Επί έντεκα χρόνια, οι Locomondo έχουν καταφέρει όχι απλώς να διαμορφώσουν μόδα, αλλά να καταγραφούν ως το σημαντικότερο συγκρότημα της reggae-ska ελληνικής μουσικής σκηνής. Οπως, μάλιστα, συμπληρώνει και ο frontman της μπάντας Μάρκος Κούμαρης, ακόμα εντυπωσιάζεται από τον τρόπο που τους ανακαλύπτουν τα νέα παιδιά.
Το «Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα» ακουγόταν από τα μπουζούκια μέχρι τα μπαρ, τα κλαμπ και τις μουσικές σκηνές. Ηταν σαν ένα ξέσπασμα αντίδρασης των πολιτών μιας χώρας έναντι όσων βιώνουν τα τελευταία χρόνια.
Εχει πολύ ενδιαφέρον η ιστορία αυτού του κομματιού. Οταν είχε βγει, δεν είχε απήχηση. Δεν ήταν στα κομμάτια που ζητούσε ο κόσμος. Από το 2009 και έπειτα έκανε το «μπαμ». Εγινε πιο γνωστό ακόμη και από το ίδιο το συγκρότημα.
- Τρομάξατε όταν συνέβη;
Οχι, είναι ευχάριστο. Χαίρομαι που ένα κομμάτι με τόσο θετικό μήνυμα αγκαλιάζεται από τον κόσμο. Ο Παύλος Σιδηρόπουλος είχε πει πως αν φύγει ένα κομμάτι από τον δημιουργό του, παύει να του ανήκει. Ανήκει στο κοινό και στο τι εκπροσωπεί ο καθένας. Η φαντασία του κόσμου συμπληρώνει τον στίχο. Εσύ βάζεις τον σπόρο και ο άλλος τον κάνει δικό του με όποιον τρόπο θέλει. Για μένα ήταν μια κριτική ματιά στη μιζέρια που κρύβαμε μέσα μας τα χρόνια των παχιών αγελάδων. Το τραγούδι γράφηκε το 2004-2005, όταν διοργανώναμε τους Ολυμπιακούς, κερδίζαμε στη Eurovision και παίρναμε το Euro στο ποδόσφαιρο. Αν προσέξεις τα κουπλέ χρωματίζουν το ρεφρέν με έναν ειρωνικό τρόπο.
- Φαντάζομαι θα είχατε πολλές προτάσεις για να συμμετάσχετε σε μεγάλα σχήματα στα μπουζούκια.
Το τηλέφωνο για να πάμε στα μπουζούκια χτύπαγε από την αρχή της καριέρας μας, απ’ όταν κάναμε τον πρώτο μας δίσκο. Είχαμε κάθε χρόνο πάρα πολλές προτάσεις με τα μεγαλύτερα ονόματα της πίστας. Πολλές φορές έπαιρναν και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες. Ηταν πολύ κολακευτικό. Τους ευχαριστούσαμε για την πρόταση γιατί σήμαινε ότι εκτιμούσαν τόσο τη δουλειά όσο και την απήχηση που είχαμε, αλλά δεν ταίριαζε. Εμείς θέλουμε ο κόσμος να ζήσει μια εμπειρία που να θυμίζει αισθητική συναυλίας. Εγώ πιστεύω ότι οι άνθρωποι από τα σκυλάδικα πολλές φορές παρεξηγούνται. Ουσιαστικά βλέπουν αυτόν τον χώρο σαν δουλειά και εν μέρει έχουν υγιή σχέση με αυτό το πράγμα. Βλέποντάς το σαν δουλειά αποστασιοποιούνται και από τον ρόλο του ειδώλου που τους προσάπτουν. Μου έχουν κάνει καλή εντύπωση, αλλά είναι άλλο πράγμα. Δεν μπορεί να ταιριάξει μουσικά η αισθητική τους με τη δική μας.
Γιατί δεν είδαμε ποτέ τους Locomondo στα μπουζούκια; «Το τηλέφωνο για να πάμε στα μπουζούκια χτύπαγε από την αρχή της καριέρας μας, απ’ όταν κάναμε τον πρώτο μας δίσκο. Ηταν πολύ κολακευτικό. Τους ευχαριστούσαμε για την πρόταση γιατί σήμαινε ότι εκτιμούσαν τόσο τη δουλειά όσο και την απήχηση που είχαμε, αλλά δεν ταίριαζε»
- Θα εκπροσωπούσατε τη χώρα στη Eurovision;
Οχι. Εχω πολλές θετικές εμπειρίες ως παιδάκι. Οταν ήταν ακόμη διαγωνισμός τραγουδιού, ήταν μια οικογενειακής φύσης μάζωξη. Είχε μια ωραία διεθνιστική άποψη με τραγούδια που ήταν στην εκάστοτε γλώσσα. Ηταν ωραία μέχρι τα 12. Και εμείς ένα προϊόν είμαστε, όπως όλοι, αλλά δεν μπορείς να πουλάς το σαλάμι και το απορρυπαντικό μαζί. Μπερδεύεις τον άλλο. Είναι ένα σόου που βασίζεται κυρίως στην εικόνα. Καλό είναι που υπάρχει, δεν νομίζω όμως ότι μας αφορά.
