Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: Ενας τραβεστί στον «λάκκο της αμαρτίας»

Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, ο τηλεοπτικός Κίμωνας που δεν τολμούσε να σηκώσει τη φωνή του στη γυναίκα του Βίβιαν στο  επιτυχημένο «Πενήντα-Πενήντα», βρίσκει το θάρρος να βουτήξει στον «Λάκκο της αμαρτίας», να σταθεί μπροστά σε όσους έχουν μάθει να δείχνουν με το δάχτυλο, να γιουχάρουν και να κράζουν το μη «φυσιολογικό» και να μιλήσει για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την αποδοχή του διαφορετικού και την αγάπη. Το έργο του είναι δύσκολο, όσο δύσκολη είναι και η ζωή της τραβεστί Ερασμίας που υποδύεται στο θέατρο «Χώρα», στη θεατρική μεταφορά του έργου του Γιώργου Μανιώτη σε σκηνοθεσία του Πέτρου Φιλιππίδη.

Απομονωμένη και εξόριστη, τουλάχιστον για όσο διαρκεί το φως της ημέρας, η Ερασμία μαζί με τις άλλες πέντε τραβεστί της παράστασης αφηγείται την ιστορία που την οδήγησε στην «αμαρτωλή» και επικίνδυνη ζωή της: «Είμαι η Ερασμία. Μία από τις έξι τραβεστί του έργου.

Παλιά την έλεγαν Επαμεινώνδα. Νώντα τον φωνάζανε οι φίλοι του στο χωριό. Ενα καλοκαίρι, βλέποντας σε ένα πανηγύρι κάτι χορεύτριες, έγινε μια μεγάλη αλλαγή μέσα του. Ηταν η στιγμή που αποφάσισε να ντυθεί Ερασμία», λέει ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης στο «thema people».

Είμαστε… γενικά ρατσιστές

Πολύ πριν ανέβει στα ψηλοτάκουνα και μπει στα φανταχτερά ρούχα της Ερασμίας, ο 37χρονος ηθοποιός έπρεπε να μπει στον ψυχισμό αυτών των ανθρώπων, κάποιους από τους οποίους συνάντησε από κοντά και μίλησε μαζί τους. «Κατάλαβα ότι για να υποδυθεί ένας άνδρας μια γυναίκα, γιατί είναι κάτι πολύ διαφορετικό από την ομοφυλοφιλία, έχει συνειδητοποιήσει ότι αυτό το κομμάτι είναι πολύ αναγκαίο για να είναι ευτυχισμένος! Ετσι βρίσκει την ισορροπία του», τονίζει. Πόσο πιστεύει ότι έχουμε προοδεύσει από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, όπου ο Μανιώτης έγραφε γι’ αυτή την κατηγορία των ανθρώπων που η κοινωνία έριξε στο περιθώριο, αγνοώντας τους επιδεικτικά; «Στη χώρα μας, ενώ λέμε ότι έχουμε προοδεύσει σε πολλά πράγματα, πιστεύω ότι είμαστε πολύ πίσω. Είμαστε ρατσιστές όχι μόνο με τις τραβεστί, αλλά με ανθρώπους που έχουν ένα περίεργο μάτι ή μύτη. Δεν γεννιούνται όλοι όμορφοι. Κούκλοι και κούκλες. Ολοι έχουν τις ατέλειές τους. Το έχεις δει κιόλας πως οι πλαστικές επεμβάσεις έχουν αυξηθεί στη χώρα μας. Η αποδοχή του συνανθρώπου μας είναι ένα μεγάλο στοίχημα», απαντά.

Toν ρωτώ αν έχει μάθει περισσότερα για την καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων. Θα μπορούσαν να τους δεχτούν σε μια δουλειά γραφείου φορώντας τα γυναικεία τους ρούχα; «Οχι φυσικά. Εδώ ένας άνθρωπος που έχει κάνει φυλακή για ένα οικονομικό παράπτωμα δεν βρίσκει δουλειά. Ή ένας άνθρωπος που δεν είναι εύμορφος ή πολύ παχύς ή τρομερά αδύνατος.

