Γλυκές νότες από βανίλια, απαλά χρώματα, λευκά κεριά με διακριτικό άρωμα, μαξιλάρες, σημειώσεις, παρτιτούρες και σοκολατάκια για τους φίλους που θα την επισκεφτούν –τα οποία η ίδια σπάνια τιμά, αφού αγαπά να φτιάχνει τα δικά της με κακάο και δαμάσκηνα– σε κάνουν στιγμιαία να νιώθεις πως μπαίνεις στο σαλόνι του σπιτιού της και όχι στο καμαρίνι της στο Πάνθεον. Η Άννα Βίσση είναι σε μια δημιουργική εγρήγορση, με έναν παιδικό ενθουσιασμό. Τα μεγάλα, τόσο εκφραστικά της μάτια πετάνε σπίθες όσο πλησιάζει η στιγμή που θα αναμετρηθεί με την ηρωίδα της στις Καμπάνες του Edelweiss. Μια ηρωίδα που γεννήθηκε από τον Νίκο Καρβέλα μέσα από μια ιδιοφυή σύλληψη, εμφυτεύοντας στο δημιούργημά του σκοτεινές στιγμές της μουσικής του συντρόφου, σε μια εποχή της που εκείνη μπορεί να ξετυλίξει στο έπακρο το συναίσθημά της πάνω στη σκηνή. Μια εποχή που η Άννα μοιάζει να έχει καταφέρει να ξορκίσει τους Δαίμονές της (έχοντας, μάλιστα, ανεβάσει ξανά με τεράστια επιτυχία πέρσι τη θρυλική πια ροκ όπερα), αφού πρώτα τους έχει αγαπήσει. Μια Άννα που μοιάζει πιο σίγουρη, πιο λαμπερή και πιο αποφασισμένη από ποτέ, μιλά για όλα στο People.
Στις τελευταίες συνεντεύξεις σου βγαίνει μια αίσθηση πως αποκηρύσσεις την εποχή των μπουζουκιών.
Όχι, δεν την αποκηρύσσω, απλά εξήγησα τι με ενοχλεί. Μετά το 2000, άρχισε μια φθορά, μια επανάληψη που έγινε ενοχλητική. Με τα λουλούδια συγκεκριμένα εκφράστηκε μια ταξική συμπεριφορά, αυτό το show off του πρώτου τραπεζιού που πετάει λουλούδια απλά για να το κάνει. Άλλο να σου πετάει κάποιος λουλούδια από χαρά, επειδή το διασκεδάζει και το ζει, κι άλλο να σου πετάει γιατί θέλει να δείξει ότι αντέχει η τσέπη του και αδιαφορεί παντελώς για αυτόν που τραγουδάει. Υπήρχαν άνθρωποι που έρχονταν, πετούσαν λουλούδια και σε λίγα λεπτά έφευγαν, να πάνε σε άλλο μαγαζί να πετάξουν κι εκεί, να διαφημίσουν τα λεφτά τους. Αυτό ναι, με ενοχλεί. Το λουλουδάκι σαν παράδοση του Έλληνα την αποδέχτηκα, την έχω διασκεδάσει κιόλας και τις περισσότερες φορές την αντιμετώπισα με χιούμορ. Συμβιβαζόμουν με αυτό, γιατί ήταν μεγάλο έσοδο για τα μαγαζιά, γιατί πλήρωνε κι αυτό κάποιους λογαριασμούς. Αλλά δηλώνω ειλικρινέστατα πως, από ένα σημείο και μετά, με ενοχλούσε ηθικά.
