Γυναικεία σιλουέτα, δίαιτες και λαιμαργία…

Συχνά πυκνά εμφανιζόντουσαν τα παλιά χρόνια στον καθημερινό αθηναϊκό τύπο ανταποκρίσεις από το Παρίσι. Τα κείμενα αυτά διαβαζόντουσαν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μη ξεχνάμε ότι η γαλλική πρωτεύουσα ήταν στη πρώτη θέση στην εκτίμηση και το θαυμασμό των προγόνων μας εκείνες τις εποχές. Μόδα, γαστρονομία, διακόσμηση, κοινωνικό κουτσομπολιό και ποικίλη ύλη εκ Παρισίων έφθαναν συστηματικά στα αθηναίικα σαλόνια και τροφοδοτούσαν με τη σειρά τους «βαθυστόχαστες» συζητήσεις … 

Ιδού ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από το «ΕΘΝΟΣ» του 1935: 

«Ένας Γάλλος ιατρός ο οποίος φημίζεται ως καλοφαγάς και ως… ψυχολόγος, εδημοσίευσε μια μελέτη υπό τον τίτλον «Γυναίκα και λαιμαργία». Ο σοφός καθηγητής ισχυρίζεται ότι τα γούστα της γυναίκας εις το ζήτημα της τροφής μεταβάλλονται με την ηλικίαν της και εξαρτώνται κατά πολύ από τον βαθμόν της φιλαρέσκειάς της.



Εις τα είκοσι, εξακολουθεί ο ιατρός, η γυναίκα αισθάνεται μεγάλην τάσιν προς τα ορεκτικά, τα αλμυρά, τα φρούτα και ιδιαιτέρως τα σπαράγγια, τις φράουλες και τα κεράσια. Πίνει ευχαρίστως σαμπάνια και τρελλαίνεται για τα παγωτά και εν γένει τα γλυκά. Τρώγει πολύ ψωμί, φρέσκο βούτυρο, αμυλώδη καθ’ όσον δεν φοβάται ακόμη να παχύνη. Όταν φθάσουν τα τριάντα προτιμά τα ψάρια, τα θαλασσινά, το φουά γκρα, το μαύρο κρασί. Επιδίδεται ευχαρίστως στο κάπνισμα και παίρνει τσάι και καφέ. Μια γυναίκα τριάντα ετών, θεωρείται σήμερα ως ευρισκομένη εις την πρώτη ενότητα. Σ’ αυτή την ηλικία δεν ορθώνεται ακόμη μπροστά της το φάσμα της παχυσαρκίας. Γι’ αυτό αφήνει τη λαιμαργία της να αναπτύσσεται ελεύθερα και την ικανοποιεί με μίαν ελαφράν επιφύλαξιν.

Το ακρωτήριον των 40.

Όταν σημάνουν τα ανεπιθύμητα σαράντα, η γυναίκα καταργεί το ψωμί και τα γλυκά για να διατηρήση την κομψότητα της γραμμής της. Και αρχίζει το μαρτύριον των στερήσεων. Η φιλάρεσκη σαραντάρα υποβάλλεται εις την δίαιταν της πείνας και της δίψας. Δεν τρώγει αμυλώδη ούτε αλμυρά και δεν πίνει νερό, ούτε κρασί στο τραπέζι. Καταφεύγει στα ψητά της σχάρας, στα νερόβραστα χορταρικά και στα φρούτα και μεταβάλλεται εις τάνταλον δια μίαν περίπου δεκαετίαν. Εννοείται ότι αι στερήσεις αυταί έχουν συχνότατα πολύ δυσάρεστα αποτελέσματα επί της υγείας της!

Η ηλικία της λαιμαργίας

Τι τρώγει μία γυναίκα που έφθασε αισίως στα πενήντα; Τα πάντα. Η πενηντάρα δεν εννοεί να στερηθή τίποτε. Παρατηρήσατε τι γίνεται σ’ ένα χορό ή σε μια δεξίωση μπροστά σ’ ένα πλουσιοπάροχο μπουφέ; Θα ίδετε να συνωστίζονται εκεί όλες οι ηλικιωμένες κυρίας της συγκεντρώσεως. Η μία ζητεί «λίγο κοτόπουλο» και φεύγει, αποκομίζουσα ένα πιάτο γεμάτο φαγητά. Η άλλη τρώγει ακατάπαυστα σάντουιτς και παγωτά. Ποιος τιμά περισσότερο ένα πλούσιο γεύμα; Η κυρία που πέρασε τα πενήντα. Εκτός φυσικά εκείνων που δεν εννοούν να παραδώσουν τα όπλα ούτε εις αυτήν την ηλικίαν. Εν τοιαύτη περιπτώσει η πενηντάρα ακολουθεί πιστά το παράδειγμα της σαραντάρας».

Θωμάς Σιταράς (Αθηναιογράφος)

Διαβάστε περισσότερα στο www.paliaathina.com