδο, όπου συμβαίνουν πολλά για τη χώρα σου, δεν μπορείς να συμμετάσχεις σε μια συλλογική προσπάθεια, είναι κάτι που σου κοστίζει. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος από τον χώρο της πολιτικής που δεν εκλέγεται στο Ελληνικό Κοινοβούλιο και το περνάει αψήφιστα. Τις επόμενες μέρες της μη εκλογής μου, ναι, ενοχλήθηκα, αλλά έπρεπε να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα: το Κοινοβούλιο δεν θα ήταν πια μέρος της ζωής μου».

Το ίδιο άλλαξε και η καθημερινότητά του. Θα έπρεπε, για παράδειγμα, να ξεκινήσει τις διαδικασίες ώστε να επανέλθει στη Μέση Εκπαίδευση, αφού μέχρι το 2004, οπότε και είχε εκλεγεί πρώτη φορά βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ, εργαζόταν ως καθηγητής Φυσικής Αγωγής στο 60ό Γυμνάσιο Κυψέλης. «Ζω έναν άλλο ρυθμό ζωής πια, αλλά έπρεπε απ’ την αρχή να δω τα δεδομένα σε μια νέα πραγματικότητα. Ολα αυτά τα κοιτάω πάντα μέσα από μια θετική οπτική και προσπαθώ να μετατρέψω την οποιαδήποτε άσχημη συγκυρία εξελίσσεται γύρω μου σε θετική και δημιουργική. Ενας χώρος, λοιπόν, που μου επιτρέπει να δημιουργώ είναι αυτός της μουσικής».

Η κιθάρα από τη Ρουμανία

Από τότε που θυμάται τον εαυτό του, στη Μικρόπολη της Δράμας όπου μεγάλωνε μαζί με τα δυο του αδέλφια, η μουσική ήταν πάντοτε το μεγάλο του πάθος. Ισως και λόγω του δασκάλου πατέρα του. Ωστόσο, η αφορμή για να μάθει ο ίδιος μουσική και να ξεκινήσει να γράφει τα πρώτα του τραγούδια ήταν μια κιθάρα που του είχε φέρει ο κατά τρία χρόνια μεγαλύτερος αδελφός του από τη Ρουμανία, όπου ήδη σπούδαζε, λίγο πριν κλείσει τα 18 του χρόνια. Μετά τα μαθήματα κιθάρας ακολούθησαν η φυσαρμόνικα και ο μπαγλαμάς.

«Γράφω μουσική και στίχους, αλλά δεν τραγουδώ ο ίδιος παρά μόνο σε παρέες. Ασχολούμαι με το έντεχνο, το λαϊκό και το ελαφρολαϊκό τραγούδι. Οφείλω πάντως να πω πως εκείνη που πάντοτε με παρακινούσε να δημοσιοποιήσω τραγούδια μου ήταν η Αννα Νταλάρα, που πίστευε πολύ σ’ αυτά που γράφω και στο όποιο ταλέντο θεωρούσε πως διαθέτω. Γι’ αυτό και θα ήταν τιμή μου αν ο Γιώργος Νταλάρας διάλεγε να ερμηνεύσει κάποιο από τα 80 τραγούδια που έχω στο συρτάρι. Την ίδια χαρά θα αισθανόμουν αν τραγουδούσαν κάποια από αυτά που γράφω ερμηνευτές που θαυμάζω όπως είναι ο Μανώλης Λιδάκης, η Νατάσα Θεοδωρίδου, ο Πασχάλης Τερζής, καθώς και αρκετοί άλλοι τους οποίους ίσως τώρα δεν μπορώ να θυμηθώ».



Τραγούδι δικό του, το οποίο έχει ήδη αναρτηθεί στο YouTube, είναι και το «Μικρή μου πατρίδα», το οποίο ο πρώην βουλευτής εμπνεύστηκε με αφορμή μια επίσκεψή του στην Κύπρο, και συγκεκριμένα στη Δερύνεια, κοιτώντας την κατεχόμενη πόλη της Αμμοχώστου, σε μία από τις επετειακές εκδηλώσεις που γίνονται στο νησί κάθε Ιούλιο. Το συγκεκριμένο τραγούδι ερμηνεύει ο Κώστας Χατζηχριστοδούλου, στενός συνεργάτης για πολλά χρόνια του Μάριου Τόκα. «Το 1999 έδειξα κάποιους στίχους μου στον Μάριο Τόκα και μου είπε: “Γράφεις πολύ απλά και μπορείς αυτά να τα δώσεις κάπου και να τραγουδηθούν".