Κάνοντας απολογισμό, σε ενοχλεί που έχεις συνδέσει μια μακρά περίοδο της καριέρας σου με τα μπουζούκια;
Όχι, αλλά με ενοχλούσε όταν με έβαζαν στον ντορβά πως είμαι μια από τις μπουζουξούδες. Δεν ήταν έτσι. Δεν αισθάνομαι ότι υπηρετούσα ένα είδος που είχε αποκλειστικό του σκοπό να κάνει μπουζούκια χωρίς ταυτότητα. Μπαίνω μοιραία σε αυτή την κατηγορία, γιατί σαφώς διασκέδαζα τον κόσμο. Έφτιαχνα προγράμματα για να βγει κάποιος και από τις 11.00 μέχρι τις 4.00 το πρωί να περάσει καλά. Αυτό θα ήθελα να αισθάνεται ο κόσμος. Κι εκεί έλεγα και τα περισσότερα τραγούδια μου, αυτά που άντεχαν σε αυτές τις συνθήκες. Το σύνολο του ρεπερτορίου μου, όμως, είχε και τραγούδια τόσο ψαγμένα και ωραία, που δεν τα άντεχε ο χώρος − τα έβαζα στο πρόγραμμα και τελικά τα έβγαζα. Λάθος δικό μου κιόλας, γιατί έπρεπε να διαλέξω να λέω μόνο τραγούδια για μπουζούκια, που δεν είμαι αυτό όμως, ή να διαλέγω τους χώρους όπου εμφανίζομαι. Ήταν, όμως, μια άλλη εποχή μου. Άντεχα και πιο πολλά πράγματα, ήμουν και πιο χύμα, αν θες. Τώρα ωριμάζω. Δεν αποστειρώνομαι, προς Θεού, δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που ξαφνικά γίνονται άλλοι και δουλεύουν με μια επίφαση σοβαρότητας. Αλλά έχω ψαχτεί μέσα στην ψυχή μου και τα πράγματα που κάνω δεν είναι σοβαρά μόνο στην επιφάνειά τους, αλλά και στο βάθος τους. Μεγαλώνοντας και ηλικιακά και ως καλλιτέχνις, επιδιώκω πλέον αυτό που θα κάνει πρώτα εμένα να συγκινηθώ. Εδώ και ένα χρόνο, έχω μπει σε μια άλλη σφαίρα, η οποία νομίζω πως θα με πάει κάπου αλλού και είμαι πολύ ενθουσιασμένη, έτοιμη να το αποδεχτώ, γιατί αυτό ζητά η ψυχούλα μου και οι ποιότητές μου και θα το προσπαθήσω.
Υπήρξε κάποια στιγμή που να βολεύτηκες στην ευκολία σου και να μην έκανες αυτό που μέσα σου ήθελες περισσότερο;
Για να το έκανα, σημαίνει πως δεν είχα βρει κάτι άλλο που να το ήθελα πολύ. Δεν αποφεύγω, όμως, να πω πως βολεύτηκα, όλοι βολευόμαστε. Όταν κάτι πετυχαίνει, λες «κάτι που το έχω κάνει καλά δεν το εγκαταλείπω». Βεβαίως και αρεσκόμουν στην επιτυχία μου. Μάλλον δεν βολευόμουν τελικά, αλλά χαιρόμουν την επιτυχία μου. Όταν έχεις ξοδέψει άπειρες ώρες σε πρόβες, ώρες σε μελέτη, ώρες για να φτιάξεις μια εικόνα όπως τη θέλεις, δεν είναι εύκολο να φύγεις και να πας στο επόμενο και να είσαι ήρεμος να το ανακαλύψεις. Τώρα κάνω πιο αργά και σίγουρα βήματα, σκέφτομαι περισσότερο, με διαφορετικά κριτήρια, αλλά υπάρχει και η στιγμή που θα πω «δεν θέλω να το σκεφτώ και πολύ», ώστε να μην ακυρώνω τον αυθορμητισμό και το ένστικτό μου.
Μουσικά υπάρχει κάτι που εντέλει μετανιώνεις;
Ναι, κυρίως τις επαναλήψεις καταστάσεων που ήταν ήδη επιτυχημένες. Κάτι που το είχα ήδη κάνει, υπήρχε η κατάθεσή του, ήταν μεγάλο και είχε καθολική αποδοχή και το επόμενο ήταν μοιραία κάτω από αυτό.
Παράδειγμα;
Ίσως τραγούδια που έμοιαζαν στο «Παραλύω», έμοιαζαν στο «Δεν θέλω να ξέρεις» ή κάποια σόου που ξανάκανα σε χώρους που ανήκαν σε ανθρώπους που δεν άξιζαν τον κόπο μου εκεί μέσα. Εγώ πήγαινα για να χτίσω κάτι άλλο και κατέληγε να μοιάζει και να είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Συνεργάστηκα και με ανθρώπους που δεν καταλάβαιναν τη μουσική. Ήταν στυγνοί επιχειρηματίες, τους οποίους μάταια προσπαθούσα να πείσω να κάνουμε άλλα πράγματα. Στο τέλος, όμως, ο κόσμος εσένα βρίσκει ένοχη.
