Το δίδυμο-φωτιά της πισίνας

Οι ώρες αμέσως μετά τον θρίαμβο του περασμένου Σαββάτου κύλησαν για τους παίκτες της εθνικής ομάδας πόλο σε ένα παρατεταμένο ντελίριο, μια παραζάλη ανάμεσα στους έξαλλους πανηγυρισμούς της στιγμής στην πισίνα και τα ντους, στις πτήσεις από το Καζάν της Ρωσίας στην Αθήνα μέσω Κωνσταντινούπολης, στα συγχαρητήρια του Προέδρου της Δημοκρατίας και στη συνάντηση με τον υπουργό Αθλητισμού.



«Οι συναθλητές μου συνέβαλαν στο να επιστρέψω στην εθνική ομάδα και αποτέλεσαν ένα επιπλέον κίνητρο να γυρίσω», παραδέχεται ο Χρήστος Αφρουδάκης

Κι όμως, το μεγάλο γλέντι για την τρίτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και, κυρίως, για την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο, απλώς δεν έγινε ποτέ. Οι διεθνείς γιόρτασαν ελάχιστα το ανδραγάθημά τους, τη νίκη-θρίλερ στον μικρό τελικό με την Ιταλία και την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στους αγώνες του Καζάν με τον κλασικό τρόπο της υδατοσφαίρισης: όλη η ομάδα μέσα στην πισίνα ένα κουβάρι, στο νερό και ο προπονητής με τους συνεργάτες του, ζητωκραυγές και τραγούδια στα ντους, σόκιν βίντεο -περιζήτητα από τις θαυμάστριές τους- μέσα από τα αποδυτήρια, τραβηγμένα από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές με τα κινητά τους τηλέφωνα. Λίγες ώρες μετά το ματς, στις 5.30 το πρωί, η Εθνική Ελλάδος επιβιβάστηκε στο πρώτο αεροπλάνο για την επιστροφή. Τη Δευτέρα το βράδυ ο «υπαρχηγός» Μανώλης Μυλωνάκης βρισκόταν ήδη στη Ρόδο για διακοπές, ενώ ο φυσικός ηγέτης της ομάδας Χρήστος Αφρουδάκης στην κεφαλή ενός τραπεζιού σε εστιατόριο της γειτονιάς του, στη Βουλιαγμένη. Δύο τραπέζια παρακάτω, στον ίδιο χώρο, κατά σύμπτωση βρισκόταν μια άλλη μεγάλη μορφή των εθνικών ομάδων, ο Γιώργος Καραγκούνης. Οι δύο αρχηγοί αγκαλιάστηκαν αυθόρμητα, με τον «Τυπάρα» να συγχαίρει κατασυγκινημένος και εκ βάθους καρδίας -όπως είναι το φυσικό του- τον θριαμβευτή του Καζάν. 

Εως ότου επιστρέψει στη θέση του, ο Χρήστος Αφρουδάκης χρειάστηκε να χαιρετήσει σχεδόν όλο το μαγαζί, καθώς όλοι οι θαμώνες έδειχναν πως ήθελαν να τον αγγίξουν, να πάρουν λίγη από τη θετική αύρα που έφεραν ο ίδιος και οι συμπαίκτες του στη σκληρά χειμαζόμενη από την κρίση Ελλάδα. Η στιγμή, δε, κατά την οποία δύο αγόρια, περίπου 10 ετών, παρακινημένα από τους γονείς τους, πλησίασαν με δέος και θαυμασμό τον captain της εθνικής υδατοσφαίρισης προτείνοντας δειλά το χέρι τους ήταν πραγματικά μαγική. Είχε κάτι από την ευλάβεια ενός θρησκευτικού προσκυνήματος. Φυσικά, ο ίδιος ο Αφρουδάκης είναι το υπόδειγμα του αντι-σταρ: όλο το βράδυ γελούσε και αντάλλασσε πειράγματα με τους συνδαιτημόνες και τους περαστικούς. Το χάλκινο μετάλλιο σε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και η πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες -η οποία πιθανώς θα είναι η τέταρτη και τελευταία στην καριέρα του- είχε μια πολύ γλυκιά γεύση για τον ίδιο. Ισως γιατί ήταν η δικαίωσή του ως φυσικού ηγέτη της γαλανόλευκης υδατοσφαίρισης. 

