Οταν έπεσε στην πισίνα ήταν αποφασισμένος να καταρρίψει το ρεκόρ και να κατακτήσει για 30ή φορά τίτλο του πανελλήνιου πρωταθλητή στο κολύμπι, ρεκόρ που μόλις πριν από μια εβδομάδα κατείχε ο Βαγγέλης Κοσκινάς (29 τίτλους). «Ηξερα ότι αυτή η κατάκτηση θα υλοποιούσε ένα εφηβικό μου όνειρο, να καθιερωθώ ως ένα σημαντικό όνομα στον χώρο μου, το οποίο θα δημιουργούσε ένα προηγούμενο και μια κληρονομιά όπου θα αναφέρονταν κάποτε οι νεότερες γενιές», λέει ανοίγοντας την καρδιά του ο δύο φορές πρωταθλητής κόσμου στα 10 χλμ. ανοικτής θαλάσσης Σπύρος Γιαννιώτης. «Ξεκίνησα τον αγώνα ήρεμος. Ηθελα να δείξω ότι ένας κολυμβητής, ακόμη κι όταν έχει πατήσει το 35ο έτος της ηλικίας του, μπορεί να σταθεί ψηλά όταν δώσει την ψυχή του και καταφέρει να υπερβεί τις σωματικές του δυνατότητες. Και το θαύμα έγινε.
Ο Σπύρος Γιαννιώτης με τη σύζυγό του Ισμήνη Καλαντζή
Οταν βγήκα από την πισίνα ήξερα ότι, αν μη τι άλλο, όταν ο κύκλος της καριέρας μου ολοκληρωθεί κάποτε, δεν θα έχω απωθημένα», λέει.
Στα είκοσι τρία χρόνια αθλητικής καριέρας του έχει διανύσει μια διαδρομή με εμπειρίες όλων των αποχρώσεων. Γεννημένος στην Αγγλία αλλά μεγαλωμένος στην Κέρκυρα, γνωρίζει την πισίνα σε πολύ μικρή ηλικία καθώς η Βρετανίδα μητέρα του υπήρξε παλιά πρωταθλήτρια στο κολύμπι. Η Μπρέντα Γιαννιώτη από το Λίβερπουλ, παρά το γεγονός ότι ζει μόνιμα στην Ελλάδα και έχει μυηθεί στην ελληνική νοοτροπία, δεν μοιάζει σε τίποτα στην κλασική Ελληνίδα μάνα. «Ηταν ο άνθρωπος που με στήριξε όσο κανένας άλλος όταν σε ηλικία 17 ετών έφυγα από το πατρικό μου για να ζήσω μόνος μου στην Αθήνα. Ηταν η πρώτη μεγάλη δυσκολία που συνάντησα στη ζωή μου αφού βρέθηκα ξαφνικά μετέωρος. Από κει που γνώριζα μόνο από βουτιές, ρεκόρ και χλώριο, άρχισα να μαγειρεύω, να τακτοποιώ το σπίτι και να πλένω τα ρούχα μου. Αν και μακριά από τη μητέρα μου, η ψυχολογική υποστήριξη που μου παρείχε δεν έπαψε ούτε λεπτό. Πολλές φορές τα βράδια, όταν μιλούσαμε στο τηλέφωνο, δεν έπαυε να μου δίνει συμβουλές. Ετσι ήρθε και ο απογαλακτισμός μου. Οταν πέρασε το πρώτο δύσκολο διάστημα τίποτα πια δεν με σταματούσε», διηγείται.
Οταν ο Σπύρος Γιαννιώτης πέφτει στην πισίνα υπερέχει των συναθλητών του είτε στα 400, είτε στα 800, είτε στα 1.500 μέτρα ελεύθερο. «Κάθε αγώνας είναι και μια καταμέτρηση των δυνάμεών σου», εξηγεί. «Ενας πρωταθλητής καριέρας δεν ανταγωνίζεται ουσιαστικά τους άλλους αλλά τον ίδιο του τον εαυτό. Μπορεί να πονάς, να είσαι κουρασμένος και οι συνθήκες να σε έχουν πάρει από κάτω, επιθυμείς όμως να σταθείς ψηλά στο βάθρο και τότε επιστρατεύεις και την τελευταία ρανίδα δύναμης και συνεχίζεις. Η πιο δύσκολη στιγμή σε αγώνα ήταν το 2013 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Βαρκελώνης στα 10 χλμ. ανοικτής θαλάσσης. Στα τελευταία 500 μέτρα ένιωθα την καρδιά μου να χτυπά πιο γρήγορα και τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν. Πάλευα μεταξύ του να συνεχίσω ή να μη συνεχίσω, με το “μπορείς” ή “δεν μπορείς” να μου τρώνε το μυαλό .
