Η δύναμη των όπλων, αλήθεια της σημερινής Λιβύης

Είναι πολλοί και αρνούνται να αφήσουν τον έλεγχο της πατρίδας τους, για μια ακόμα φορά σε ξένα χέρια. Ο λόγος για τους αρχηγούς στρατιωτικών και παραστρατιωτικών οργανώσεων της Λιβύης που βοήθησαν στην πτώση Καντάφι, πολεμώντας στην πλευρά των αγωνιστών του Εθνικού Μεταβατικού Συμβουλίου της χώρας και τώρα δεν θέλουν να «παραιτηθούν».

Όπως αποκαλύπτει άρθρο των New York Times, το γεγονός της αντίδρασής τους είναι από τα πιο σημαντικά προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει αυτή τη στιγμή η νέα ηγεσία της χώρας.

Από την πλευρά τους οι άλλοτε αντικαθεστωτικοί λένε πως διατηρώντας την αυτονομία τους –με τη δύναμη των όπλων- διατηρούν και τη δυνατότητα να επηρεάζουν τις πολιτικές εξελίξεις στη Λιβύη.

Θεωρούν λοιπόν τους εαυτούς τους «φύλακες-αγγέλους» της επανάστασης κι από την άλλη χαίρονται επικίνδυνες ελευθερίες που στερήθηκαν και αυτοί και οι γονείς τους. Άλλωστε ακόμα και το ότι μπορούν να αποφασίσουν αν θα κρατήσουν τα όπλα τους ή όχι είναι μια ένδειξη της αλλαγής σκηνικού σε μία χώρα που καταδυναστεύθηκε για δεκαετίες.

Η άλλη πλευρά, βέβαια, όπως το ΕΜΣ και η διεθνής κοινότητα φοβάται εμφύλιο σπαραγμό κι ας μην το λέει ανοιχτά μια και τα λόγια συχνά πονάνε περισσότερο από την πραγματικότητα.

Σε ένδειξη κατανόησης των νυν εξεγερμένων, ο απερχόμενος πρωθυπουργός  Mahmoud Jibril, πρότεινε στο ΕΜΣ να συμπεριλάβει στους κόλπους του και εκπροσώπους των τοπικών στρατιωτικών οργανώσεων έτσι ώστε να αποφευχθούν συμπλέγματα κατωτερότητας και διαφορετικότητας και να πορευθεί η κοινωνία της Λιβύης συντεταγμένα λέγοντας «ναι» στη διαφορετικότητα και αγκαλιάζοντάς τη.

Προς το παρόν, η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι και χαρακτηρίζεται από την ευφορία που διακρίνει την επόμενη μέρα μιας νίκης χωρίς όμως ο νικητής να έχει το καθαρό βλέμμα να αποφασίσει προς τα πού θα οδεύσει και με ποια μέσα.

Επιπλέον, πολλοί από τους κατόχους όπλων, οβίδων και πυραύλων είναι άνθρωποι φυλών της χώρας –επί χρόνια ελεγχόμενων από τον Καντάφι και ταυτόχρονα υπό την προστασία του Λίβυου «πατερούλη» τους- που υποστηρίζουν ότι αφού κατάφεραν να βρουν όπλα, θα τα κρατήσουν για «παν ενδεχόμενο» και για επιβολή των πολιτικών θέσεών τους, σε περίπτωση που τους αμφισβητήσουν ξανά ή που εκείνοι διαφωνούν και θελήσουν να γίνει το δικό τους.

Μέχρι στιγμής, έχουν σημειωθεί συμπλοκές μεταξύ τέτοιων ομάδων, εγκλήματα εκδίκησης και τυχαίοι φόνοι πολιτών που βρέθηκαν κατά λάθος εκεί που δεν έπρεπε.

Και όλα, φυσικά, μας γυρνάνε πίσω στις μέρες των λεηλασιών όπλων από αποθήκες της Λιβύης και τους φόβους που εκφράστηκαν τότε από διεθνείς παρατηρητές για τους κινδύνους που τις συνόδευαν. Τότε, τα μέλη του ΕΜΣ δεν έκαναν τίποτα παρά μόνο να χαμογελούν με ικανοποίηση για τον οπλισμό που τους ήρθε «ουρανοκατέβατος» τη στιγμή που τον είχαν ανάγκη περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο…Και τότε σιωπή, και τώρα σιωπή.