Στο Ζάππειο μια μέρα περιπατούσα …

Αυτές τις μέρες το Ζάππειο είναι πάλι στα πάνω του. Βλέπετε η Έκθεση Βιβλίου συγκεντρώνει πάντα κόσμο. Ευκαιρία λοιπόν να μεταφερθούμε με την χρονομηχανή μας 103 χρόνια πίσω σε μια πολύ  ρομαντική προσέγγιση από την έντυπη «Εφημερίς»:
Το Ζάππειον, το δημοφιλέστατον και κατάφυτον, ο απολυμαντικός κλίβανος δια τα κρούσματα του κονιορτού. Το πρωΐ προ της ανατολής του ηλίου, το απόγευμα μετά την δύσιν του, την νύκτα με την δροσιά και το απαλώτατον χάϊδευμα μιάς ριπής αύρας, πάντοτε ο κόσμος εκεί παίρνει το λουτρόν του εις την δρόσον. 



Την νύκτα το ήμισυ των Αθηνών διοχετεύεται εις το Ζάππειον. Πολλοί θέλουν να είπουν ότι έχασε την αίγλην του. Όχι. Το ολοπράσινον Ζάππειον θα είνε πάντοτε το προσφιλές καταφύγιον των Αθηναίων κατά το θέρος. Εκάστην νύκτα μετά ή άνευ σελήνης πάντα ερχόμενον υποδέχονται δισχίλιοι τόνοι γελώτων. Δεν υπάρχει Αθηναίος, που να μην κάνη την βολτούλα του από εκεί. Το θεωρεί καθήκον ιερόν τούτο.

Η ημέρα της παρελθούσης Κυριακής υπήρξεν εξαιρετική δια τους Αθηναίους. Ο προ μεσημβρίας περίπατος εις το πάρκον του Ζαππείου εσημείωσεν την μεγαλυτέραν έως σήμερον συγκέντρωσιν. Η σκούρες σιλουέττες του πλήθους εφαίνοντο από μακράν πυκναί και γραφικαί. Υπο τας ιδεωδώς ηδονικάς ακτίνας του ηλίου επηγαινοήρχοντο η ξανθές Ατθίδες μας με καλοκαιρινές τουαλέττες και κατάφορτα από ανθήσεις του Μαΐου καπέλλα. 



Ο ήλιος εσκόρπιζε χρυσές σπίθες, της οποίες μάτην προσεπάθουν να σβύσουν η bleues, roses, mauves, κόκκινες κι’ η κίτρινες ομβρέλλες των κυριών. Η πράσινες νταντέλλες των πέριξ δενδρυλλίων τας επλαισίουν καλλιτεχνικώτατα κι’ ο ουρανός τας περιέβαλλε με πολύ χάριν δια του μεταξίνου γαλάζιου βέλου του».





Και βέβαια με τέτοια ρομαντική διάθεση θα ήταν κρίμα να μη θυμηθούμε το σχετικό τραγουδάκι-αφιέρωμα στα ερωτευμένα ζευγαράκια του!

Στο Ζάππειο μια μέρα περιπατούσα
Συνάντησα μια νέα ξανθομαλλούσα

Είχε περίσσια χάρη το βάδισμά της
Σαν κυπαρίσσι ήταν το ανάστημά της

Κρατούσε ομπρελίνο, σατέν τσαντάκι
Και είχε ένα άσπρο μικρό σκυλάκι
Της λέω καλημέρα και μου γελάει
Και δίπλα η λατέρνα μας τραγουδάει

Της κόβω ένα λουλούδι και το μυρίζει
Αρχίζει η καρδιά μου να φτερουγίζει!
Όπως όμως συνέβαινε με όλα αυτά τα αθώα και ρομαντικά τραγουδάκια, δεν προλάβαιναν να κυκλοφορήσουν, και οι «παιχνιδιάρηδες»  Αθηναίοι τα άρχιζαν στις παραλλαγές. Ιδού λοιπόν και μια λιγότερη ρομαντική, σίγουρα πιο «προσγειωμένη» παραλλαγή. Μη ξεχνάτε ότι το κόρτε εδώ είχε το βασίλειό του. 
Πάμε γερά λοιπόν στον ίδιο ρυθμό άλλη μια φορά:
Στο Ζάππειο μια μέρα περιπατούσα
Συνάντησα μια νέα μακρομαλλούσσα
Την κοίταζα ευθέως μέσα στα μάτια
Και η καρδιά μου έγινε χίλια κομμάτια

Στο Ζάππειο μια μέρα καθώς γυρνούσα
Μου κόπηκαν τα πόδια απ’ την πατούσα
Συνάντησα ένα νέο μυστακοφόρον
Δύο μέτρα άνδρα και αεροπόρον

Και δώσαμε αμέσως γνωριμίαν
Που μας οδήγησε εις την εκκλησίαν
Πω πω καημός και συμφορά
Δεν το σκεφθήκαμε καλά!

Στο Ζάππειον λοιπόν σαν περπατάτε
Μονάχα ίσια-μπρος θε να κοιτάτε
Κι’ έτσι αποφεύγετε κάθε παγίδα
Ούτε σε γνώρισα- ούτε σε είδα…

Και αν δεν θέλετε να εκτεθείτε
Στο Ζάππειο καθόλου τότε μην μπείτε
Και έτσι διαφεύγετε κακοτοπιές
Γάμους- κουμπάρους και συμπεθεριές  

Θωμάς Σιταράς (Αθηναιογράφος)



Διαβάστε περισσότερα στο www.paliaathina.com