Σπύρος Γκουτζάνης

Αν και είναι όλοι εναντίον όλων και όλοι μαζί εναντίον του Αλέξη Τσίπρα, η πρωτιά χωρίς αμφιβολία θα παχθεί μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ. Όπως διαφαίνεται σήμερα το μόνο πραγματικό ερώτημα είναι πόσο ψηλά θα φθάσει ο ΣΥΡΙΖΑ και αν θα έχει αυτοδυναμία.

Ο κ. Τσίπρας έχει πλεονέκτημα καθώς διαθέτει ένα συνοπτικό αφήγημα: ως επικεφαλής της κυβέρνησης ξεκίνησε από ειλικρινή διάθεση να διευρύνει το πλαίσιο του μνημονίου, μπήκε σε μία μακροχρόνια διαπραγμάτευση, έδωσε μάχη, έφερε την Ελλάδα στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος, προκάλεσε ρήγματα στις συντηρητικές ευρωπαικές δυνάμεις και στο τέλος ηττήθηκε αφού συγκάλεσε μία Σύνοδο Κορυφής, όπου υπέστη για 17 ώρες απειλές, εκβιασμούς μέχρι και “εικονικούς πνιγμούς” όπως έγραψε ο διεθνής Τύπος. Ακολούθως ο κ. Τσίπρας προβάλλει ότι δέχθηκε μία επώδυνη συμφωνία για να αποτρέψει το μεγαλύτερο κακό, που θα ήταν η έξοδος από την Ευρωπαική Ένωση. Τέλος λέει ότι η νέα πραγματικότητα απαιτεί λαική νομιμοποίηση μέσω των εκλογών και κυβέρνηση με καθαρή εντολή για να εφαρμόσει την συμφωνία. Ζητά λοιπόν την ψήφο του ελληνικού λαού, προκειμένου να υλοποιήσει μία κακή συμφωνία που θα αποτρέψει την έξοδο από το ευρώ, ενώ επικαλείται τον αριστερό του χαρακτήρα για να στηρίξει το επιχείρημα ότι θα την εφαρμόσει με κοινωνική ευαισθησία και αμβλύνοντας τις συνέπειες για τα χαμηλότερα στρώματα.

Αντίθετα είναι σε στρατηγικό κενό η ΝΔ. Μπορεί ο κ. Μειμαράκης να τα πήγε καλά τις πρώτες ημέρες με την κατά μέτωπο προσωπική επίθεση στον Τσίπρα και με το ροκάνισμα του χρόνου, αλλά δεν ξεπέρασε το έλλειμμα στρατηγικής. Η προσπάθειά του είναι εκ των προτέρων υπονομευμένη από την καταστροφική τριετία Σαμαρά. Η κυβέρνηση της ΝΔ δεν πέτυχε να υλοποιήσει τα προηγούμενα μνημόνια και να βάλλει την Ελλάδα στον δρόμο της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας και όταν το success story κατέρρευσε, προσπάθησε να παγιδεύσει την χώρα στην στρατηγική της αριστερής παρένθεσης. Ο κ. Μειμαράκης δύσκολα θα πείσει ότι η ΝΔ θα εφαρμόσει καλύτερα την συμφωνία και με εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης. Αν η ΝΔ μπορούσε, θα το είχε ήδη κάνει. Φυσικά θα προβάλλει ότι η συμφωνία είναι κακή και ότι ο λόγος είναι η ανικανότητα του κ. Τσίπρα. Ωστόσο είναι η ίδια συμφωνία που όταν ο Τσίπρας την αρνιόταν, η ΝΔ μαζί με το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι και όλους του επαγγελματικούς και κοινωνικούς φορείς ακόμη και την ΓΣΕΕΕ, πίεζαν την κυβέρνηση να την δεχθεί και γι αυτό στήριξαν το “ναι” στο δημοψήφισμα.

Δύσκολα επίσης θα πείσει ότι η ΝΔ θα επιδείξει κοινωνική ευαισθησία στην εφαρμογή της συμφωνίας. Ενώ ακόμη και τώρα η κυβέρνηση καταγγέλλει το τρίτο μνημόνιο το οποίο υποχρεώθηκε να υπογράψει, η ΝΔ είχε υιοθετήσει και είχε αγκαλιάσει τα δύο προηγούμενα. Τα στελέχη της συμφωνούσαν ότι “το μνημόνιο είναι ευλογία και ευτυχία για τον τόπο, αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να το εφεύρουμε”, ο κ. Γεωργιάδης φώναζε “δεν θα μου κλέψει την δόξα των απολύσεων ο Τόμσεν”. Η ΝΔ είναι εγκλωβισμένη στην ακραία δεξιά ρητορική των στελέχων που ανέδειξε ο κ. Σαμαράς όπως οι κ.κ. Βορίδης και Γεωργιάδης και στη νεοφιλελεύθερη υπερβολή στελεχών όπως οι κ.κ. Μητσοτάκης και Χατζηδάκης. Τα μετριοπαθή στελέχη της καραμανλικής πτέρυγας “της φιλελεύθερης οικονομίας με κοινωνική ευαισθησία”, περιθωριοποιήθηκαν στα χρόνια της ηγεσίας Σαμαρά. Για να αναδείξει ξανά το κοινωνικό και μετριοπαθές προφίλ της ΝΔ, ο κ. Μειμαράκης θα πρέπει να έλθει σε εσωκομματική σύγκρουση εν μέσω προεκλογικής περιόδου. Δεν είναι εύκολο αλλά αν το κάνει ίσως μπορέσει να αναπτύξει πειστικά το δικό του αφήγημα.

Εν κατακλείδι το σόου είναι και πάλι του Αλέξη. Το ότι ο κ. Τσίπρας είχε ειλικρινή αντιμνημονιακή διάθεση κανείς δεν του το αμφισβητεί. Επίσης ο λαός πίστεψε ότι πράγματι έδωσε τη μάχη έναντι ετέρων και δανειστών. Μένει να φανεί αν θα τον εμπιστευθεί και στο τρίτο σκέλος του αφηγήματος και αν αυτά θα υπερισχύσουν της εντύπωσης ότι τελικά υποχρεώθηκε σε ένα τρίτο και χειρότερο μνημόνιο.