Ακης Παναγιωτίδης: Καναδέζικο... αντιαρματικό ελληνικής κατασκευής

Στην πρεμιέρα του «The Voice II» ο Ακης Παναγιωτίδης -ή Akis Jems- κατέπληξε coaches και τηλεθεατές με την ιδιαίτερη χροιά της φωνής του και την ώριμη σκηνική του παρουσία και άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι ίσως μπροστά του ανοίγεται μια πραγματική ευκαιρία να δει το όνειρό του να πραγματοποιείται. «Αυτό υπήρχε τότε, σε αυτό πήγα», λέει σχετικά με την εμπειρία της συμμετοχής του στο «X-Factor». «Δεν πέρασα όμως. Πιστεύω ότι δεν ήμουν έτοιμος στα 23 μου. Αν υπήρχε τότε το “Fame Story”, θα έμπαινα και μέσα στο σπίτι έγκλειστος, δεν θα είχα πρόβλημα. Πιστεύω ότι θα μπορούσα να διαχειριστώ την ξαφνική δημοσιότητα. Ωστόσο, δεν είναι ότι δεν με τρομάζει. Διότι είναι αλλιώς όταν το βλέπεις στους άλλους κι αλλιώς όταν συμβαίνει σε σένα». Είναι έτοιμος όμως γι’ αυτήν; «Δεν σκέφτομαι μην την ψωνίσω», απαντά με σιγουριά. «Ισως να το φοβόμουν αν ήμουν μικρός. Πλέον όμως είμαι 30. Αμα είχα κάποια μακρόχρονη σχέση, σίγουρα θα υπήρχε πρόβλημα με την έκθεση στα media. Ευτυχώς, προς το παρόν είμαι μόνος, οπότε δεν υπάρχει κάποιο τέτοιο θέμα», καταλήγει. Λέει πως νιώθει πολύ τυχερός που και οι δύο γονείς του τον υποστηρίζουν στην απόφασή του να ασχοληθεί με τη μουσική. Αλλωστε, ο πατέρας του, Στέλιος, ασχολούνταν και αυτός με τη μουσική στον ελεύθερo χρόνο του. «Ο πατέρας μου έχει φωνάρα. Μάλιστα, όταν ήταν νέος, ήταν να υπογράψει συμβόλαιο με μια μεγάλη δισκογραφική εταιρεία», αποκαλύπτει ο Ακης. «Οταν του ζήτησαν όμως να αφήσει τη θέση του ως διευθυντής Μηχανογράφησης στην ΕΡΤ, απέρριψε την πρόταση. Προτίμησε τη σιγουριά που του έδινε η δουλειά του. Εγώ θα τα παρατούσα όλα αν ήμουν στη θέση του», υποστηρίζει. Κι όμως, όταν ο πατέρας του τον παρότρυνε να σπουδάσει κάτι κι ας είναι και λάθος ώστε να έχει ένα χαρτί πριν αφοσιωθεί οριστικά στη μουσική, τον άκουσε. Ετσι, εκτός από τα μαθήματα τεσσάρων ετών σε φλογέρα και κιθάρα και τα δύο χρόνια πιάνο, ο Ακης έχει στο βιογραφικό του κι ένα πτυχίο στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. 
 
