Κουέντιν Ταραντίνο: 8 μισητοί και 1 μανιακός των γουέστερν

Ο Κουέντιν Ταραντίνο δεν έχει σταματημό: ούτε όταν (ή μάλλον ιδίως όταν) μιλά για την τέχνη του, ούτε όταν καταγγέλλει τη βιαιότητα της αμερικανικής αστυνομίας απέναντι στους πολίτες, ούτε όταν κατηγορεί την Disney για εκβιασμό (επειδή του «έκλεψε» μια αίθουσα όπου θα προβαλλόταν το «Μισητοί οκτώ» για να παιχτεί το νέο «Star Wars»). Ο Αμερικανός σκηνοθέτης δεν μασάει. Ποτέ δεν το έκανε. Ευτυχώς για μας, γιατί διαφορετικά δεν θα υπήρχε ούτε το «Pulp Fiction», ούτε το «Jackie Brown», ούτε το «Kill Bill». Ευτυχώς, επίσης, δεν πτοήθηκε ούτε όταν διέρρευσε το σενάριο για τους «Μισητούς οκτώ». Κι έτσι τώρα, έχει βαλθεί να καταφέρει (για μια ακόμη φορά) κάτι τρελό: να μοιραστεί με τον κόσμο την πώρωσή του για τα τηλεοπτικά γουέστερν των 60s και να τα κάνει ξανά cool.




Το ότι το καστ του είναι, όπως συνήθως, εξαιρετικό (Σάμιουελ Τζάκσον, Τζένιφερ Τζέισον Λι, Κερτ Ράσελ, Τιμ Ροθ) είναι μια αρχή. Το ότι έπεισε τον Ενιο Μορικόνε να γράψει (συγκλονιστική) μουσική για γουέστερν 40 χρόνια μετά τον «Καλό, τον κακό και τον άσχημο» είναι ένα καταπληκτικό κερασάκι. Το ότι το γύρισε όλο αυτό σε φιλμ 70 χιλιοστών είναι η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά. Αλλά το ότι κατάφερε η ταινία, παρά τις απειλές για μποϊκοτάζ από την Αστυνομία, να βγάλει 4,5 εκατ. δολάρια το πρώτο Σαββατοκύριακο της κυκλοφορίας της στην Αμερική είναι ένδειξη του ταραντινικού οδοστρωτήρα. Χωρίς άλλη καθυστέρηση, λοιπόν, και χωρίς ανάσα, ο Κουέντιν Ταραντίνο μιλά:

Για το πώς εμπνεύστηκε τους «Μισητούς οκτώ»

«Ηθελα να κάνω κάτι διαφορετικό απ’ όσα έχω κάνει τώρα. Αυτή άλλωστε ήταν και η ιδέα. Από το “Kill Bill” και μετά οι ταινίες που έχω κάνει είχαν για σενάριο κάτι μεγάλα δύσχρηστα μυθιστορήματα. Δεν είχα καμία πρόθεση να γυρίσω σενάρια που έμοιαζαν με τεράστια τρελά έπη. Αλλά λειτούργησαν πολύ καλά ως κομμάτια λογοτεχνίας, τα οποία έπαιρνα στο σετ και τα μετέτρεπα σε ταινία καθημερινά. Δεν το συνιστώ σε κανέναν να γυρίζει ταινίες με αυτόν τον τρόπο, αλλά για μένα δούλεψε και πιστεύω ότι ήταν πολύ δημιουργικό. Η διαδικασία της γραφής ήταν μεγάλη: ξεκινούσα στην αρχή, τελείωνα στο τέλος και έλεγα “αυτό ήταν”. Και πολύ γρήγορα μετά περνούσαμε στη φάση της ανάπτυξης της παραγωγής, γιατί δεν χρειάζεται να πουλήσω τις ταινίες μου - ο κόσμος θέλει να τις κάνει. Σε αυτήν ήθελα να κάνω κάτι άλλο: προτού πω ότι έχω τελειώσει το σενάριο για να το απελευθερώσω στον κόσμο, ήθελα να κάνω τρία διαφορετικά προσχέδια. Η ιδέα ήταν να περάσω λίγο χρόνο με το υλικό μου και να δω τι αποτέλεσμα θα έχει αυτό στο ίδιο το υλικό. Ηθελα να πω την ιστορία τρεις διαφορετικές φορές, και να δω τι θα μάθω απ’ αυτό κι αν θα προκύψει κάποιο βάθος. Δεν χρειάζεται να κάνω όλα όσα θέλω να κάνω στο πρώτο προσχέδιο, μπορώ να δω τι θα μου βγει, να τα παρακάμψω. Αφησα λοιπόν καθετί στον χρόνο του».