Μέχρι τότε, αν και ήμασταν φίλοι, δεν τολμούσα να του παρουσιάσω μουσική μου γιατί θεωρούσα τον ίδιο “τέρας” αυτού του χώρου. Μάλιστα προθυμοποιήθηκε να μελοποιήσει τότε κάποιους στίχους μου, αλλά του είχα πει: “Δεν θέλω να με μάθουν ως μουσικό αλλά ως πολιτικό”. Ετσι σκεφτόμουν τότε».

Στην ερώτησή μου πώς γίνεται μέσα στον αποστειρωμένο, για τους περισσότερους, χώρο της Βουλής να υπάρχουν και άνθρωποι που εμπνέονται καλλιτεχνικά, ο ίδιος δεν αποκλείει τη συνύπαρξη του ενός με το άλλο. «Οι βουλευτές είναι άνθρωποι που αποτελούν μέρος μιας κοινωνίας. Γνωρίζω και άλλους βουλευτές οι οποίοι ασχολούνται με τη μουσική και το τραγούδι.

Η μουσική είναι μέρος της ζωής μου και μέσα από τις μελωδίες μπορώ και ηρεμώ».
Τον ρωτάω αν ο Γιώργος Παπανδρέου γνώριζε πως ο ίδιος γράφει τραγούδια. Γελάει. «Δεν ξέρω, δεν το έχουμε συζητήσει ποτέ. Οταν τελευταία έμαθε γι’ αυτή μου την ενασχόληση, λόγω της δημοσιότητας που πήρε το όλο θέμα, μου φάνηκε ότι αιφνιδιάστηκε. Ωστόσο η μουσική δεν ήταν ποτέ κάτι που ήθελα να εξωτερικεύσω όσο ήμουν βουλευτής. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν σωστό ή λάθος».

Παραδέχεται ότι του λείπει η Βουλή, αν και αρχικά πίστευε ότι όσο περνούσε ο καιρός αυτό θα περιοριζόταν. Συνέβη ακριβώς το αντίθετο. «Οι πρώτες μέρες της μη εκλογής μου ήταν σχετικά εύκολα διαχειρίσιμες. Πίστευα πως θα μπορούσα να μεταβώ εύκολα στην απέναντι όχθη. Κυλώντας όμως ο χρόνος διαπιστώνω ότι η Βουλή μού λείπει πάρα πολύ! Ιδιαίτερα την τελευταία περίοδο, βλέποντας όλα αυτά τα οποία συμβαίνουν. Ωστόσο, δεν θεώρησα ποτέ λάθος μου να ενταχθώ στο Κίνημα του Γιώργου Παπανδρέου, γιατί αυτή η απόφασή μου ήταν η μοναδική επιλογή που είχα για μένα, για την ιστορία μου και για τον εαυτό μου. Γιατί θέλω όταν περπατώ στον δρόμο να μη με φτύνει κανείς! Αντέχω να είμαι μειοψηφία και να ζω ως μειοψηφία. Ναι, μια κοινωνία πρέπει να έχει όνειρα, αλλά τα όνειρά της αυτά δεν μπορεί να τα μετατρέπει σε εφιάλτες».

Τις τελευταίες μέρες ο πρώην βουλευτής βρίσκεται αρκετές ώρες στο στούντιο μαζί με μουσικούς και τους τραγουδιστές Πάνο Μπλέτζα και Γιώργο Θεοδώρου, ετοιμάζοντας ένα demo για να το προωθήσουν σε δισκογραφικές εταιρείες. «Το βέβαιο είναι ότι δεν με ενδιαφέρει το οικονομικό κέρδος. Αλλωστε, δεν προσφέρεται και από την εποχή μας για να συμβεί κάτι τέτοιο. Θέλω απλά να εξωτερικεύσω το μεράκι μου - αν τα τραγούδια μου τύχουν τελικά της εμπιστοσύνης των ειδικών της μουσικής. Πιστεύω πολύ πάντως σε αυτά που έχω δημιουργήσει».

Φεύγοντας του ζητάω να μου αναφέρει τους στίχους από κάποιο από τα αγαπημένα του τραγούδια. Μου απαγγέλλει από μνήμης το ρεφρέν από τις «Λευκές Νύχτες»: «Ετσι είναι ο κόσμος/μες στις διαφορές, κάποιες μένουν ίδιες/κι ας είναι παλιές».