Αδυνατούν να αποδεχτούν το διαφορετικό. Εχουμε μάθει στην Ελλάδα να κράζουμε και να φωνάζουμε. Αλλά για να μην είμαστε άδικοι, ο κοινωνικός ρατσισμός δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Να σου δώσω ένα παράδειγμα. Ο Γιαννάκης, ο ένας αδελφός μου στην Αγγλία, όταν ήταν μικρός είχε ένα πρόβλημα με τα ματάκια του. Φορούσε τεράστια γυαλιά, αυτό που λέμε πατομπούκαλα κοροϊδευτικά. Πέρασε μια πολύ δύσκολη εφηβεία στο σχολείο που τον κορόιδευαν όλοι. Μέχρι που βγήκαν οι φακοί επαφής. Και πλέον είναι ένας κούκλος και ένας υπέροχος άνδρας», τονίζει. 

Για τον Βαγγέλη

Η συζήτηση μοιραία πηγαίνει στον αδικοχαμένο Βαγγέλη, που υπέμεινε τόσα βασανιστήρια και ταπεινώσεις από μια ομάδα συμφοιτητών του: «Αντε πήγαινε τώρα και πες στη μάνα του Βαγγέλη ότι αυτά τα παιδιά κάνανε πλάκα. Δεν ξέρω τι έγινε, αλλά το μόνο που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι αν κληθούν να πληρώσουν αυτά τα παιδιά που έκαναν -ό,τι έκαναν- στον Βαγγέλη, με την ίδια ποινή θα πρέπει να πληρώσουν και οι γονείς τους. Που αδιαφόρησαν γι’ αυτά. Αν ήμουν δικαστής, ό,τι ποινή έδινα σε αυτά τα παιδιά, την ίδια θα έδινα και στους γονείς τους. Οσο αναγκαίο είναι να μάθει ένα παιδί να μη γιουχάρει, να μην ασκεί βία, το ίδιο αναγκαίο είναι και για τους μεγάλους», λέει ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης.

«Μου φαίνεται πολύ περίεργο που δεν μπορούμε να αγαπήσουμε τον άλλον. Θα σου πω μια περίπτωση που αναφέρεται στην παράσταση και προσωπικά τη βρίσκω συγκλονιστική. Είναι ένας πελάτης που για να νιώσει ευτυχισμένος και ισορροπημένος ζητάει να ξεφτιλίσει αυτό που τόσα χρόνια κράζει. Για να μην ξεσπάσει στην οικογένειά του, στα παιδιά του, στη δουλειά του, ζητάει να ξεφτιλίσει μια τραβεστί. Είναι μια περίπτωση που πολύ πιθανόν να είναι γραμμένη από μια αληθινή ιστορία».

Από περιέργεια…

Οι τραβεστί είναι ένα πιασάρικο θέμα. Κατά καιρούς πολλά ρεπορτάζ, κάποια μάλιστα βιωματικά, ασχολούνται με τον κόσμο των τραβεστί και της πορνείας περισσότερο για να ικανοποιήσουν την περιέργεια του τηλεθεατή παρά για να πλησιάσουν ουσιαστικά αυτούς τους ανθρώπους. Πιστεύει στα αγνά κίνητρα του θεάτρου; «Απόλυτα. Και όχι μόνο στα αγνά κίνητρά του, αλλά και στη δύναμή του. Στη μαγική ικανότητα του θεάτρου να λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά στους ανθρώπους που έχουν τη θέληση να ακούσουν. Εχετε ποτέ αναρωτηθεί γιατί υπάρχουν τρία κουδούνια στο θέατρο; Δεν είναι μόνο για να προετοιμαστούν οι ηθοποιοί αλλά και οι θεατές. Ο Πέτρος Φιλιππίδης μας είχε πει: “Το ίδιο είναι να δει την παράσταση ο θεατής ήρεμος, στο χτύπημα του τρίτου κουδουνιού και το ίδιο ένας άλλος που έψαχνε να παρκάρει μία ώρα και έχει τσακωθεί στον δρόμο; Οχι!». Εχει συναντήσει στην καριέρα του κυνικούς συναδέλφους; «Δεν ξέρω για άλλους. Μπορώ να σου πω όμως πως αν έπιανα τον εαυτό μου να κάνω κάτι για τα χρήματα ή για τη ματαιοδοξία, θα σταματούσα να δουλεύω ως ηθοποιός. Θα πήγαινα σπίτι μου». Παραδέχεται.

