Βασ. Αναστασόπουλος

Ως... Καρατζαφέρης της Αγγλίας, λοιπόν, ο κ. Φάρατζ δεν θα έπρεπε να μιλάει. Τι λόγο, τι άποψη μπορεί να έχει ένας Βρετανός, ακροδεξιός ευρωσκεπτικιστής για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα και με ποιο δικαίωμα θεωρεί ότι μπορεί να επιτίθεται στον πρωθυπουργό, Αντώνη Σαμαρά, και να τον κατηγορεί πως έχει παραδώσει τη χώρα σε ξένη κυριαρχία; Πώς τολμά να τάσσεται αναφανδόν υπέρ της επιστροφής της χώρας στη δραχμή; Ας τον αποδομήσουμε πλήρως. Ας τον κατατάξουμε στην κατηγορία -συγχωρήστε μου την έκφραση- «Βρετανίδα αδερφή» και ας ξεμπερδεύουμε από δαύτον.

Αυτή δεν είναι, άλλωστε, η πάγια τακτική του «συστήματος», όταν επιθυμεί να απομονώσει τις φωνές που ακούγονται έξω από αυτό; Κατατάσσει όσους εκφέρουν λόγο διαφορετικό, όσους λένε αλήθειες που πονάνε, στην κατηγορία των «γραφικών», τους ποδοπατάει και προχωράει παρακάτω. Χαρακτηριστικό παράδειγμα και πιο κοντά στην ελληνική πραγματικότητα, είναι ο Βασίλης ο Λεβέντης. Για θυμηθείτε, σε πόσα εξ όσων έλεγε, αποδεικνύεται σήμερα σωστός... Πού να βρίσκεται, άραγε, τώρα;

Κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος, κάθε λέξη του κ. Νάιτζελ Φάρατζ, τόσο στην αίθουσα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου όσο και στην τηλεοπτική εμφάνισή του στην εκπομπή του Νίκου Ευαγγελάτου στον Σκάι, ήταν σωστή μέχρι... κεραίας. Και αυτό, γιατί τα λόγια του ήταν σοφά επιλεγμένα. Σε τι να διαφωνήσεις μαζί του;

- Στο ότι η χώρα βρίσκεται υπό ξένη κυριαρχία και κυβερνάται από την Τρόικα;
- Στο ότι οι Έλληνες εξαναγκάστηκαν σε φοβερές θυσίες, μόνο και μόνο για να παραμείνει η χώρα στο ευρώ;
- Στο ότι ο Αντώνης Σαμαράς διακηρύσσει ότι εκφράζει την κυρίαρχη λαϊκή βούληση, την οποία έχουμε ωστόσο απωλέσει, απ' όταν μπήκαμε στο Μνημόνιο;
- Στο ότι το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής «δεν βγαίνει»;

- Στο ότι η επιστροφή στη δραχμή, έστω κι αν δεν είναι πανάκεια, είναι μια κάποια λύση, προκειμένου η Ελλάδα να στραφεί εκ νέου στην παραγωγή και να ελπίζει ότι, μέσω αυτής, θα μπορέσει να εξάγει τα προϊόντα της σε καλύτερες τιμές, ωθώντας έτσι την οικονομία να ανακάμψει με ταχύτερους ρυθμούς;
- Στο ότι, επιτέλους, η χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, θα πρέπει να παλέψει εκ νέου γι' αυτήν, προκειμένου να την ανακτήσει;

Όλα τα παραπάνω είναι αλήθειες μεγάλες και πικρές. Δεν έχει σημασία τόσο ποιος τις εκστομίζει, όσο το γεγονός ότι πρέπει, επιβάλλεται να ακούγονται και να μην «πνίγονται» από τους μνημονιακούς και τους καθεστωτικούς ταγούς.

Και αν η κριτική μας στον κ. Φάρατζ εστιάζεται στο ό,τι δεν τάχθηκε σαφώς υπέρ της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα στην Ελλάδα, μου φαίνεται ότι ομφαλοσκοπούμε. Γιατί, δηλαδή, να έρθουν, αυτή τη στιγμή, τα Γλυπτά πίσω στη χώρα μας; Για να στηθεί μια επικοινωνιακή φιέστα δίχως προηγούμενο ή, μήπως, για να τα ξεπουλήσουμε κι αυτά σε κανέναν... ιδιώτη επενδυτή; Εκτός και αν πιστεύει κανείς, ότι, αποκαθιστώντας την ιστορική τάξη στην Ακρόπολη, θα επανέλθουμε και αυτομάτως στην καταλυμένη μας Δημοκρατία...