Γιώργος Νανούρης: Κάνοντας τους εφιάλτες επιτυχία

Είναι ο άνθρωπος που παρουσίαζε την πιο διασκεδαστική παράσταση του Φεστιβάλ Αθηνών μέσα από το «Τροχόσπιτο», τον παρεΐστικο θεσμό του καλοκαιριού στον πεζόδρομο του Θησείου. Είναι ο σκηνοθέτης της παράστασης «Κατερίνα» που αγάπησαν φέτος οι Αθηναίοι σε τέτοιο βαθμό ώστε και στη μεταμεσονύκτια κάθονται στο πάτωμα για να τη δουν λόγω sold out.

Μαζί με την καλή του φίλη Ολια Λαζαρίδου παίζουν και σκηνοθετούν μια παράσταση που σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, όπως λένε για το «Από τι ζουν οι άνθρωποι». Εχει ολοκληρώσει τα γυρίσματα για τον ρόλο του σε δύο επεισόδια της τηλεοπτικής σειράς «10η Εντολή» και ετοιμάζεται να σκηνοθετήσει τη Μαρινέλλα και να στροβιλιστεί στο επικείμενο φεστιβάλ. Πώς είναι να σκηνοθετείς μια ντίβα με τέτοια ιστορία; «Η Μαρινέλλα και ο Ξαρχάκος, που έγραψε τη μουσική, είναι τρομερά συνεργάσιμοι και πολύ κανονικοί. Δεν έχουν έπαρση. Θα κάνουμε μαζί τη "Σονάτα του Σεληνόφωτος" στο κτίριο Δ της Πειραιώς 260». Δηλαδή, γνωρίζει ήδη ότι την επόμενη θεατρική σεζόν θα έχει δουλειά.



Αυτή είναι, εν συντομία, η επαγγελματική πορεία του Γιώργου Νανούρη στη θεατρική χρονιά που διανύουμε. Κι όμως, ο πολυτάλαντος αυτός ηθοποιός και σκηνοθέτης πριν από λίγα χρόνια πέρασε κατάθλιψη, έχασε τη φιλοδοξία του, το όραμά του, το όνειρό του. Εμεινε χωρίς δουλειά και χωρίς χρήματα. Ευτυχώς τον αγκάλιασαν οι δικοί του άνθρωποι και τον βοήθησαν να βγει από το σκοτάδι. «Ξέρω ότι ίσως να μην έχω πάλι δουλειά. Μέσα στον κύκλο της ζωής είναι τα πάνω και τα κάτω. Δεν θεωρώ ότι θα πηγαίνω κάθε χρονιά τόσο καλά. Σκέφτομαι ειλικρινά πώς ήμουν πριν από τρία χρόνια. Δεν είχα δουλειά, δεν είχα λεφτά, δεν ήξερα τι να κάνω. Επειδή θυμάμαι, προσπαθώ να είμαι συγκρατημένος με τη χαρά μου. Να είμαι προετοιμασμένος για το δύσκολο. Αλλά είμαι πλέον πεπεισμένος ότι θα τα καταφέρω. Γιατί ένιωσα την ανάγκη να το δημοσιοποιήσω; Αφού συνέβη σε μένα, συμβαίνει ή μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε. Δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω. Εγώ το πέρασα και το ξεπέρασα», λέει.

Μου δίνει ένα παράδειγμα, χαρακτηριστικό του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί ως άνθρωπος: «Βλέπουν όλοι το παιχνίδι που κάνω με τον φακό στην παράσταση και έρχονται στο τέλος να με συγχαρούν για το εύρημα λες και έκανα κάτι τρομερό. Από ανάγκη ξεκίνησε. Δεν είχαμε χρήματα για τα φώτα. Εμένα με είχε πιάσει τρόμος. Ελεγα “θα γίνουμε ρεζίλι, θα σκέφτονται τι κάνει αυτός ο τρελός με τον φακό στη σκηνή”. Ολα από την ανάγκη προκύπτουν. Και στο σπίτι που βλέπεις τα περισσότερα έπιπλα τα έχω βρει στα σκουπίδια και με τα χέρια μου τα έβαψα, τα καθάρισα, τα μεταποίησα. Η ανάγκη σε κάνει δημιουργικό. Από το τίποτα, με ελάχιστο budget, κάναμε και την παράσταση. Και αυτό μας ζει. Αυτοτροφοδοτηθήκαμε».

Αυτό είναι το μάθημα ζωής που πήρε από την επαφή του με τη θλίψη, να είναι ταπεινός, εργατικός, υπομονετικός και να μην παραπονιέται, να έχει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του.