Με το βλέμμα στο Ρίο

Το «thema people» συνομίλησε με τους δύο στυλοβάτες μιας πραγματικά μεγάλης ομάδας, γεφυρώνοντας τηλεφωνικώς την απόσταση μεταξύ Ρόδου και Βουλιαγμένης. Περίπου στα 30 τους χρόνια, Αφρουδάκης και Μυλωνάκης είναι δύο πολύπειροι Ελληνες πολίστες, με συμμετοχές σε μεγάλες διοργανώσεις και πολλές διακρίσεις στο πλούσιο παλμαρέ τους, αλλά και μια πελώρια υπερηφάνεια για τους νεότερους συμπαίκτες τους στην Εθνική - ασχέτως εάν από τον μικρότερο απέχουν ηλικιακώς περίπου μία δεκαετία. Αμφότεροι συμφωνούν ότι «η επιτυχία μας στο Καζάν ήταν σημαντική όχι μόνο από αθλητική άποψη ή επειδή απαλλαχθήκαμε από την ψυχοφθόρο διαδικασία του προολυμπιακού τουρνουά, εφόσον εξασφαλίσαμε την πρόκρισή μας για το Ρίο ντε Τζανέιρο το 2016. Το μετάλλιο που φέραμε είναι σημαντικό γιατί έτσι δώσαμε λίγη χαρά στους Ελληνες, αυτές τις δύσκολες ημέρες για την πατρίδα. Ως χώρα δεν έχουμε να επιδείξουμε πολλούς θριάμβους στον αθλητισμό - και ιδιαίτερα στα ομαδικά αθλήματα. Παρ’ όλα αυτά, η πρόσφατη ιστορία του πόλο δείχνει ότι η Εθνική είναι πιστή στα μεγάλα ραντεβού. Η υδατοσφαίριση ανδρών έχει παρουσία σε 15 Ολυμπιάδες, οι 10 από τις οποίες είναι συνεχόμενες». 



Ο Μανώλης Μυλωνάκης ανακαλεί στη μνήμη του το μοναδικό συναίσθημα που νιώθει ένας αθλητής που συμμετέχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες, κάτι που ο ίδιος έχει ήδη ζήσει δύο φορές: «Ανατριχιάζεις και μόνο που μπαίνεις στο κολυμβητήριο, με τις κερκίδες κατάμεστες, με τον κόσμο να ανεμίζει σημαίες και όλο τον χώρο να δονείται. Αυτό, ειδικά για εμάς που είμαστε του ερασιτεχνικού αθλητισμού και δεν έχουμε συνηθίσει σε γεμάτες εξέδρες, είναι ένα σοκ, κάτι συγκλονιστικό. Βέβαια, η πίεση για έναν αθλητή είναι διαρκής, δεν σταματά ποτέ, υπάρχει σε κάθε παιχνίδι. Αλλά σε τελική ανάλυση, η δουλειά μας είναι να αποδίδουμε ακόμη και υπό το στρες που δημιουργεί το κοινό, οι προσδοκίες και η σημασία που έχει μια διοργάνωση όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Πάντως, το ολυμπιακό μετάλλιο είναι το μεγαλύτερο όνειρο που μπορεί να έχει ένας αθλητής, η πιο σπουδαία στιγμή του».

Αφρουδάκης και Μυλωνάκης συμφωνούν ότι η συγκεκριμένη εθνική ομάδα είναι μια πολύ καλή παρέα -μια αντροπαρέα, βέβαια, που έχει ως βασικό κοινό σημείο τον αθλητισμό- η οποία απέδειξε τη σοβαρότητά της όταν στάθηκε αλληλέγγυα στον Χρήστο Αφρουδάκη για όσο διάστημα η πόρτα της ομάδας είχε μείνει, όλως παραδόξως, κλειστή γι’ αυτόν. «Οι συναθλητές μου συνέβαλαν στο να επιστρέψω στην εθνική ομάδα και αποτέλεσαν ένα επιπλέον κίνητρο να γυρίσω», εξομολογείται ο αρχηγός, εξηγώντας ότι «είναι ιδιαίτερη τιμή το να με θέλουν οι συμπαίκτες μου και τους ευχαριστώ θερμά γι’ αυτό. Τέτοιες κινήσεις αλληλεγγύης αναδεικνύουν τον ανθρώπινο χαρακτήρα των αθλητών. Και αυτό το μετάλλιο, το χάλκινο στο Παγκόσμιο, ήταν ό,τι καλύτερο για να κλείσει αυτή την περιπέτεια με τον προσωρινό αποκλεισμό μου από την Εθνική».



«Το ολυμπιακό μετάλλιο είναι το μεγαλύτερο όνειρο που μπορεί να έχει ένας αθλητής, η πιο σπουδαία στιγμή του», λέει ο Μανώλης Μυλωνάκης