Για τη διαρροή του σεναρίου

«Αυτό που συνέβη, όμως, είναι ότι έδωσα την πρώτη εκδοχή σε μερικούς φίλους να τη διαβάσουν και κάποιος τη διέρρευσε. Θύμωσα πολύ μ’ αυτό. Είχα ένα πολύ ενδιαφέρον φινάλε στο πρώτο προσχέδιο, αλλά δεν ήταν ΤΟ φινάλε, ήταν απλώς ένα φινάλε. Περιείχε τη γενική ιδέα όμως. Ταράχτηκα πολύ, γιατί αυτή η ιστορία που δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμα ακριβώς είχε κυκλοφορήσει προς τα έξω. Παρ’ όλα αυτά, αποφάσισα πως έτσι έχουν τα πράγματα, έχω κολλήσει σ’ αυτή την κατάσταση, οπότε είπα να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ και να το εκμεταλλευτώ. Μια και είχε αποκαλυφθεί και είχα ήδη γράψει τους περισσότερους ρόλους για τους ηθοποιούς που τελικά συμμετείχαν όντως στην ταινία, σκέφτηκα να κάνουμε μια δημόσια ανάγνωση του σεναρίου. Και έτσι έγινε. Μαζεύτηκε τρελός αριθμός ανθρώπων στο κοινό και οι αντιδράσεις ήταν πολύ θετικές. Οι ηθοποιοί πέρασαν πολύ καλά, όπως και εγώ - τόσο όσο προετοιμάζαμε την ανάγνωση όσο και κατά τη διάρκεια. Αυτό που επιτεύχθηκε ήταν ότι νιώσαμε εμπιστοσύνη για το υλικό και βοήθησε με την ιδέα για το φιλμ 70 χιλιοστών που είχα εξαρχής».



Για το ψηφιακό μέσο

«Δεν είμαι ο μεγαλύτερος φαν της ψηφιακής προβολής. Δεν έχω πρόβλημα με την ψηφιακή προβολή αυτή καθεαυτή, έχω πρόβλημα όμως με το να είναι η μόνη διαθέσιμη επιλογή. Εχω πρόβλημα με το να μην υπάρχει μια ωραία ανάμειξη φιλμ και ψηφιακού. Θα ήμουν ΟΚ με κάτι τέτοιο. Και θα ήξερα ποιες ταινίες θα πήγαινα να δω! Αλλά το ψηφιακό έχει γίνει το επίσημο νόμισμα πλέον. Προσωπικά πιστεύω ότι αισθητικά έχει απώλεια. Δεν είμαι στον χώρο 22 χρόνια κάνοντας ταινίες για να δουλέψω για φθίνουσες αποδόσεις. Οπότε σκέφτηκα ότι αν γυρίσουμε την ταινία σε 70 χιλιοστά, που είναι ένα ακριβό και μπελαλίδικο φορμά, τότε το στούντιο θα φροντίσει να προβληθεί τουλάχιστον σε κάποια θέατρα που θα παίξουν την κόπια. Μετά την ανάγνωση του σεναρίου, όμως, είδα ότι το υλικό που είχα ήταν αρκετά δυνατό. Αν παιζόταν σε μια μικρή αίθουσα, θα ήταν μια ωραία νύχτα διασκέδασης. Αν παιζόταν στο Broadway Stage, πάλι θα ήταν μια διασκεδαστική βραδιά. Αν το γύριζα σε 16 χιλιοστά, θα ήταν μια καλή ταινία. Οπότε, γιατί να μην το γυρίσω σε 70 χιλιοστά; Γιατί να μην το κάνω ένα κοινωνικό γεγονός; Εχω γυρίσει πολλά κοντινά πλάνα του Σάμιουελ Τζάκσον, αλλά ποτέ δεν ήταν τόσο όμορφα όσο αυτά στην ταινία τώρα». 