«Ποτέ δεν μου έχουν έρθει πράγματα μόνα τους. Τα κυνήγησα. Τα διεκδικώ. Δεν θεωρώ ότι κάποιος με ξέρει και θα με πάρει τηλέφωνο. Ποτέ δεν είχα πρόβλημα να χτυπήσω μια πόρτα και να ζητήσω δουλειά. Επί παραδείγματι, είχαμε μια ιδέα με την Ολια, με την οποία είμαστε καλοί φίλοι. Είπαμε να ανεβάσουμε μια παράσταση για δύο μήνες και παίζεται τα τελευταία δύο χρόνια. Και πάλι πήρε παράταση. Αν δεν προσπαθήσεις κάτι, πώς περιμένεις να τα καταφέρεις, να επιτύχεις ή να αποτύχεις; Φέτος έζησα την ιδανική συγκυρία. Δεν έκανα καμία έκπτωση, έκανα τις παραστάσεις όπως ακριβώς τις ήθελα, όπως τις είχα φανταστεί. Και ανταποκρίθηκε ο κόσμος. Εκανα εμπορική επιτυχία, αλλά την ίδια παράσταση να παρουσίαζα και να μην είχαμε τόσο κόσμο στα καθίσματα, πάλι θα θεωρούσα ότι δεν πήγε χαμένη η δουλειά μου».

Πώς καταλαβαίνουν οι θεατράνθρωποι ότι μια παράσταση έχει αστέρι, χάρισμα; «Θα σου πω τι συνέβη στην “Κατερίνα”. Είμαι φίλος με τον Αύγουστο Κορτώ στο Facebook, μαθαίνω από ένα post για το μυθιστόρημά του “Το βιβλίο της Κατερίνας”. Αποφασίζω σε ένα θεατρικό αναλόγιο στον “Ιανό” να το χρησιμοποιήσω. Εκεί πήρα την απόφαση να το ανεβάσω. Μετά τη δεύτερη παράσταση στο “Θησείον” το καταλάβαμε. Ηταν γεμάτο χωρίς να έχουμε κάνει επίσημη. Χωρίς διαφήμιση. Δεν είμαστε δα και τηλεοπτικά πρόσωπα να βομβαρδίζουμε τον κόσμο. Δεν είμαι αναγνωρίσιμος από τα εξώφυλλα των περιοδικών. Μας ανακάλυψαν, μας βρήκε ο κόσμος και γέμισε το θέατρο. Συνεντεύξεις κάναμε όταν η παράσταση πήρε τον δρόμο της. Η φήμη της διαδόθηκε από στόμα σε στόμα. Πλέον η ζήτηση των εισιτηρίων έχει ξεφύγει, έναν μήνα πριν, στην προπώληση, είμαστε sold out. Αλλά εκεί που αισθάνεσαι ότι όντως είναι μια πετυχημένη παράσταση είναι όταν έρχονται οι θεατές με κλαμένα μάτια και σε αγκαλιάζουν, άγνωστοι άνθρωποι σου εκμυστηρεύονται οικογενειακά μυστικά. Ξέρεις πόσοι μας εξομολογήθηκαν ότι έχουν αντίστοιχα περιστατικά στην οικογένειά τους; Λυτρώνεται ο κόσμος. Απενοχοποιείται βλέποντας ότι δεν είναι μόνος σε αυτό τον γολγοθά. Εχουμε ταμπού ακόμη - δυστυχώς. Οταν δεν έχεις παιδιά σε λένε γεροντοκόρη. Σε ρωτούν πότε θα φτιάξεις τη ζωή σου λες και είναι χαλασμένη».

Τον ρωτώ αν είναι τυχερή συγκυρία που οι παραστάσεις που κάνει καταπιάνονται με θέματα που απασχολούν κάθε σπίτι, είτε είναι η κατάθλιψη είτε η οικονομική δυσπραγία. «Δεν είναι τύχη. Με ενδιαφέρει να έχω να πω κάτι που αφορά το σήμερα. Να μάθει, να πάρει κάτι ο θεατής». Τον ρωτώ αν είναι ευτυχισμένος. «Αυτό που λες ευτυχία, εγώ το λέω ηρεμία. Είναι τρομερά αγχωτική η δουλειά μου και μου έμαθε ότι έτσι είναι και η ζωή. Ωστόσο, με τα λίγα μπορείς να έχεις ποιότητα ζωής. Με τα λίγα ίσως είμαστε και πιο ελεύθεροι».