Σπύρος Γκουτζάνης

Εξάντλησε σε αυτή την προσπάθεια όλα της τα όπλα. Πρόβαλε ότι κάλυψε τις υπόχρεώσεις στίβοντας την ελληνική κοινωνία διακήρυξε το πρωτογενές πλεόνασμα -που αντιμετωπίστηκε με μειδιάματα από τους δανειστές-  επέσεισε τον κίνδυνο πολιτικής αποσταθεροποίησης και εν τέλει “απείλησε” ακόμη και με πρόωρες εκλογές για να παραδώσει την σκυτάλη στον Τσίπρα. Αλλά φευ(!) οι άκαρδοι εταίροι δεν εκάμφθησαν. Τη μεγαλύτερη απόσταση που χώριζε τις δύο πλευρές την κάλυψε με υποχωρήσεις η ελληνική κυβέρνηση η οποία τρεις εβδομάδες τώρα τηρεί αιδήμονα σιωπή -ναι για να μην αποκαλύψει την μεγαλοφυή διαπραγματευτική της τακτική.  Το μόνο που πήρε από την Τρόικα είναι την ευχέρεια να “πουλάει” στο εσωτερικό της χώρας ότι τα μέτρα που ήδη έχει προτείνει με τα e-mail στην Τρόικα προκειμένου να την πείσει να επανέλθει δεν θα είναι οριζόντια, θα είναι “στοχευμένα”, κάθετα και διαγώνια.

Όταν θα αθροιστούν βέβαια τα μέτρα αυτά θα είναι πολύ πιο κοντά στα 2,5 δις που επιμένει η Τρόικα από ότι στα 500 εκατομμύρια που λέει ο πρωθυπουργός. Όπως κι αν τα βαπτίσει η ελληνική κυβέρνηση -η ελληνική γλώσσα είναι πλούσια - τα μέτρα θα βαρύνουν περαιτέρω τους οικογενειακούς προυπολογισμούς των κατώτερων και των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων. Ακόμη χειρότερο όμως είναι ότι θα επιβαρύνουν κι άλλο την οικονομία. Στις προβλέψεις κυβέρνησης και Τρόικας δεν υπάρχει κανένα αναπτυξιακό μέτρο. Αντίθετα κινούνται στην γνωστή αντιαναπτυξιακή κατεύθυνση όπως γίνεται εδώ και τέσσερα χρόνια, σκούπισμα της αγοράς, περιορισμός της κατανάλωσης, παράταση της έλλειψης ρευστότητας, πράγματα που συνεπάγονται κι άλλη χρονιά ύφεσης και αύξηση της ανεργίας. Η κυβέρνηση έχει εναποθέσει τις ελπίδες της για ανάκαμψη στον αυτόματο πιλότο των αγορών και στους επενδυτές που όλο έρχονται και ποτέ δεν φθάνουν, άλλοτε είναι οι άραβες του Κατάρ, άλλοτε οι κινέζοι, μετά οι ρώσοι και οψίμως οι αμερικανοί και οι ισραηλινοί. Τα οφέλη από όλους αυτούς είναι αμφίβολο αν καλύπτει το κόστος των ταξειδιών του πρωθυπουργού για να τους δελεάσει.  

Όσο για την διατήρησης της εσωτερικής πολιτικής σταθερότητας η κυβέρνηση επαφίεται στους βουλευτές της συμπολίτευσης οι οποίοι έχουν αποδειχθεί εξαιρετικά ευφάνταστοι στις κωλοτούμπες...