Γιώργος Καπουτζίδης: «Το “Παρά Πέντε” άλλαξε τη ζωή μου, η “Εθνική Ελλάδος” άλλαξε εμένα»

Τη σεζόν που μας πέρασε ο Γιώργος Καπουτζίδης δημιούργησε μια τολμηρή και πρωτοποριακή για τα τηλεοπτικά ήθη και έθιμα σειρά. Και ίσως το κατάφερε τόσο καλά ακριβώς επειδή είναι πιο σίγουρος και ασφαλής από ποτέ.


Το μπαλκόνι στο σπίτι του Γιώργου Καπουτζίδη είναι ένα κανονικό μπαλκόνι. Με ανθισμένα πολύχρωμα φυτά, κεριά με καμένα φιτίλια, αναπαυτικές πολυθρόνες, μια συστάδα απλωμένων ρούχων και μια γάτα που εμφανίζεται πότε-πότε για να παρατηρήσει με μάλλον ράθυμη καχυποψία τον άγνωστο «εισβολέα». Ο λόγος του Γιώργου Καπουτζίδη είναι λιτός, χωρίς πομπώδεις εξάρσεις και δήθεν υψηλά, δυσνόητα νοήματα. Ολόκληρος ο Γιώργος Καπουτζίδης διακατέχεται από μια κανονικότητα, σχεδόν παράταιρη και σίγουρα αντιστρόφως ανάλογη των μεγεθών της επιτυχίας και της διασημότητας που ο ίδιος απολαμβάνει εδώ και χρόνια. Τίποτα στον τρόπο του δεν μοιάζει επιτηδευμένο, υπερβολικό, φκιασιδωμένο, προκατασκευασμένο για την έξωθεν καλή μαρτυρία. Και αυτό αν δεν το αντιληφθείς από το μέτρο της χειραψίας του, το καταλαβαίνεις από την κανονικότητα του περιβάλλοντος στο οποίο έχει επιλέξει να ζει.
Η φετινή ήταν σίγουρα μία (ακόμη) καλή χρονιά για τον Γιώργο Καπουτζίδη.

Ακόμη πιο σίγουρα ήταν μια ξεχωριστή χρονιά, μια περίοδος στην οποία ο ίδιος φαίνεται πως μαθαίνει να μη θεωρεί, να μην πιστεύει, να μην κρίνει - επιλέγει να αισθάνεται. Το ρήμα «αισθάνομαι» είναι εκείνο που χρησιμοποιεί περισσότερο απ’ όλα στη διάρκεια της συζήτησης, κάνοντας παύσεις, καμιά φορά κομπιάζοντας, ακριβώς για να πει τα πράγματα όπως ακριβώς τα νιώθει, απογυμνωμένα από εύηχα φίλτρα. «Ηταν μια πολύ ωραία χρονιά, ίσως η πιο δημιουργική για μένα. Μοίρασα όμορφα τον χρόνο μου. Δεν έδωσα πολλές συνεντεύξεις, δεν έκανα τηλεοπτικές εμφανίσεις. Πέρα από την εμφάνιση στο “MEGA με Μία” την ημέρα της πρεμιέρας της σειράς, δεν πήγα σε κανένα άλλο τηλεοπτικό πλατό. Δεν ήθελα να αναλύω και να εξηγώ τη σειρά. Ηθελα να αφοσιωθώ στην ιστορία, να τη γράψω όσο καλύτερα μπορούσα, να τη γυρίσουμε και να την ετοιμάσουμε όσο καλύτερα μπορούμε και όχι να τη συζητώ και να την αναλύω», εξηγεί όταν του ζητώ να συνοψίσει το «σχολικό» τηλεοπτικό έτος που για τον πρώτο κύκλο της «Εθνικής Ελλάδος» ολοκληρώθηκε την προηγούμενη Τρίτη.