Εσφιξα τα δόντια και έπεισα τον εαυτό μου ότι το “δεν μπορείς” είναι απλά ένα τρελό παιχνίδι της φαντασίας κι άρχισα να σκέφτομαι μόνο “μπορείς, μπορείς, μπορείς”. Οταν βγήκα από το νερό ήμουν παγκόσμιος πρωταθλητής. Εκτοτε η ζωή μου δεν είναι ίδια. Γνωρίζω πλέον πολύ καλά πως οτιδήποτε βάλουμε στο μυαλό μας έχει τη δυνατότητα να υλοποιηθεί. Αρκεί να μην καταθέσουμε τα όπλα και να δώσουμε όλη την ψυχή μας σε αυτό», εξηγεί.
Ο Σπύρος, όπως πολλοί αθλητές, είναι προληπτικός. Γι’ αυτό και τρεις ώρες πριν τον αγώνα κλείνει τα τηλέφωνα και δεν μιλάει σε άνθρωπο, ενώ σπάνια επιτρέπει στους δικούς του να παραβρεθούν σε αγώνα του για να μη στρεσάρεται. «Στους αγώνες είσαι ουσιαστικά μόνος σου. Δεν υπάρχουν ούτε συγγενείς ούτε κερκίδα. Τίποτα απολύτως. Αυτές τις στιγμές είναι που κάνεις τον καλύτερο διάλογο με τον εαυτό σου», υπογραμμίζει.
Οι νίκες, το βάθρο και το όνειρο ενός ολυμπιακού μεταλλίου
Μια καριέρα 23 ολόκληρων χρόνων, με σκληρή προπόνηση και αγώνες, απαιτεί σπαρτιάτικη ζωή με άπειρους περιορισμούς. Ο Σπύρος Γιαννιώτης βέβαια έχει τη δική του προσέγγιση στο θέμα: «Ποτέ δεν αντιμετώπισα το μακρύ ταξίδι του πρωταθλητισμού ως κάτι που μου καταπίεζε τη ζωή, γιατί ουσιαστικά έκανα αυτό που πραγματικά ήθελα. Τις θυσίες μπορώ να πω ότι τις κάνει η γυναίκα μου Ισμήνη, η οποία είναι κοινωνιολόγος αλλά ζει μια ζωή πρωταθλητή προκειμένου τα προγράμματά μας να είναι συμβατά. Εγώ αυτό που αγαπούσα και αγαπώ, αυτό και κάνω, γι’ αυτό και δεν με πειράζει που στερούμαι τις διακοπές κάποια καλοκαίρια ή που δεν ξενυχτώ όσο θα ήθελα και προσέχω τη διατροφή μου. Είναι τόσο ουσιαστικά αυτά που παίρνεις από κάθε επιβράβευση ώστε όλες οι στερήσεις περνούν σε δεύτερη μοίρα. Ποια στέρηση θα μπορούσε να συγκριθεί για παράδειγμα με αυτό που νιώθει ένας αθλητής κάθε φορά που ανεβαίνει στο βάθρο; Τι να πω, είναι πράγματα που τα ζεις και δεν περιγράφονται. Οταν στέκεσαι στο ψηλότερο σκαλί ως ο καλύτερος όλων βλέποντας τη σημαία της πατρίδας σου να ανεμίζει και ακούγοντας τον εθνικό ύμνο δυνατά, νιώθεις συγκίνηση, δέος, ανατριχίλα.
Συναισθήματα που σου είναι δύσκολο να ελέγξεις, γι’ αυτό και όσο κουρασμένος κι αν νιώθεις τα δάκρυα ανεβαίνουν άθελά σου στα μάτια. Θα ήμουν ψεύτης αν δεν παραδεχόμουν ότι μου έχει συμβεί».
