«Αμ ΄έπος ανέργων»: Οχτώ διηγήματα ανεργίας

Το «Αμ ΄έπος ανέργων» είναι  μια λογοτεχνική προσπάθεια σκιαγράφησης της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας μέσα από το πρίσμα της μακροχρόνιας ανεργίας και της ένδειας, εμπνευσμένο από προσωπικά βιώματα αλλά και από τον κοινωνικό περίγυρο. Όπως επισημαίνει η επιμελήτρια του βιβλίου ,Μαρία Κατσοπούλου, αν και το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου ίσως ακούγεται ζοφερό, καταφέρνει με το χιούμορ του να ισορροπήσει τα συναισθήματα σπάζοντας τον πάγο της μελαγχολίας.

Τα διηγήματα προέρχονται από ανθρώπους του συγγραφικού χώρου: «Η Αγία Απογραφή», της Μαρίας Γιαγιάννου, «Η Οδύσσεια μιας δασκάλας», των Θοδωρή Καραγεωργίου και Λίας Ζώτου, «Κι έζησαν αυτοί καλά», της Μαρίας Κατσοπούλου, «Γουλιά καφέ» του Χρήστου Α. Μιχαήλ, «Cyberama» του Δημήτρη Ροβόλα, «Η κυρία Πλατεία», της Μαρίας Σούμπερτ, «Το τηλέφωνο», της Ελένης Τζατζιμάκη, «Α»., της Μαρίας Τσιράκου.

Ο τίτλος του βιβλίου αντιστοιχεί στο πρώτο γράμμα της λέξης Ανεργία, όπως τιτλοφορείται και το τελευταίο διήγημα της Μαρίας Τσιράκου που αφηγείται τον απελπισμένο Άγγελο να ξυπνάει ένα πρωί και να αποφασίζει μια ληστεία στην τράπεζα, δίπλα ακριβώς από το φοροτεχνικό γραφείο όπου εργαζόταν.

Ο Άγγελος αφού ακολούθησε το πρόγραμμα της ημέρας. - ήπιε καφέ του, ξυρίστηκε, έκανε ντους, ντύθηκε - κατέβηκε τρέχοντας τις σκάλες.

Στο δρόμο χαιρέτησε τους γείτονες, τα παιδιά τους, τα σκυλιά τους. Μπαίνοντας στη γνώριμή του τράπεζα φώναξε δυνατά «ληστεία» και η φωνή του σαν να μην ήταν δική του. Δεν την αναγνώρισε γιατί έμοιαζε σαν ουρλιαχτό απόγνωσης κάνοντας τους άλλους να πέσουν στο έδαφος και να καλύψουν το κεφάλι τους, φοβούμενοι το ψεύτικο όπλο του. Βέβαια ο ίδιος έτρεμε περισσότερο από τους ανθρώπους που κρυβόταν στο πάτωμα, ενώ ο συναγερμός ηχούσε εκκωφαντικά.

Βρίζοντας άγρια την ταμία που πρόλαβε να χτυπήσει τον συναγερμό της φώναξε «δεν είμαι κλέφτης, άνεργος είμαι! ». Και αμέσως χάθηκε μέσα στο πλήθος του δρόμου λες και ήταν κάποιος που έτρεχε να προλάβει το μετρό, τον ηλεκτρικό, το λεωφορείο. Γύρισε στο σπίτι του και η εσωτερική του φωνή τον έλεγε αποτυχημένο, στηλιτεύοντας τον γιατί, μια ζωή ,ήταν νομοταγής και δίκαιος απέναντι στο κράτος, στους συμπολίτες του, στο γραφείο, στους φίλους ,ακούγοντας πάντα τη συμβουλή της μάνας «μέχρι εκεί που φτάνει το χέρι σου ποτέ παραπέρα».

Στα αναπάντεχα η φίλη του τον παίρνει στο κινητό και τον πληροφορεί ότι του έκλεισε ραντεβού σε ναυτιλιακό γραφείο του Πειραιά που ζητούσαν υπεύθυνο λογιστηρίου. Σπεύδοντας διαπιστώνει ότι τη θέση διεκδικεί κι ένας συνομήλικος του. Αρχίζει την κουβέντα και μαθαίνει ότι ο ανταγωνιστής του δεν έχει και τόση ανάγκη από δουλειά. Αφού γνωρίστηκαν πίνοντας καφέ ,που πλήρωσε ο αντίζηλος του, βγάζοντας ένα γεμάτο πορτοφόλι, δέχεται την ευγενική πρόσκληση να τον μεταφέρει με το ακριβό τζιπ στο σπίτι του.

Μαθαίνει που κατοικεί ο ανταγωνιστής του και το βράδυ αποπειράται να του κόψει τα σωληνάκια των φρένων. Όμως ,ο φίλος των ολίγων ωρών, τον συλλαμβάνει επ’ αυτοφώρω και εκείνος ουρλιάζει πάλι καθώς μαζεύονταν οι περαστικοί: «Δεν είμαι φονιάς, άνεργος είμαι!».

Στο σημείο αυτό η διηγηματογράφος εμφανίζει τον ήρωά της να ξυπνάει σε ένα λευκό δωμάτιο χειρουργείου.

«Κύριε Ευαγγέλου, όλα πήγαν καλά. Και για σας και για τον λήπτη» τον ενημερώνει ο γιατρός. Τελικά η αληθινή ιστορία καταλήγει με το στοιχείο έκπληξη: την πώληση του ενός νεφρού του, για να μπορεί να ζήσει αξιοπρεπώς.

Το βιβλίο ανήκει στη σειρά «Η Τριλογία της Κρίσης» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις vakxikon.gr