Οσο για τη συνεργασία του με τον Πέτρο Φιλιππίδη, λέει χαρακτηριστικά: «Οσο περνάει ο χρόνος τόσο καλύτερη γίνεται η συνεργασία μας. Είναι σαν το παλιό καλό κρασί. Με τον  Πέτρο έχουμε σεβασμό στην εργασία μας. Αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό», τονίζει.
Στο θέατρο έχουν συνεργαστεί δύο τρεις φορές ενώ στην τηλεόραση στη μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία του MEGA «Πενήντα-Πενήντα». Πώς του φαίνεται όταν βλέπει τον εαυτό του στις επαναλήψεις; «Δεν με αφήνουν να γεράσω (γελάει) με τόσες πια επαναλήψεις. Τώρα δεν μπορώ να ξαναδώ το “Πενήντα-Πενήντα” για να είμαι ειλικρινής. Γιατί στεναχωριέμαι. Μπορώ να βλέπω μόνο σκηνές που δεν έχουν τον Σακούλη μας. Με τον καιρό θα το ξεπεράσω και θα το ξαναδώ», απαντά.

Σε λατρεύουν ή σε μισούν

 Η τηλεόραση για τον Πυγμαλίωνα είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις: «Μπορείς να γίνεις τρομερά αγαπητός ή τρομερά δυσάρεστος. Βλέπεις ηθοποιούς που έπαιξαν στην τηλεόραση και δεν έκαναν την ίδια επιτυχία που έχουν στο σινεμά ή στο θέατρο. Θέλω να πω ότι πρέπει να σου πηγαίνει κιόλας». Η μεγάλη επιτυχία της σειράς τον δυσκόλεψε στο κομμάτι της αναγνωρισιμότητας; «Στην αρχή δυσκολεύτηκα πάρα πολύ. Ημουν ένα απλό παιδί από μια απλή οικογένεια και δεν αισθανόμουν άνετα με όλο αυτό. Με τον καιρό έμαθα να μην το παίρνω στα σοβαρά».

Ο Πυγμαλίωνας γεννήθηκε στο Μπόλτον της Αγγλίας και ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία 4 ετών, όταν οι γονείς του αποφάσισαν να χωρίσουν. Ο ίδιος διηγείται: «Εγώ έμεινα με τον πατέρα μου και η μητέρα μου, που είναι από την Αγγλία, γύρισε πίσω. Ο πατέρας μου, η γιαγιά μου που πήρε για κάποια χρόνια τον ρόλο της μητέρας μου, και αργότερα η γυναίκα του πατέρα μου, η νέα μου μητέρα όπως τη φωνάζω, η Νάντια, ήταν μια αγκαλιά για μένα. Και για όλο τον κόσμο.

Μιλάμε για μια πολύ ανοιχτή και φιλόξενη οικογένεια. Επειδή ήταν πρόσφυγες, το σπίτι μας ήταν ανοιχτό για όλους. Ο παππούς μου είχε ιατρείο στη Νίκαια, ήταν παθολόγος παιδίατρος και έκανε αυτή τη δουλειά αμισθί. Για την οικογένειά μου όλοι ήταν φίλοι».

Οσο ήταν φαντάρος βίωσε μια απώλεια που του στοίχισε ιδιαίτερα: «Το 2002, όταν μπήκα στον στρατό, έχασα τον καλύτερό μου φίλο σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ηταν πολύ δύσκολη περίοδος της ζωής μου. Απομονώθηκα πολύ και ξέδωσα στη γυμναστική. Οταν απολύθηκα, ήμουν μείον 47 κιλά!». Ποια είναι η σχέση του με το φαγητό σήμερα; «Δεν είχα παχύνει ποτέ από το φαγητό. Δεν θα καθόμουν ποτέ να φάω ένα ταψί παστίτσιο μόνος μου. Ας πούμε ότι ήταν άλλοι οι λόγοι που είχα βάλει αυτά τα κιλά», λέει. Πιστεύει στο για πάντα μαζί; «Οχι!

Είμαι ρεαλιστής. Ολοι έχουμε πει στη ζωή μας το "για πάντα" και ο χρόνος μας διαψεύδει. Λέμε ότι τελικά δεν ήταν για πάντα. Λέμε “θα σ’ αγαπώ για πάντα”. Κι εγώ το έχω πει. Δεν το παίζω έξυπνος αλλά η ζωή σε διαψεύδει. Η ζωή είναι πολύ μεγαλύτερη από εμάς και μας ξεπερνάει».