Η ιστορία της τηλεοπτικής σειράς που θα σύστηνε στο κοινό έναν διαφορετικό Γιώργο Καπουτζίδη -συγγραφικά μα και υποκριτικά- είναι κατά τι παλαιότερη, όπως λέει. «Η “Εθνική Ελλάδος” ξεκίνησε να γράφεται στα τέλη του 2012 ως κινηματογραφικό σενάριο. Μετά από περίπου έναν χρόνο πήρα την απόφαση να το κάνω τηλεοπτική σειρά. Τα πρώτα δύο ή τρία επεισόδια είχαν κάποιες από τις σκηνές που θα περιλαμβάνονταν στην ταινία. Γιατί επέλεξα την τηλεόραση; Ηθελα αυτή η ιστορία να μπει στα σπίτια περισσότερων ανθρώπων ή ενδεχομένως είχα να πω πολλά περισσότερα απ’ όσα χωράνε στις δύο ώρες μιας ταινίας. Ηταν σαν να ήθελα να επιστρέψω στο Μέσο από το οποίο ξεκίνησα και να ξανασυστηθώ στον κόσμο. Ως ο ίδιος άνθρωπος, αλλά αλλιώς. Αισθάνομαι πάντως πως δεν είχα την αγωνία να δείξω στον κόσμο κάτι άλλο. Kι εγώ ο ίδιος δεν θυμάμαι πώς ήμουν στην αρχή, όταν ξεκίνησα να γράφω.

Μέσα σε αυτόν τον χρόνο νιώθω ότι έχω αλλάξει πάρα πολύ. Δεν με θυμάμαι πώς ήμουν πριν από την “Εθνική Ελλάδος”. Αν το “Παρά Πέντε” άλλαξε τη ζωή μου, η “Εθνική Ελλάδος” άλλαξε εμένα τον ίδιο. Και αυτό είναι κάτι που δεν το περίμενα. Δεν ήξερα ότι μπορεί να γίνει. Είναι πιο σημαντικό αυτό από την αλλαγή του “Παρά Πέντε”. Την αλλαγή τότε δεν μπορούσα να την ελέγξω. Αυτή εδώ η αλλαγή είναι δική μου και την απολαμβάνω. Δεν χρειάζεται να τη χειριστώ, απλώς να τη νιώσω, να την κατανοήσω και να την απολαύσω. Αισθάνομαι ότι είμαι ένας άνθρωπος πολύ πιο σίγουρος, δυνατός, ώριμος, με τη θέση μου. Είμαι στο κέντρο του εαυτού μου. Είμαι αυτός που θα ήθελα να είμαι. Ή τουλάχιστον βαδίζω αυτόν τον δρόμο. Μου είναι πολύ ξεκάθαρος».

 «Ολα έχουν αλλάξει»

