Αντώνης Πανούτσος

 Δηλώνοντας πόσο στενοχωρημένοι νιώθουν - όχι για τη μείωση του αφορολόγητου ή το κούρεμα στις συντάξεις, που κουτσά στραβά μπορούν να τα μπλέξουνε και να πουν ότι τα έξι χιλιάρικα στο πρώτο και οι μειώσεις στο δεύτερο αφορούν τους πλουσίους, αλλά για τη ΔΕΗ. Την ιερότερη των ιερών αγελάδων του ευρύτερου ελληνικού δημοσίου. Οι δηλώσεις που έχουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι αυτές των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ στην Κοζάνη. 

Με την οικονομία του νομού να εξαρτάται κατά μεγάλο ποσοστό από τη μονάδα της Πτολεμαΐδας και τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει κάνει σημαία την παραμονή της ΔΕΗ στο Δημόσιο, στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 ένα κόμμα εξέλεγε 4 βουλευτές στην Κοζάνη για πρώτη φορά μετά το ’81 και το ΠΑΣΟΚ. Οι τέσσερις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Κοζάνης Γιάννης Θεοφύλακτος, Θέμης Μουμουλίδης, Γιώργος Ντζιμάνης και Μίμης Δημητριάδης εξελέγησαν λιγότερο επειδή ήταν αριστεροί και περισσότερο επειδή ήταν κρατιστές. Με τη σαφή εντολή των ψηφοφόρων τους να κρατήσουν τη ΔΕΗ στο Δημόσιο. Αυτό στο παρελθόν τούς είχε υποχρεώσει σε δηλώσεις που δύσκολα σήμερα αναιρούνται. 

Για παράδειγμα, ο Μίμης Δημητριάδης τον Μάιο του 2016 σε συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου Πτολεμαΐδας - Εορδαίας ανακοίνωνε ότι η ΔΕΗ μπαίνει σε νέο κύκλο ανάπτυξης με τις στρεβλώσεις εναντίον της λιγνιτικής ηλεκτροπαραγωγής «να αλλάζουν με τρόπο δίκαιο και δημοκρατικό», κάτι που ξεπερνάει την ανθρώπινη λογική, αφού κανένας δεν είχε δοκιμάσει να συνδέσει τον λιγνίτη με το δίκαιο, τη δημοκρατία ή όποιο άλλο σύστημα, αλλά μάλλον αυτό δεν ενδιέφερε όσους τον άκουγαν. Αυτό που τους ενδιέφερε ήταν κάποιος να τους διαβεβαιώσει ότι η ΔΕΗ θα μείνει για πάντα κρατική, ότι ο λιγνίτης θα συνεχίσει να βγαίνει. Και ο Μίμης Δημητριάδης το έκανε. 

Τον Μάιο του 2016 από τον Μάρτιο του 2017 τον χωρίζουν 10 μήνες και μια αποτυχημένη διαπραγμάτευση. Αρκετός χρόνος και λόγος για να αναγκάσουν τον Μίμη Δημητριάδη να πει: «Η αξιολόγηση θα κλείσει, αλλά το να κερδίσουμε όσα χάσαμε τόσα χρόνια στην ηλεκτρική ενέργεια από λιγνίτες είναι μια μάχη που πρέπει να κερδίσουμε για το συμφέρον της τοπικής κοινωνίας». Με την υπογράμμιση προφανώς στο «χάσαμε». 

Το πρόβλημα για τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Κοζάνης είναι ότι το βάρος δεν μπορεί να πέσει στο ΔΝΤ, στον Μητσοτάκη, στη Γεννηματά και τον Θεοδωράκη, όπως δοκίμασε να κάνει στην ομιλία του ο Δημητριάδης. Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ίδιοι άσκησαν εξουσία και απέτυχαν. Απέτυχαν γνωρίζοντας ότι αυτό που είχαν υποσχεθεί δεν μπορούσε να γίνει. Με την ελπίδα ότι θα το τρενάρουν και η βόμβα θα σκάσει στα χέρια της επόμενης κυβέρνησης. Η ΔΕΗ είναι από τις βόμβες που σκάνε στα χέρια του βομβιστή. Ακόμα και να προσπαθήσουν να το ρίξουν στον Δρακουμέλ ή τον Κακό Λύκο το «μπαμ» είναι τόσο μεγάλο που δεν καλύπτεται.

Δωρεάν

Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης έγινε μια γιγάντια προσπάθεια να συνδυαστεί το δημόσιο με το δωρεάν. Να παρουσιαστεί οτιδήποτε δημόσιο ως μια δωρεάν προσφορά του κράτους στους πολίτες. Χρειάστηκε η κρίση για να αντιληφθούν οι πολίτες ότι οι δημόσιες παροχές είναι συνήθως και οι πιο ακριβοπληρωμένες.

 
Οι χρεώσεις

Η ΔΕΗ, για παράδειγμα, χρεώνει το ρεύμα με μια τιμή που είναι κάπου στο μέσο των ευρωπαϊκών χρεώσεων για το ηλεκτρικό. Το κράτος, όμως, επιχορηγεί το ασφαλιστικό ταμείο της ΔΕΗ, με το ποσό να φτάνει το 2014 τα 604 εκατ. ευρώ, κάτι που οι εργαζόμενοι ισχυρίζονται ότι είναι αντιπαροχή από νόμο του 1999 που αφορούσε τη μετοχοποίηση της εταιρείας, με την αξία του λιγνίτη να έχει υπολογιστεί πάνω από 60 δισ. ευρώ και τη χρηματιστηριακή αξία της Επιχείρησης να είναι το ’14 κάτω από 3 δισ. ευρώ.

Ευαισθησίες

Επίσης ο φορολογούμενος στον λογαριασμό της ΔΕΗ πληρώνει Υπηρεσίες Κοινής Ωφέλειας οι οποίες μπορεί να είναι από εκκλησιαστικές οργανώσεις μέχρι ιδιωτικές υπηρεσίες κοινωνικής ωφέλειας, μειωμένο τιμολόγιο σε ευπαθείς ομάδες και επιδότηση παροχής ενέργειας σε μη διασυνδεδεμένα νησιά - ώστε να μπορούν να διαμαρτύρονται για τη χρήση ανεμογεννητριών έχοντας ευαίσθητη αισθητική αλλά αναίσθητο πορτοφόλι.