Νιώθω μόνη και… φοβάμαι!

Σε όλους τους ανθρώπους και μόνο η ιδέα της μοναξιάς μπορεί να ξυπνήσει μέσα τους μια πληθώρα δυσάρεστων συναισθημάτων. Ίσως αυτό που μας φοβίζει τελικά να είναι η πλήξη, η απομόνωση ή απλώς το γεγονός ότι αναγκαστικά θα έρθουμε αντιμέτωποι με επίπονες σκέψεις και δυσάρεστα συναισθήματα που μας ταλαιπωρούν και απ’ τα οποία θέλουμε να κρατήσουμε μια απόσταση.

Όπως και να χει, η ανάγκη για σύνδεση και αλληλεπίδραση με άλλους ανθρώπους βρίσκεται στο επίκεντρο των βασικών μας συναισθηματικών αναγκών ενώ από εξελικτική πλευρά η μοναξιά αποτελεί μια πολύπλοκη συναισθηματική κατάσταση στη βάση της οποίας εδράζεται το ένστικτο για επιβίωση.

Ο κεντρικός συναισθηματικός πυρήνας της μοναξιάς γίνεται ξεκάθαρα παρατηρήσιμος στο άγχος αποχωρισμού που μπορεί να βιώσει ένα βρέφος εν όψει της απουσίας ή της μη διαθεσιμότητας του γονιού ή φροντιστή του.

Το να είναι κανείς μόνος του αποτελεί μονάχα μια περιγραφική κατάσταση η οποία όμως δεν ισοδυναμεί με το συναίσθημα της μοναξιάς που μπορεί να βιώνει κανείς ακόμη κι αν βρίσκεται ανάμεσα σε πλήθος κόσμου.

Ως εκ τούτου, η μοναξιά διαφέρει από τη μοναχικότητα και αποτελεί μια δυσάρεστη υποκειμενική αίσθηση που με τον καιρό μπορεί να πάρει τη μορφή ενός δυσλειτουργικού φαύλου κύκλου όπου η απομόνωση, τα δυσάρεστα συναισθήματα για τον εαυτό και η απόσυρση από τον περίγυρο αλληλοτροφοδοτούνται και διαιωνίζονται.

Διαβάστε περισσότερα στο kontasou.com