Αλήθεια, όμως, τι είναι εκείνο που τον άλλαξε τόσο θεμελιακά ώστε να αποτυπώσει την αλλαγή στον τρόπο που αφηγείται τις ιστορίες αλλά και στα συστατικά με τα οποία μπολιάζει τους ήρωές του; «Τι με έχει αλλάξει; Η εποχή που ζούμε, η χώρα μας που έχει αλλάξει. Οταν αλλάζει η χώρα σου τόσο πολύ κι εσύ μένεις ίδιος, είναι η μεγαλύτερη αποτυχία. Δεν ξέρω αν υπάρχει μια συγκεκριμένη στιγμή που κατάλαβα ότι τίποτα δεν είναι το ίδιο. Νομίζω ότι είναι ένα σύνολο στιγμών και πραγμάτων, είναι η ίδια η κοινωνία που είναι διαφορετική, ο τρόπος που εκφραζόμαστε και επικοινωνούμε είναι διαφορετικός. Ακόμη και το τηλεοπτικό κοινό του 2015 δεν έχει καμία σχέση με εκείνο του 2005, όταν παιζόταν το “Παρά Πέντε”. Είναι σαν άλλοι άνθρωποι. Μεταξύ μας, είναι άλλοι άνθρωποι. Θυμάμαι ότι το 2005 μου έλεγαν: “Εγώ δεν βλέπω τηλεόραση, βλέπω όμως το “Παρά Πέντε”. Σήμερα μου λένε: “Εγώ δεν έχω τηλεόραση, σας βλέπω στο web”». Επιμένω. Τον ρωτάω πώς αποφάσισε, μα κυρίως πώς κατάφερε, να ξεφύγει από το αναπόδραστο δέλεαρ της επανάληψης του καλού εαυτού του. Πώς άφησε τη σιγουριά για κάτι άγνωστο. Γιατί ρίσκαρε. «Ηθελα να ξεφύγω. Οχι γιατί αυτό που ήμουν δεν ήταν όμορφο, αλλά επειδή δεν μπορώ να κάνω ή να γράφω το ίδιο πράγμα μια ζωή. Νομίζω ότι αυτή είναι μια παγίδα στην οποία πέφτουν πολλές φορές και ηθοποιοί και δημιουργοί.
Προσπαθούν να επαναλάβουν τον εαυτό τους ή εγκλωβίζονται και κάνουν εκείνο που ο κόσμος θέλει να δει από αυτούς, ενώ στην ουσία οι ίδιοι είναι ή θέλουν να πάνε κάπου αλλού. Ωστόσο, κάνουν αυτό που θα τους δώσει σίγουρα εισιτήρια, χρήματα, νούμερα, μπράβο, συγχαρητήρια και χειροκροτήματα. Θα ήμουν δυστυχισμένος αν αναγκαζόμουν να γράφω τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά. Ενας λόγος λοιπόν που είμαι καλά, ήρεμος και δημιουργικός είναι αυτός. Οτι κάνω αυτό που θέλω. Και ειδικά στην τηλεόραση δεν πρέπει να είμαστε και πολλοί όσοι κάνουμε αυτό που θέλουμε. Εχει αξία αυτό. Και νομίζω πως το τίμημα θα ήταν μεγαλύτερο αν δεν έκανα αυτό που ήθελα. Κι ας είχε περισσότερα νούμερα, εξώφυλλα ή λεφτά. Τα είχα αυτά, τα γεύτηκα, ήταν πολύ ωραία, τώρα όμως ήθελα αυτό που κάνω σήμερα».



«Δεν θυμάμαι πώς ήμουν πριν από την “Εθνική Ελλάδος”. Αν το “Παρά Πέντε” άλλαξε τη ζωή μου, η “Εθνική Ελλάδος” άλλαξε εμένα τον ίδιο. Είναι πιο σημαντική  από την αλλαγή του “Παρά Πέντε”. Την αλλαγή τότε δεν μπορούσα να την ελέγξω. Αυτή εδώ είναι δική μου και την απολαμβάνω. Αισθάνομαι ότι είμαι πολύ πιο σίγουρος, δυνατός, ώριμος, με τη θέση μου. Είμαι στο κέντρο του εαυτού μου. Είμαι αυτός που θα ήθελα να είμαι. Ή τουλάχιστον βαδίζω αυτόν τον δρόμο. Μου είναι πολύ ξεκάθαρος»


«Ποτέ δεν κοιτούσα την πάρτη μου»

