Δημήτρης Γκοτσόπουλος: Ο ωραίος της «Δικαίωσης»

Ο Δημήτρης Γκοτσόπουλος επέλεξε να γίνει ηθοποιός για έναν επιπλέον λόγο σε σχέση με τους κλασικούς που συνηθίζουν να λένε οι νέοι ηθοποιοί στις συνεντεύξεις τους: «Επειδή στο θέατρο επιτρέπονται τα πάντα, εκτός από το σεξ και το ξύλο! Η αλήθεια είναι ότι επειδή έχω δοκιμάσει αρκετές δουλειές στη ζωή μου, πιστεύω ότι το θέατρο είναι το μόνο που μπορώ να κάνω τόσο καλά», παραδέχεται. Πράγματι, έχει δουλέψει στο παρελθόν σε οικοδομή, έχει βοηθήσει τον ελαιοχρωματιστή πατέρα του, έχει κάνει μαθήματα αυτοσυντήρησης σε αυτιστικό παιδί, έχει εργαστεί σε καφετέριες, μπαρ, στατιστική υπηρεσία, ως πλασιέ βιβλίων, στη διεύθυνση Μάρκετινγκ της Ολυμπιακής Αεροπορίας, ακόμη και σε κέντρο εξυπηρέτησης τηλεφωνικού καταλόγου. «Αυτό ήταν μία τρομερή εμπειρία», λέει στο «thema people» και συνεχίζει: «Θυμάμαι κάποιους να ψάχνουν για να τους δώσω τηλέφωνα ακόμη και από μπουρδέλα, ενώ δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα κοριτσάκι που μου είχε ζητήσει ένα τηλέφωνο για να μιλήσει με τη μαμά του “η οποία βρίσκεται στον ουρανό”, όπως μου είχε αναφέρει. Ηταν κάτι συγκλονιστικό. Μέσα από αυτή τη δουλειά έμαθα να ψυχολογώ καλύτερα τους ανθρώπους».

Σπουδές και μαθήματα μουσικής

Λόγω της καταγωγής του -μεγάλωσε στο Αγρίδι, κοντά στα Καλάβρυτα και το Μίραλι, ένα χωριό λίγα χιλιόμετρα έξω από την Πάτρα- θυμάται από πολύ μικρό τον εαυτό του να εργάζεται στα χωράφια, κάτι που κάνει ακόμη και σήμερα βοηθώντας παράλληλα την οικογένειά του, η οποία συνεχίζει να ζει στην Πελοπόννησο. «Τα Χριστούγεννα που είχαμε λίγες μέρες ρεπό από τα γυρίσματα, αντί να μείνω στην Αθήνα και να ξεκουραστώ, προτίμησα να πάω στο χωριό μου γιατί ήταν η εποχή που θα μαζεύαμε τις ελιές. Δεν το κάνω από αγγαρεία. Το απολαμβάνω! Γιατί αυτό μου θυμίζει πάντα από πού προέρχομαι και με βοηθάει να ξέρω προς τα πού πάω», λέει. Από μικρός, πάντως, ήθελε να γίνει ηθοποιός, αφού θυμάται τον εαυτό του να κάνει μιμήσεις, να διοργανώνει αυτοσχέδιες παραστάσεις, να θέλει να παραστήσει έναν άλλο εαυτό πέρα από την πραγματικότητά του.