Είκοσι τρία χρόνια καριέρας, παγκόσμιοι τίτλοι, 30 πανελλήνια πρωταθλήματα, κι όμως οι απολαβές του μοιάζουν μάλλον δυσανάλογες της πορείας του. «Είμαστε επαγγελματίες σίγουρα, αλλά δεν αμειβόμαστε το ίδιο με άλλους επαγγελματίες των σπορ, όπως λόγου χάριν στο ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ. Δεν βαριέσαι, άλλωστε ποτέ δεν με πείραζε αυτό. Ο καθένας επιλέγει αυτό που του ταιριάζει. Οι κολυμβητές είμαστε ρομαντικοί τύποι, κάτι σαν μοναχικοί καβαλάρηδες. Πέφτουμε στο νερό, παλεύουμε με τα κύματα και τα χρονόμετρα και δείχνουμε τα δόντια μας στον κακό εαυτό μας. Κάνουμε αυτό που κάνουμε από μεράκι επειδή έτσι έχουμε μάθει να ζούμε.
Προσωπικά θα ήθελα να ευχαριστήσω τη Eurobank που με στηρίζει χορηγικά συμβάλλοντας στο όνειρό μου για την κατάκτηση ενός ολυμπιακού μεταλλίου», αποκαλύπτει, καθώς στους αγώνες που θα λάβει μέρος σε έναν μήνα θα κριθεί η πρόκρισή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο.
Ο Ελληνας πρωταθλητής παραδέχεται ότι ένα ολυμπιακό μετάλλιο είναι το μόνο τρόπαιο που λείπει από τη συλλογή του: «Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας ήρθα πέμπτος και αυτό με αρρώστησε. Θυμάμαι ότι το μόνο που ένιωθα ήταν η θλίψη της αποτυχίας. Οταν, όμως, πέρασαν τα πρώτα εικοσιτετράωρα, συνήλθα. Η αποτυχία με πείσμωσε και λίγο μετά κέρδισα την πρώτη θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Πάντως ένα ολυμπιακό μετάλλιο το θέλω για να ολοκληρωθεί η συλλογή, έτσι ώστε του χρόνου όταν εγκαταλείψω την επαγγελματική κολύμβηση να μη μου μείνει παράπονο ότι δεν κατάφερα να το πάρω».
Πράγματι, ο Σπύρος Γιαννιώτης έχει αποφασίσει μετά τους Ολυμπιακούς του 2016 να εγκαταλείψει συνειδητά τις πισίνες, αφού θέλει να αφοσιωθεί αποκλειστικά στη σύζυγό του και τη δημιουργία οικογένειας. Στην ερώτηση ποια ευτυχισμένη εικόνα από τα παιδικά του χρόνια τού έρχεται αμέσως στο μυαλό, απαντά: «Με βλέπω με την παρέα τεσσάρων φίλων μου στο χωριό μου τον Κάβο, με τους οποίους παίζαμε στην παραλία με τις ώρες. Τότε υπήρχε μια αίσθηση ανεμελιάς λες και ο χρόνος κυλούσε με πιο αργούς ρυθμούς. Ψαρεύαμε και κάναμε βουτιές όλη την ημέρα. Είχα τέτοια λατρεία στη θάλασσα που έπρεπε να δύσει ο ήλιος για να βγω στη στεριά. Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου με βρεγμένο μαγιό, αλάτια πάνω στο σώμα μου και τη μάνα μου να φωνάζει στην ακροθαλασσιά ένα μακρόσυρτο "Σπύροοο"».
Η Ελλάδα διανύει μία από τις δυσκολότερες στιγμές στην ιστορία της αλλά αυτός είναι βέβαιος ότι με συλλογική προσπάθεια κάποια στιγμή όλες οι αντιξοότητες που αντιμετωπίζουμε θα ξεπεραστούν. «Είναι σαν αγώνας ανοικτής θαλάσσης όπου όλοι μαχόμαστε ανάμεσα σε ψηλά κύματα αγκομαχώντας. Υπάρχει πόνος, ψυχική φθορά και κούραση. Είμαστε μουδιασμένοι γιατί δεν έχουμε συνοδοιπόρους και παλεύουμε σκληρά. Τη στιγμή που λέμε ότι τα πήγαμε καλά και ότι πέρασαν όλα, εμφανίζεται ένα ακόμη ψηλό κύμα και μας εξαντλεί. Δεν θα το βάλουμε όμως κάτω -κι αυτό το ξέρουν όλοι απ’ άκρη σε άκρη σε ολόκληρη την υφήλιο. Είμαστε ένας μαχητικός λαός που ξέρουμε ακόμη και την ύστατη στιγμή να σηκώνουμε τα μανίκια μας και να πολεμάμε δείχνοντας το σθένος μας», τονίζει.