Γεννημένος στον Καναδά, ήρθε στην Ελλάδα μαζί με τη μητέρα και την αδερφή του στα επτά του χρόνια. «Ο πατέρας μου ήδη ζούσε εδώ. Τότε τον γνωρίσαμε πραγματικά με την αδερφή μου», εξομολογείται. «Ζούσαμε στον Καναδά με τη μητέρα μου, η οποία είχε μεγαλώσει εκεί αφού οι γονείς της μετανάστευσαν όταν η ίδια ήταν τεσσάρων. Στην ουσία ήρθαμε στην Ελλάδα για να γίνουμε κανονική οικογένεια, να είμαστε με τον μπαμπά μας, αφού κι εγώ και η αδερφή μου κλαίγαμε και γκρινιάζαμε ότι θέλουμε τον μπαμπά μας. Ο μπαμπάς μου δεν ήθελε να γυρίσει στον Καναδά μετά τις σπουδές του, οι οποίες τον είχαν κρατήσει εκεί πέντε χρόνια, η μαμά μου δεν ήθελε να φύγει... Τελικά ήρθαμε στην Ελλάδα, αλλά η μητέρα μου δεν άντεξε στο τέλος κι έτσι μετά από αλλεπάλληλα πηγαινέλα αυτή τη στιγμή έχει επιστρέψει στο Μόντρεαλ», εξηγεί. «Ο Καναδάς δεν μου αρέσει», συνεχίζει την ενδιαφέρουσα εξιστόρησή του. «Οταν ήμουν παιδάκι ωστόσο τον λάτρευα. Μου άρεσε που έπαιζα με το χιόνι και μετά επέστρεφα στο σπίτι στα ζεστά. Οταν ήρθα στην Ελλάδα, επειδή δεν μιλούσα και πολύ καλά ελληνικά, δεν ένιωθα πολύ Ελληνας. Δεν είχα εθνική συνείδηση κι επειδή και τα υπόλοιπα παιδάκια με φώναζαν αμερικανάκι, ένιωθα κι εγώ περισσότερο ξένος. Μέχρι τη Δ’ Δημοτικού άλλωστε πήγαινα σε γαλλόφωνο σχολείο. Ηταν κάτι που ήθελε η μητέρα μου ώστε, από τη στιγμή που ζούσαμε στην Ελλάδα και στο σπίτι μιλούσαμε αγγλικά, να είμαστε κι εγώ και η αδερφή μου τρίγλωσσοι. Τα δύο τελευταία χρόνια του δημοτικού και τα δύο πρώτα χρόνια του γυμνασίου πήγα σε ελληνικό σχολείο -όπου είχα και τις χειρότερες εμπειρίες- και κατέληξα να τελειώσω το λύκειο σε αγγλόφωνο. Επί δέκα ολόκληρα χρόνια ήμουν σε απόλυτο denial σχετικά με την παραμονή μου εδώ. Η Ελλάδα δεν μου άρεσε καθόλου. Μου έλειπε ο Καναδάς, το φαγητό του Καναδά, η τηλεόραση του Καναδά, μέχρι και το κρύο του Καναδά. Στα 19 άρχισα να απολαμβάνω τη ζωή στην Ελλάδα. Μέχρι τότε ζούσα κάθε μέρα με την ελπίδα ότι θα γύριζα. Και όταν τελικά επέστρεψα για ένα εξάμηνο στα 18 με σκοπό να ξεκινήσω σπουδές, έφυγα τρέχοντας ένα εξάμηνο αργότερα. Τώρα ζω εδώ μαζί με τον πατέρα και την αδερφή μου».

Η αλήθεια είναι ότι δεν κυνήγησε το όνειρό του όσο θα μπορούσε. «Η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά -στο “Le Plaisir”- συνέπεσε με την πρώτη επαγγελματική δουλειά του Βρεττού», θυμάται. «Μοιραζόμασταν το ίδιο καμαρίνι αλλά μετά χαθήκαμε - αυτός έγινε ό,τι έγινε. Εγώ το παλεύω. Χάρηκα πολύ γι’ αυτόν γιατί είναι καλό παιδί. Στην Ελλάδα όμως είμαστε περισσότερο της νοοτροπίας να συντηρούμε το παλιό κατεστημένο. Σαν ένα εργοστάσιο κουλουριών που ρίχνει τίγκα συντηρητικά στα παλιά κουλουράκια και δεν ψήνει καινούρια. Φέρτε κανένα καινούριο κουλουράκι, ρε παιδιά...», λέει και -παρά την υπερβολή της παρομοίωσής του- δεν έχει άδικο. Ο Ακης Παναγιωτίδης διευκρινίζει ότι το μόνο που τον φοβίζει είναι ο ίδιος ο φόβος και το άγνωστο. «Δεν με ενδιαφέρει να βγω πρώτος», ξεκαθαρίζει. «Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να έχω διάρκεια. Η προβολή μέσω του σόοου να με βοηθήσει να ξεκινήσω την πορεία μου. Δεν πιστεύω στο πεπρωμένο αλλά στην κατάλληλη στιγμή. Και τώρα νιώθω ότι έχει έρθει αυτή η στιγμή. It’s now or never», καταλήγει.