Στην πορεία σπούδασε Διοίκηση και Οργάνωση Επιχειρήσεων, παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα μουσικής σε ωδείο, ενώ έχει ασχοληθεί και με τον αθλητισμό, αφού για κάποια χρόνια ήταν τριπλουνίστας στην ΑΕΚ. Εκείνη την περίοδο μάλιστα είχε αφοσιωθεί απόλυτα σε αυτό, καθιστώντας τον αθλητισμό τον απόλυτο πρωταγωνιστή στη ζωή του. Είχε προηγηθεί η ενασχόλησή του με το βάδην, στο οποίο είχε επίσης διακριθεί. «Με είχαν δει ορισμένοι επαγγελματίες του χώρου στο σχολείο, είχαν διακρίνει σε μένα κάποιο αθλητικό ταλέντο, με προσέγγισαν κι έτσι ξεκίνησαν όλα. Είχα καταφέρει να βγω τρίτος στην Ελλάδα, αλλά ο πρωταθλητισμός χρειάζεται αφοσίωση. Η δική μου αγάπη ήταν το θέατρο. Ετσι, ύστερα από συζήτηση με τον προπονητή μου, επέλεξα τελικά με μεγάλη δυσκολία να στραφώ στην υποκριτική, σταματώντας την ενεργή ενασχόλησή μου με τον αθλητισμό στα 22 μου χρόνια».
Στα 23 του, παρακολουθώντας στην Πάτρα την παράσταση «Ο θάνατος του εμποράκου» του Αρθουρ Μίλερ με τον Θύμιο Καρακατσάνη, αποφάσισε πως αυτό είναι που θα ήθελε να κάνει μελλοντικά στη ζωή του. Στη συνέχεια φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και όλα πήραν τον δρόμο τους. «Η σχολή με άλλαξε εντελώς. Ξεκλείδωσα, είδα αλλιώς τα πράγματα γύρω μου, με έκανε να μηδενίσω το εγώ μου, να αισθάνομαι ένα με την ομάδα και να δικαιολογώ χαρακτήρες που με περιβάλλουν μέσα από ρόλους σε παραστάσεις», μου λέει.
Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, που εργάζεται επαγγελματικά ως ηθοποιός, έχει συνεργαστεί με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας για το «Χάνσελ και Γκρέτελ» και το «Online», ενώ ύστερα από δύο ακροάσεις που έκανε με τη Λυδία Κονιόρδου έπαιξε στον «Ιππόλυτο» του Ευριπίδη. Μέχρι πριν από λίγες μέρες πρωταγωνιστούσε στους «Μυστικούς αρραβώνες» του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, ενώ τους τελευταίους τρεις μήνες ξεκίνησε γυρίσματα στη «Δικαίωση» του MEGA. «Πέρασα από casting για τον τηλεοπτικό μου ρόλο και με επέλεξαν», μου εξηγεί. «Πάνω απ’ όλα είμαι επαγγελματίας κι ένας επαγγελματίας του θεάτρου κάνει και τηλεόραση. Ακολουθώ επίσης αυτό που είχε πει κάποιος καθηγητής μου στη σχολή: “Μην κλείνεσαι μόνο σε πράγματα που νομίζεις ότι σου κάνουν. Για μία πενταετία δοκίμασε τον εαυτό σου σε διάφορους τομείς”. Αυτό, λοιπόν, κάνω. Κοιτάζω, όμως, τουλάχιστον να το κάνω τίμια στις συνθήκες που μου δίνονται. Υπάρχει ρίσκο, αλλά μου αρέσει να σπρώχνω τον εαυτό μου προς τον φόβο γιατί μόνο έτσι βρίσκω νόημα στην προσωπική μου εξέλιξη - και ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης», συνεχίζει.

Τον τελευταίο καιρό κάποιοι ξεκίνησαν να τον αναγνωρίζουν στο μετρό, που συνεχίζει να το χρησιμοποιεί. Ο ίδιος αντιμετωπίζει με χιούμορ όλο αυτό που συμβαίνει, ενώ προσπαθεί να μην αλλάξει την καθημερινότητά του λόγω της δουλειάς του. Θέλει, για παράδειγμα, να συνεχίσει να βρίσκει τον απαραίτητο χρόνο ώστε να διαβάζει φιλοσοφία και επιστημονικά περιοδικά, να ακούει αγαπημένους του τραγουδιστές, κυρίως από τον χώρο του έντεχνου, να παίζει κιθάρα, να βγαίνει για βόλτες στην πόλη κάνοντας, κάποιες φορές, ακόμη και παρκούρ. «Η ζωή είναι πολλά πράγματα, όλα ιδιαίτερα και φαινομενικά κάπως αντίθετα μεταξύ τους, τα οποία όμως με ολοκληρώνουν ως προσωπικότητα», μου λέει. Δεν θέλει να αναφέρει δημόσια αν ανάμεσα σε όλα αυτά που κάνει χωράει κι ένας έρωτας στη ζωή του, αρκούμενος σε ένα γενικό «ο έρωτας είναι πηγή έμπνευσης και δημιουργίας». Δεν επιμένω.

Αποχαιρετώντας με, μου αναφέρει πως θα πάει αμέσως μετά στο Εθνικό Θέατρο για να παρακολουθήσει μία διάλεξη για τη σχέση του θεάτρου με την επιστήμη, του Δημήτρη Νανόπουλου, τον οποίο θαυμάζει και γνωρίζει μέσω του ενδιαφέροντός του για την Κβαντική Φυσική, αντικείμενο που ξεκίνησε να μελετά όσο υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία στη Λήμνο. «Δεν είναι λίγο περίεργο όλο αυτό για κάποιον που παίζει σε ένα καθημερινό σίριαλ στην τηλεόραση;» τον ρωτάω. Χαμογελάει. «Γιατί να βάζουμε τοίχους και να εγκλωβιζόμαστε σε στεγανά; Ας είμαστε ανοιχτοί στον κόσμο και στις προκλήσεις του», καταλήγει.