 Με την «Εθνική Ελλάδος» ο Καπουτζίδης κατάφερε να περιγράψει με νηφαλιότητα και με ενάργεια την πραγματικότητα. Να δείξει τον άλλο, τον ξένο, τον διαφορετικό, τον ιδιαίτερο. Χωρίς διδακτισμούς ή υψωμένα δάχτυλα. «Η μία πηγή έμπνευσης για τη σειρά είναι αυτό εδώ έξω, ο δρόμος, αυτό που είναι μπροστά στα μάτια μας, είδα τι είναι μπροστά στα μάτια μας και το κατέγραψα. Η δεύτερη πηγή είναι ένα αγώνισμα το οποίο είναι πολύ-πολύ μακριά από δω, το κέρλινγκ. Αυτά τα δύο πάντρεψα. Δεν σκέφτηκα ποτέ “τώρα θα σας δείξω αυτό που είστε”. Δεν αντιμετωπίζω τη σειρά ως μέσο για να δώσω μηνύματα. Υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι που βλέπετε στη σειρά. Είναι γύρω μας. Μπορεί να σου είναι λίγο δύσκολο να δεις ότι αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν, αλλά πρέπει να τους δεις. Είναι κομμάτι της κοινωνίας, της ζωής. Δεν τους αντιμετωπίζω ως ιδιαίτερους. Ούτε ως κανονικούς. Τους αντιμετωπίζω ως ανθρώπους», λέει εμφατικά και επεξηγεί: «Ποτέ δεν κοιτούσα την πάρτη μου. Είναι ίσως το βασικό χαρακτηριστικό μου. Και δεν μπορώ να επικοινωνήσω με τους ανθρώπους που κοιτάνε μόνο την πάρτη τους. Κι ας είναι αστείοι κι ας έχουν χιούμορ κι ας φοράνε ωραία ρούχα. Οταν καταλάβω ότι εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι η πάρτη τους, παγώνω. Δεν είμαι έτσι ως άνθρωπος. Κοιτάω δεξιά κι αριστερά, βλέπω, ζω, αντιλαμβάνομαι πράγματα και καταστάσεις σε αυτή την κοινωνία. Αυτά κατέγραψα».

Του ζητώ να μου αφηγηθεί μια σκηνή, ένα περιστατικό, ένα στιγμιότυπο από αυτή την καθημερινή «καταγραφή» του. «Θυμάμαι μια πολύ χαρακτηριστική εικόνα, εδώ στην Αγία Παρασκευή. Ηταν τα πρώτα χρόνια της κρίσης. Είχα δει μια ηλικιωμένη κυρία να ψάχνει στα σκουπίδια. Φαινόταν πως δεν ήταν γυναίκα που ζει στον δρόμο, ότι πριν από έξι μήνες ή έναν χρόνο δεν ήταν εκεί. Και βρέθηκε να κάνει κάτι που λίγο καιρό πριν θα της ήταν αδιανόητο. Είναι μια εικόνα που έβαλα νωρίς-νωρίς στη σειρά, στο δεύτερο επεισόδιο. Μια συγκλονιστική εικόνα». «Θυμώνεις με ό,τι ζούμε;» τον ρωτάω σχεδόν από αυτοματισμό. «Σίγουρα όλο αυτό που ζούμε θα με θύμωσε. Δεν έμεινα όμως στον θυμό. Και δεν επέλεξα τον θυμό. Είναι επιλογή ο θυμός, να ξέρεις. Από ένα σημείο και μετά γίνεται το καταφύγιό σου. Επέλεξα να προσπαθήσω. Και όλο αυτό το άσχημο πράγμα να το κάνω δημιουργία. Είδα τον θυμό της κοινωνίας, είδα το μίσος και τα έκανα δημιουργία».

«Ολο αυτό που ζούμε με θύμωσε. Δεν έμεινα όμως στον θυμό. Και δεν επέλεξα τον θυμό. Είναι επιλογή ο θυμός, να ξέρεις. Από ένα σημείο και μετά γίνεται το καταφύγιό σου. Επέλεξα να προσπαθήσω. Και όλο αυτό το άσχημο πράγμα να το κάνω δημιουργία. Είδα τον θυμό της κοινωνίας, είδα το μίσος και τα έκανα δημιουργία»

«Θέλω να γράφω, να βαδίζω σε απάτητα μονοπάτια»