Επαγγελματίες ερασιτέχνες

Μολονότι το πόλο δεν θεωρείται επαγγελματικό στην Ελλάδα, οι απαιτήσεις του πρωταθλητισμού είναι τόσο υψηλές από τους παίκτες που δεν τους επιτρέπουν να ασχοληθούν συστηματικά με οτιδήποτε άλλο. Αντίστοιχα, οι απολαβές τους για την καθημερινή, σκληρή και πολύωρη προπόνηση, εντός και εκτός πισίνας, είναι ένα κλάσμα -και δη με μεγάλο παρονομαστή- των αμοιβών που απολαμβάνουν αθλητές άλλων ομαδικών αθλημάτων, όπως το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ. Τόσο ο Αφρουδάκης όσο και ο Μυλωνάκης έμαθαν από παιδιά να θεωρούν το νερό φυσικό στοιχείο της δραστηριότητάς τους και, καθώς πλησιάζει το αναπόφευκτο τέλος της αθλητικής τους σταδιοδρομίας, το σύνδρομο στέρησης παραμονεύει. Ο μεν Χρήστος Αφρουδάκης παραμένει ελεύθερος και εργένης, ενώ ως προς το επαγγελματικό του μέλλον σκοπεύει να μεταφέρει τη στοχοπροσήλωση και την πειθαρχία, στοιχεία που τον βοήθησαν να αναδειχθεί σε έναν από τους κορυφαίους Ελληνες πολίστες όλων των εποχών, στις επιχειρήσεις. Η ενοικίαση και η εμπορία σκαφών αναψυχής είναι το αντικείμενο που τον έλκει από τη στιγμή που ο θείος του και ο αδελφός του έχουν ήδη την αντίστοιχη εταιρεία.
Ο πρόσφατος γάμος του Μανώλη Μυλωνάκη αποκλείει, τυπικά έστω, την εικόνα του κορμιού του από τις γυναικείες φαντασιώσεις. Σε ό,τι αφορά πάντως την επόμενη μέρα στα επαγγελματικά, ο Χανιώτης πολίστας δεν έχει παρά μόνο σκέψεις. Οπως λέει, «από τις 9 π.μ. έχουμε γυμναστήριο, στις 10 με 12 προπόνηση στο νερό και το βράδυ πάλι δύο ώρες νερό. Οι απαιτήσεις και οι θυσίες είναι πολύ μεγάλες όταν κάνεις πρωταθλητισμό, ασχέτως εάν πληρώνεσαι σαν ερασιτέχνης. Οπότε, η κύρια και μοναδική μου ασχολία είναι το πόλο. Μετά τα 30 όμως πας χρόνο με τον χρόνο. Ισως η ηλικία που αποχωρούν οι πολίστες να είναι γύρω στα 33-34, αλλά αυτό εξαρτάται γιατί στο υψηλότερο επίπεδο, για παράδειγμα στην εθνική ομάδα, οι απαιτήσεις είναι πολύ μεγάλες και πρέπει να δώσεις όλο σου το είναι για να αντεπεξέλθεις. Εγώ είμαι 30 ετών και ευελπιστώ να είμαι υγιής ώστε να μπορώ να συνεχίσω για δύο-τρία χρόνια ακόμα».

Ο αρχηγός στον καθρέφτη

Για τον Χρήστο Αφρουδάκη μια επιτυχία όπως η τρίτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα είναι μια χρυσή ευκαιρία για τη διάδοση του πόλο στην Ελλάδα, έτσι ώστε το άθλημα να κερδίσει τη δημοτικότητα που του αξίζει - ιδιαίτερα σε έναν λαό τόσο στενά δεμένο με το υγρό στοιχείο όπως οι Ελληνες. «Τυγχάνει να είμαι πρόεδρος των Συνδέσμου Ελλήνων Αθλητών Υδατοσφαίρισης. Νομίζω ότι έχουμε κάνει μια αξιόλογη προσπάθεια μαζί με τα υπόλοιπα μέλη του Δ.Σ. - οι περισσότεροι είμαστε εν ενεργεία αθλητές. Στόχος μας είναι να φέρουμε μικρά παιδιά κοντά στο άθλημα, να δοκιμάσουν πώς είναι πραγματικά το πόλο, να δουν εάν τους αρέσει και να διαλέξουν εάν θέλουν να συνεχίσουν. Σκοπεύουμε να κάνουμε επιδείξεις, παραστάσεις πόλο σε κάποιες πολυσύχναστες παραλίες, για να προσελκύσουμε άμεσα το ενδιαφέρον των παιδιών. Αυτά είναι το μέλλον, ούτως ή άλλως».

Ο αρχηγός της Εθνικής ομολογεί ότι είναι αυστηρός, ορισμένες φορές και απότομος μέσα στην πισίνα ακριβώς επειδή έτσι βιώνει τον ρόλο και τις ευθύνες του ως αρχηγού. Εξάλλου, το πόλο ήταν ανέκαθεν η ζωή του, καθώς όλη η οικογένειά του (ο πατέρας, τα αδέλφια του κ.α.) ασχολούνταν με το σπορ - και μάλιστα συστηματικά και με πάθος. Ο ίδιος, μάλιστα, θυμάται τον εαυτό του να παρατηρεί «τις κινήσεις και το στυλ του Γιώργου Μαυρωτά, που ήταν για μένα το πρότυπο από πιτσιρικάς. Στεκόμουν μπροστά στον καθρέφτη και προσπαθούσα να μιμηθώ τις προσποιήσεις του, τα σουτ του κ.λπ. Κι ας μην ήταν ακόμη η παλάμη μου αρκετά μεγάλη ακόμη ώστε να μπορώ να πιάνω την μπάλα».