- Εχετε συνεργαστεί με τους Am-paranoia, τον τρομπονίστα του Μπομπ Μάρλεϊ, Βιν Γκόρντον, αλλά και τον Μανού Τσάο. Πώς ήταν η συνεργασία με τον τελευταίο;
Ηταν τεράστια εμπειρία. Ο συνδυασμός της τεράστιας απήχησης που έχει με την απλότητα του χαρακτήρα του με εντυπωσίασε. Γιατί δεν πάει ο Μανού Τσάο στη Eurovision; Ο άνθρωπος έχει καθαρή ψυχή. Παίζει και ροκάρει με 80.000 κόσμο με την κιθάρα του και δεν έχει κανένα εφέ, ούτε εκρήξεις ή videο wall από πίσω. Τον θαυμάζεις. Είχα την τύχη να τον γνωρίσω από κοντά και να δω τη συναυλία του πάνω από τη σκηνή και νομίζω ότι είναι σχεδόν μεταφυσική εμπειρία. Του μιλάς και σε λούζει το φως όταν σου απαντά. Είναι μια τεράστια ενεργειακή μπάλα. Είναι ένας καλός και πολύ απλός άνθρωπος.
- Εζησες στη Γερμανία επί δέκα χρόνια. Πολλοί υποστηρίζουν ότι υπάρχει ένα έντονο κλίμα ανθελληνισμού πια εκεί. Βίωσες ρατσισμό;
Οχι. Το αντίθετο μπορώ να σου πω. Εχω ζήσει δέκα χρόνια στη Γερμανία ως φοιτητής. Επειτα δούλευα κιόλας. Ηταν η εποχή που είχε πέσει το Τείχος. Τα παιδιά δεν είχαν δουλειά. Στρέφονταν σε ακραίες κατευθύνσεις. Στην πρώην Δυτική Γερμανία όπου ήμουν μπορώ να πω ότι συνέβαινε το αντίθετο. Ο Ελληνας πάντα είχε ένα bonus. Επειδή πολλοί Γερμανοί τη δεκαετία του ’70 ταξίδευαν στην Ελλάδα, ανέφεραν το όνομα της χώρας μας και δάκρυζαν.
- Το «Πίνω μπάφους και παίζω Pro» είναι επίσης ένα τραγούδι-έμβλημά σας. Εχεις δοκιμάσει μαλακά ναρκωτικά;
Εννοείται. Ποιος δεν έχει δοκιμάσει; Ειδικά όσο είσαι μικρός, θέλεις να πειραματιστείς. Βλέπεις κάποια πράγματα. Η προσωπική μου άποψη είναι πως καλό είναι να μένεις εκεί. Υπάρχουν πράγματα που ίσως να μην μπορείς να τα καταλάβεις νηφάλιος, και αυτό να σε βοηθήσει ενδεχομένως σε μια φάση της ζωής σου να δεις κάτι παραπέρα. Ας μην ξεχνάμε πως όλες οι ναρκωτικές ουσίες, και οι νόμιμες, εμπεριέχουν έναν κίνδυνο μέσα. Κάθε πράγμα έχει έναν κίνδυνο. Πρέπει ουσιαστικά ο καθένας να παίρνει την ευθύνη και το ρίσκο αυτού του κινδύνου.
- Αλλάζω θέμα. Είσαι μπαμπάς, έχεις μια κόρη 15 μηνών.
Είμαι πολύ χαρούμενος. Είμαι ο δεύτερος μπαμπάς της μπάντας. Ο πρώτος ήταν ο Γιάννης Βαρνάβας, που έχει δύο κόρες. Είναι πολύ ωραία. Απολαμβάνω τις στιγμές. Η δουλειά του μουσικού έχει ιδιαιτερότητες. Η κόρη μου άλλαξε τη ζωή μου. Με έφερε στη γη. Με εξισορρόπησε. Κάθε λεπτό θυμάμαι τα πραγματικά και ουσιαστικά πράγματα.
