Καλοκαιρινές βραδιές στο Ζάππειο τα χρόνια της Παλιάς Αθήνας

Κάθε που σφίγγανε οι ζέστες τρέχανε οι πρόγονοί μας στο Ζάππειο να δροσιστούν και ν΄ακούσουν λίγη μουσική. Εκεί μπροστά στην «Αίγλη» βγαίναν έξω οι καρέκλες και τα τραπεζάκια και στηνόταν η εξέδρα της μουσικής που θα κρατούσε συντροφιά στην αξιότιμη πελατεία, όλο το καλοκαίρι. Εδώ θα περνούσε καθημερινά τις "διακοπές" της η "αγία" οικογένεια. Μετά το βραδινό φαγητό, μπαμπάς, μαμά και τα παιδιά "θα πήγαιναν να πάρουν κάτι και ν'ακούσουν λίγη μουσική". 

Πλησιάζουμε με τρόπο μια τέτοια χαρακτηριστική οικογένεια και... στήνουμε αυτί:
Η μεγάλη κόρη, μαθήτρια του Ωδείου, θεωρεί υποχρέωσή της να επεξηγεί στον μπαμπά, ανίδεο μουσικής:
-Μπολερό του Ραβέλ παίζουν μπαμπά.
-Αυτός που παίζει το βιολί, ο όρθιος, είναι ο Ραβέλης;
-Όχι μπαμπά. Ο Ραβέλ είναι συνθέτης.
-Τι είναι;
-Συνθέτης. Έχει γράψει μουσικά κομμάτια.

-Αυτό που παίζουν είναι κομμάτι μουσικό;
-Είναι μπολερό!
Εδώ επεμβαίνει η μαμά.
-Μπολερό φορούσαμε κι εμείς στην εποχή μας. Τώρα δεν είναι πια της μόδας. Τι το παίζουνε λοιπόν;
-Το Μπολερό του Ραβέλ είναι ένα από τ' αριστουργήματα της μουσικής, μαμά.
-Και το δικό μου το μπολερό ήταν αριστούργημα, όλο κέντημα και πουσκούλια...
-Τι είχε;
-Πουσκούλια... Πως τα λέτε; Φούντες... 
-Δουλειές με φούντες δηλαδή, λογοπαίζει ο μπαμπάς και ξεκαρδίζεται στα γέλια.
Καταφτάνουν οι καφέδες και οι λεμονάδες. Σερβίρεται η οικογένεια μετά μουσικής.
Εντωμεταξύ η ορχήστρα τελείωσε το μπολερό και παίζει άλλο, πιο θορυβώδες, κομμάτι.
-Κι αυτό τι είναι;
-Μου φαίνεται μπαμπά πως είναι ο Χαλίφης της Βαγδάτης.
-Και γιατί τον κάνουνε ρεζίλι;
-Πώς τον κάνουνε ρεζίλι;


-Μα για να 'ναι Χαλίφης πρέπει να είναι σοβαρός άνθρωπος. Πώς τον κάνανε τραγούδι;
-Δεν είναι έτσι μπαμπά...
-Σε παρακαλώ. Εγώ έχω εργοστάσιο λεμονάδας στη Γούβα. Ε λοιπόν, επιτρέπεται να βγει ένας μουζικάντης και να φτιάξει μια μουσική που να λέγεται "ο εργοστασιάρχης λεμονάδας της Γούβας";
-Δεν είναι το ίδιο πράγμα.
-Το ίδιο είναι. Πώς θα κάνει τέτοιο πράγμα; Θα του σπάσω τα μούτρα...
Επεμβαίνει πάλι η μαμά:
-Έχει δίκιο ο μπαμπάς σου. Υπάρχει και αξιοπρέπεια. Ο μπαμπάς είναι κι επίτροπος στην εκκλησία. Θα του βγάλουνε λοιπόν τραγούδι;
Μετά από ένα μικρό διάλειμμα, η ορχήστρα ξαναρχίζει. Η οικογένεια συγκινείται.
-Τώρα τι παίζουνε; ρωτά ο μπαμπάς.
-Αυτό είναι του Γκουνώ, το "Άβε Μαρία".
-Η Μαρία Μανταλένα που λένε;
-Όχι μαμά. Το "Άβε Μαρία" είναι κομμάτι εκκλησιαστικό.
-Εκκλησιαστικό; ρωτά ο μπαμπάς. Για στάσου να το προσέξω. Είμαι κι επίτροπος στην εκκλησία και τι θα πούνε αν με δούνε να μην προσέχω;


Κι ενώ ρουφά θορυβοδέστατα τον καφέ του, απολαμβάνει την ελάχιστη απόπειρα νυχτερινής δροσιάς...

(βασισμένο σε κείμενα του Δ.Γιαννουκάκη για το περιοδικό "Εβδομάς")

Θωμάς Σιταράς (Αθηναιογράφος)

Διαβάστε περισσότερα στο www.paliaathina.com