Μια δασκάλα γράφει στους γονείς!

Την παρακολουθώ εδώ και ώρα να μιλάει στο μεγάλο τραπέζι ενός παιδικού πάρτι ανάμεσα σε γονείς. Με φρύδι ανασηκωμένο και χέρια που πάνε κι έρχονται από νευρικότητα και απολυτότητα: «Αυτή η δασκάλα που έχουμε φέτος δεν είναι καθόλου καλή. Δεν έχει μεταδοτικότητα, η κόρη μου δεν την μπορεί καθόλου. Θα ζητήσω να αλλάξουν τμήμα στο παιδί γιατί μ’ αυτή τη δασκάλα πάει στράφι το μυαλό και η εξυπνάδα της. Ρωτήστε κι εσείς τα δικά σας παιδιά και θα δείτε ότι έχω δίκιο…». Δεν πιστεύω στα αυτιά μου! Να ρωτήσουμε τα δικά μας παιδιά… Τους οκτάχρονους Αϊνστάιν που κρατάει δέσμιους το φτωχό μυαλό μιας εκπαιδευτικού! Μιας γυναίκας που μόχθησε, κόπιασε, πέτυχε και που σήμερα έλαχε να βρεθεί αντιμέτωπη με τον παραλογισμό και την κοκοροσύνη μιας μαμάς. Είναι το πρώτο πράγμα που κάνω επιστρέφοντας στο σπίτι: Τηλεφωνώ στην καλή μου φίλη και εκπαιδευτικό κ. Μαρία Καλλή-Κουντούρη συνοδεύοντας την αφήγησή μου με τη φράση «Τι τραβάτε κι εσείς οι δασκάλες!». Εκείνη γελάει δυνατά, ποιος ξέρει τι έχουν δει τα μάτια της και τι έχουν ακούσει τα αυτιά της. Γελάει δυνατά κι ύστερα σε τόνους απαλούς μου λέει: «Ας μάθουν επιτέλους κάποιες μαμάδες να συμφιλιώνονται τόσο με τις δασκάλες όσο και με όλα εκείνα που μπορεί να επιτύχει το παιδί τους. Δείτε το σαν πρόσκληση, να βρεθούμε δίπλα δίπλα, να ενισχύσουμε τη στήριξη που και οι δύο, δάσκαλοι και γονείς, πρέπει να παρέχουμε στα παιδιά μας! Και μάθετε καλά, σχεδόν απέξω, όλα όσα ζητάμε από εσάς για το καλό των δικών σας παιδιών…»

Μην λύνετε τις εργασίες του

Έχω πολλές φορές βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να γράψω: πολύ καλή η εργασία της μαμάς! Έχω μπει στον πειρασμό να πάρω μολύβι να τα διορθώσω όλα και να γράψω: Τέλεια! Τα κατάφερες! Καταλαβαίνεις ότι πολλές φορές οι γονείς νιώθουν ότι η εικόνα μιας εργασίας, καθρεφτίζει την εικόνα τους ως γονείς και στην αγωνία της αψεγάδιαστης εικόνας, είναι πιο εύκολο να «χαλάσουμε» παρά να χτίσουμε. Άλλες φορές ξέρουμε το σωστό, αλλά η ώρα έχει περάσει και είμαστε όλοι κουρασμένοι και το παιδί δεν συνεργάζεται… Επιλέγουμε λοιπόν συνειδητά να του δώσουμε στο πιάτο έτοιμη τη λύση, μαθαίνοντάς το πως είναι εντάξει να μην μοχθεί, θα είμαστε εμείς εκεί. Κανένας από αυτούς τους λόγους, δεν είναι τόσο σημαντικός όσο το παιδί που θέλουμε να γίνει. Εντοπίστε τα λάθη. Οι εργασίες δίνονται για να μάθει να εργάζεται οργανωμένα, συγκεντρωμένα, ορθά. Να κάνει πράξη όσα διδάχτηκε με εξάσκηση. Να μπορεί να διορθώνει μόνο του τα λάθη του, αφού του τα έχετε εντοπίσει μέσα από ένα απαραίτητο έλεγχο. Αυτή δεν είναι και η αξία της ζωής;