Για την αυτοπεποίθηση που του έδωσε το σενάριο

«Οταν μίλησα στους Γουάινστιν για την κυκλοφορία της ταινίας σε 70 χιλιοστά αρχίσαμε να συζητάμε για καμιά κατοσταριά σινεμά και για το πού μπορεί να παιχτεί. Δεν νομίζω ότι θα είχα τέτοια αυτοπεποίθηση να μιλήσω για την προβολή της ταινίας προτού τη γυρίσω καν, όταν έκανα το “Django” ή τους “Αδωξους μπάσταρδους”, γιατί υπήρχαν ακόμα αρκετά προβλήματα που έπρεπε να λυθούν. Αλλά δεν ένιωθα έτσι για τους “Μισητούς οκτώ”. Πίστευα πως το θεατρικό ήταν η βάση, κaι ήταν γερή. Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι οι ηθοποιοί θα παρέδιδαν μια ψυχαγωγική ταινία. Οπότε μπορούσα να κάνω το άλμα στην κυκλοφορία της ταινίας προτού καν τη γυρίσω».

Για τα γουέστερν των 60s

“Τα τελευταία 5 χρόνια έχω δει πολλά από τα τηλεοπτικά γουέστερν των 60s, όπως τα “Virginian”, “Big Valley”, “Bonanza”, και έπιασα τον εαυτό μου να εστιάζει σε αυτά που έχουν σκηνοθετηθεί από σκηνοθέτες των οποίων είμαι φαν, αλλά κυρίως μου τραβούσαν την προσοχή επεισόδια που είχαν ενδιαφέροντες cool σταρ για καλεσμένους. Αρχισα να συνειδητοποιώ ότι όταν έχεις έναν μεγάλο σταρ καλεσμένο όπως ο Αντριου Πράιν, ο Τσαρλς Μπρόνσον ή ο Τζέιμς Κόμπερν, σε ένα επεισόδιο της σειράς “Gunsmoke”, για παράδειγμα, εκείνο το επεισόδιο δεν είχε να κάνει συνήθως με τον πρωταγωνιστή της σειράς Τζέιμς Αρνές αλλά εστίαζε στον καλεσμένο σταρ. Αν ο Γουίλιαμ Σάτνερ εμφανιζόταν στο "Virginian", τότε η ιστορία θα ακολουθούσε εκείνον. Συνήθως σε τέτοιες περιστάσεις οι χαρακτήρες αυτοί είναι ξένοι στην ιστορία ή στην πόλη όπου διαδραματίζεται η υπόθεση, έρχονται και δεν ξέρεις πολλά γι’ αυτούς. Κάποια στιγμή όμως μέσα στο επεισόδιο αποκαλύπτεται το παρελθόν τους.

Το οποίο συνήθως δημιουργεί μια διαφορετική εικόνα απ’ αυτήν που είχες πλάσει γι’ αυτούς μέχρι εκείνη τη στιγμή. Δεν ήξερες αν ήταν ανταγωνιστές ή πρωταγωνιστές, αν μπορούσες να τους εμπιστευτείς. Η όλη ώθηση της ιστορίας είχε να κάνει με το αν είναι καλοί ή κακοί. Αυτός ο τύπος χαρακτήρα ξαφνικά απέκτησε μεγάλο ενδιαφέρον. Και σκέφτηκα τι θα γινόταν αν έπαιρνα οκτώ απ’ αυτούς τους χαρακτήρες και δεν έθετα κάποιον ως τον βασικό καλό πρωταγωνιστή, δεν προσέφερα κάποιον ηθικό πυρήνα προς τον οποίο μπορείς να στραφείς, που να ξέρεις ότι είναι αυτός που λέει ότι είναι και είναι αξιόπιστος. Ολοι οι χαρακτήρες στους “Μισητούς οκτώ” είναι αναξιόπιστοι, αυτό είναι που τους συνδέει. Ηθελα να βάλω αυτούς τους χαρακτήρες σε ένα δωμάτιο, να τους παγιδεύσω εκεί μέσα ενώ έξω μαίνεται χιονοθύελλα, η οποία είναι κάτι σαν το τέρας από ταινίες με τέρατα που αν προσπαθήσεις να φύγεις θα σε καταβροχθίσει, και να πρέπει να αντιμετωπίσουν ο ένας τον άλλον. Ακόμη, ήθελα να προσθέσω και διάφορα στοιχεία του αμερικανικού φολκλόρ και ουσιαστικά να ανακατέψω την κατσαρόλα για να δω τι θα βγει».