Υπερβολές ή μεγάλα λόγια; Πραγματικότητα την οποία ο ίδιος επαληθεύει όταν χαμογελά πηγαία και αυθόρμητα, παλινδρομώντας σε μια παιδικότητα, την οποία άλλωστε δεν διαπραγματεύτηκε ποτέ, και μοιάζει σαν να γυρνά από μια βουτιά στον εσωτερικό κόσμο του κρατώντας το πιο πολύτιμο λάφυρο. «Είμαι ξανά ευχαριστημένος μετά από πολλά χρόνια. Μπορεί και να είμαι πιο ευχαριστημένος απ’ ό,τι την εποχή του “Παρά Πέντε”. Δεν είναι αγνωμοσύνη. Με το “Παρά Πέντε” άλλαξε η ζωή μου, κάποιες από αυτές τις αλλαγές ήταν πολύ δύσκολο να τις αντιμετωπίσω. Μια ησυχία που είχα χάθηκε. Εδώ άλλαξα εγώ. Αφησα άσχημα κομμάτια μου πίσω και κρατάω περισσότερα καλά. Είμαι όντως πολύ ευχαριστημένος. Αν έχω ησυχία τώρα; Εσύ πώς με βλέπεις; Εχω ησυχία, φρόντισα όμως γι’ αυτό. Κράτησα τις αποστάσεις μου. Εχω ένα περιβάλλον στο οποίο αισθάνομαι άνετα, όμορφα, ασφαλής, χαρούμενος, είμαι με ανθρώπους που έχουμε πάνω κάτω την ίδια νοοτροπία, τον ίδιο τρόπο, χωρίς να σημαίνει ότι είμαστε ίδιοι, αλλά δεν έχω συγκρούσεις στο περιβάλλον μου».
«Τελικά, τι θες να κάνεις στη ζωή σου, Γιώργο Καπουτζίδη;» τον ρωτάω μεταξύ αστείου και σοβαρού, έπειτα από 45 λεπτά στη βεράντα του. «Θέλω να γράφω. Και να πηγαίνω τον εαυτό μου παραπέρα.



«Η “Εθνική Ελλάδος” ξεκίνησε να γράφεται ως κινηματογραφικό σενάριο. Γιατί επέλεξα την τηλεόραση; Ηθελα αυτή η ιστορία να μπει στα σπίτια περισσότερων ανθρώπων ή ενδεχομένως είχα να πω πολλά περισσότερα απ’ όσα χωράνε στις δύο ώρες μιας ταινίας. Ηταν σαν να ήθελα να επιστρέψω στο Μέσο από το οποίο ξεκίνησα και να ξανασυστηθώ στον κόσμο»

Πιστεύω πως θα γράψω και για το σινεμά και για το θέατρο. Και θέλω να βαδίζω σε απάτητα μονοπάτια. Μου αρέσει αυτό. Η “Εθνική Ελλάδος” δεν είναι μια συνηθισμένη σειρά, ούτε το “Παρά Πέντε” ήταν. Μην κοιτάς που έγινε mainstream. Νομίζω πως τελικά αυτό είναι το χαρακτηριστικό μου, ότι από μένα δεν βλέπετε ποτέ το προφανές, αλλά κάτι άλλο. Νομίζω πως είμαι εξερευνητής. Με την ίδια λογική που εξερευνώ την υδρόγειο μέσω των ταξιδιών, έτσι θέλω να πορευτώ και στην τέχνη. Πού θέλω να ταξιδέψω; Θέλω πολύ να πάω στην Ισλανδία και στη Γροιλανδία. Θυμάμαι, ήμουν ένα καλοκαίρι στην Αίγινα στην παραλία και διάβαζα τον ταξιδιωτικό οδηγό για τη Γροιλανδία κοιτώντας παγόβουνα ενώ ήμουν στους 40 βαθμούς και καιγόμουν. Ισως αυτό να δείχνει ότι δεν είμαι ποτέ ευχαριστημένος με το πού βρίσκομαι. Φέτος όμως νιώθω σαν να έχω βολευτεί εδώ που είμαι. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει, σήμερα όμως νιώθω έτσι.

Αυτός είναι ένας λόγος που είμαι χαρούμενος και που μπορώ να το λέω ότι είμαι χαρούμενος. Γιατί αισθάνομαι ότι εδώ που είμαι, είμαι καλά. Δεν θα το αισθάνομαι για πάντα - το ξέρω. Ξέρεις τι σκέφτομαι τώρα που σου τα λέω αυτά; Δεν έχω αισθανθεί ουσιαστικά “σπίτι μου” σε καμία από τις πόλεις που έχω ζήσει ως τώρα. Δεν έχω βρει ακόμη το σπίτι μου».