Βράδυ με πανσέληνο πάνω στην Ακρόπολη!

«Τρείς βραδυές σε κάθε γέμισμα του φεγγαριού ο βράχος της Ακροπόλεως έχει τη νυκτερινή ευεργετική του. Εξαιρετικώς εις τις τρείς νύκτες της πανσελήνου η είσοδος είνε ανοικτή έως την 1 μετά το μεσονύκτιον και οι μύσται των αρχαιοτήτων, του ρωμαντισμού και του έρωτος ημπορούν να τα λατρεύουν όλα αυτά μαζί έχοντας στο πλευρό τους ή στην αγκαλιά τους την ωραίαν τους…

Λίγο μετά τας 10 το βράδυ, το δρομάκι που οδηγεί έως τα προπύλαια  πλημμυρίζει από τα φώτα των προβολέων. Αυτοκίνητα ανεβαίνουν διαρκώς και παρατάσσονται εμπρός στην είσοδον της Ακροπόλεως ωσάν ο Παρθενών να είνε ένα μοντέρνο ντάνσινγκ και να δίδεται εκεί πλούσιος χορός.
Εν τούτοις δεν ακούεται ούτε ο παραμικρός θόρυβος κι’ ενώ ο βράχος μέσα κι’ έξω έχει γεμίσει από κόσμον, κανένας δεν μιλάει δυνατά. Λατρεύουν οι μοντέρνοι Έλληνες τους αρχαίους θεούς σιωπηλά; Συναισθανόμενοι την προνομιακή τους θέσι να ζουν στους πρόποδας της Ακροπόλεως σιωπούν για να δείξουν τον σεβασμόν τους εμπρός στα αιωνόβια ερείπια;
Τίποτε προς Θεού απ’ όλα αυτά…

Οι Αθηναίοι δεν είνε τόσο αρχαιοσεβείς. Αλλά κυττάξατε καλά εκεί κάτω στη χλόη πίσω από την αρχαία στήλη: Δυό ποδαράκια απλώνονται στη χλόη. Δυό άλλα πόδια, ανδρικά, απλώνονται κι’ αυτά παραλλήλως. Η στήλη του αρχαίου τάφου σας εμποδίζει να ιδήτε περισσότερα…
                                                     ***
Εκατοντάδες κόσμος ανεβαίνουν ως εδώ με αυτοκίνητα ή με τα πόδια. Στην πόρτα της Ακροπόλεως ένα μικρό φαναράκι φωτίζει το «ταμείον». Διότι πρέπει να σας πω ότι απέκτησε και η Ακρόπολις ταμείον όπως το «Περοκέ», του «Λαού» και ο «Έσπερος». Κι’ αν για να ιδήτε τη Ζαζά ή τη Ζωζώ ή την Ιβόν αρκούν ως είσοδος μονάχα δεκαπέντε δραχμές, για ν’ ανεβήτε στην Ακρόπολι με τη σελήνη πρέπει να καταβάλετε «δικαίωμα εισόδου» είκοσι δραχμές. Υπό το φως των προβολέων η Ζαζά δείχνει τα κάλλη της μόνον με δεκαπέντε δραχμές για τους θαμώνες της γαλαρίας.  Αι Καρυάτιδες, υπό το φως της πανσελήνου, για να δείξουν τα μαρμαρένια στήθη τους έχουν περισσοτέρας αξιώσεις.

Εν τούτοις οι θαμώνες είνε πάμπολλοι. Διότι και τα ζευγαράκια είνε ατελείωτα. Στις μαρμαρένιες σκάλες των προπυλαίων τα τακουνάκια κτυπούν ρυθμικά και ανεβαίνουν, ανεβαίνουν. Στο τελευταίο σκαλοπάτι βγαίνει ένας στεναγμός ανακουφίσεως. Εκεί τα κοριτσάκια γέρνουν κουρασμένα στην αγκαλιά του ωραίου τους…

Κυττάξατε εις τα προπύλαια του Παρθενώνος. Εκεί επάνω η Μετόπη παρίστανε κάποτε πως εγεννήθη η Αθηνά. Σειρά από εικόνες έδειχνε όλη αυτή η ιστορία. Εδώ κάτω τώρα στα σκαλάκια του Παρθενώνος άλλη Μετόπη ζωντανεύει: Στη μια εικόνα το ζευγαράκι αγκαλιάζεται και λέει κρυφά λογάκια που μπορείτε να μαντεύσετε τι είνε: Υποσχέσεις, όρκοι, αναστεναγμοί. Στο άλλο ταμπλώ η κόρη που παραπονιέται πως δεν την αγαπά όσο εκείνη θέλει, όσο εκείνη φανταζόταν… Στο άλλο σύμπλεγμα εκείνος της μιλεί πικρά, της κάνει φρικτές παρατηρήσεις, είνε ζηλιάρης, είνε απαιτητικός.
-Δεν με καταλαβαίνεις! Ψιθυρίζει πεισματάρικα εκείνη.
-Εσυ δεν με καταλαβαίνεις! Απαντά εκείνος.
Ω! πόσα μυστικά δεν έχουν ακούσει επι δύο χιλιάδες χρόνια οι Καρυάτιδες του Ερεχθείου. Στα σκαλάκια του τα ζευγάρια αναστενάζουν επί σειρά αιώνων κάθε βράδυ με πανσέληνον.
-Δεν μ’ αγαπάς.
-Σ’ ορκίζομαι. Θα σ’ αγαπώ αιώνια!

                                                ***
Αλλ’ αν επάνω κεί στον βράχον οι ερωτευμένοι αναστενάζουν κάτω από το φως του φεγγαριού, ιδού άλλοι άνθρωποι συν γυναιξί και τέκνοις στους πρόποδας της Ακροπόλεως απολαμβάνουν αλλιώς την πανσέληνον. Εδώ τα μαγαζάκια-καφενεδάκια και εστιατόρια- κάνουν χρυσές δουλειές. Ο ασφαλτοστρωμένος περιφερειακός δρόμος της Ακροπόλεως και το δρομάκι έως το μνημείο του Φιλοπάππου έχουν άγριες πιέννες από πολυάριθμες παρέες που ανεβαίνουν εκεί με κιθάρες, μαντολίνα και καντάδες… Μια άλλη Αθήνα ζωντανεύει εδώ με τα χαρούμενα παιδιά που τραγουδούν τα κάλλη της ωραίας των.
-Στραγαλάκια, πασσατέμπο!
Οι μικροπωληταί του τσάκα-τσούκα κρατούν το ίσο στους τενόρους.
Στα ζυθεστιατόρια γύρω από την Ακρόπολι κάθονται ολόκληρες οικογένειες –ο πάτερ φαμίλιας, η μάτερ, η υπο νύμφευσιν θυγάτηρ και τα μωρά.
Ενώ εκεί επάνω, κάτω από το φως του φεγγαριού στα σκαλοπάτια του Παρθενώνος, τα ζευγαράκια απολαμβάνουν το φεγγάρι και πλάθουν όνειρα για το μέλλον, αυτοί που κάθονται στους πρόποδας,στα καφενεδάκια, βρήκαν τον έρωτα και εκατάλαβαν τη γλύκα του. Οι άλλοι εκεί πάνω ψάχνουν τώρα να τον βρούν…
Το φεγγάρι, ολοστρόγγυλο, χαρούμενο, γελαστό, μοιράζει σ’ όλους υποσχέσεις…».
(«Πατρίς», 1931)


Θωμάς Σιταράς (Αθηναιογράφος)


Διαβάστε περισσότερα στο www.paliaathina.com