Παλιότερα είχες πει πως είχες τύψεις ότι δεν ήσουν τόσο κοντά στη Σοφία όσο θα ήθελες όταν ήταν παιδί.
Εσύ που μεγαλώνεις δύο παιδιά δεν έχεις αντίστοιχες τύψεις; Το μητρικό φίλτρο και ένστικτο είναι ίδιο σε όλες τις μαμάδες, εκτός κι αν μιλάμε για κάποιες διαταραγμένες γυναίκες που παρατάνε τα παιδιά τους, γιατί υπάρχουν κι αυτές οι περιπτώσεις. Είναι, όμως, γυναίκες που πρέπει να τις συμπαθούμε και να τις καταλαβαίνουμε γιατί είναι άρρωστες. Δεν υπάρχει εχέφρων άνθρωπος που θα παρατούσε το παιδί του. Πέρα των εξαιρέσεων, νιώθω πως είμαι μια μάνα που τόσο εμένα όσο και του παιδιού μου μας έλειψαν οι παραπάνω στιγμές. Στιγμές που τις ζω τώρα με τη Σοφία και το γιο της, στον οποίο αφιερώνει πολλές ώρες. Βέβαια, όταν έσφιξαν τα λουριά και με τη δική της δουλειά της, άρχισε και η Σοφία να λείπει 12ωρα, ακόμα και τρεις μέρες από το μικρό και μου έστελνε κάτι μηνύματα μέσα στη νύχτα, λέγοντάς μου «τώρα σε καταλαβαίνω, δεν με εγκατέλειπες, είχες απλά δουλειά». Δεν την εγκατέλειψα ποτέ ματαιόδοξα για να κάνω την καριέρα μου. Ούτε νταντάδες είχα, είχα τη μαμά μου που τη φρόντιζε όταν έλειπα και αισθανόμουν σαν να ήμουν εγώ εκεί. Είχαμε όμως και πολλές στιγμές που ήμασταν μαζί, έτσι πια το έχω ισοφαρίσει μέσα μου. Έχω ηρεμήσει.
Υπήρξαν στιγμές που θέλησες να κάνεις άλλο ένα παιδί;
Ήθελα ένα δεύτερο παιδί, ειδικά λίγο αφού απέκτησα τη Σοφία. Δεν προέκυψε. Τώρα, όμως, έκανε η Σοφία μωρό. Ένα παιδάκι υπέροχο. Είναι φανταστικό φατσάκι και έχει στοιχεία στο χαρακτήρα του που δείχνουν ότι είναι σοβαρός. Είναι πολύ εύκολος στο να γελάσει, άρα είναι ανοιχτή η ψυχή του. Δεν είναι όμως χαζοβιόλης να γελάει με οτιδήποτε. Έχω πέντε μήνες να τους δω και μου λείπουν πάρα πολύ.
Πώς είναι το συναίσθημα να κάνει το παιδί σου παιδί;
Μοναδικό. Το παιδί σου που ήδη λατρεύεις, που σου φέρνει στο μυαλό πώς το έχεις γεννήσει και πόσο μεγαλειώδες είναι αυτό το συναίσθημα, το βλέπεις να φέρνει στον κόσμο ένα νέο άνθρωπο. Ήμουν εκεί σε όλη τη διαδικασία. Ήταν σαν να άνοιξαν οι ουρανοί και να βγήκαν όλες οι αχτίδες και τα ουράνια τόξα.
Όταν μιλάς για τη Σοφία τα μάτια σου φωτίζονται.
Είναι πολύ σπουδαία η σχέση μου με τη Σοφία. Πέρα του ότι είναι κόρη μου, είναι μια πολύ σημαντική φίλη. Υπάρχουν στιγμές που η αλήθεια της μπορεί να με έχει πονέσει. Όπως και του Νίκου η αλήθεια με είχε πονέσει και σαν άνθρωπός μου και σαν συνθέτης μου. Όμως δεν είχε ποτέ σκοπό να με θίξει. Με πλήγωνε, αλλά το έκανε για να με κάνει καλύτερη.
Πρόσφατα, με αφορμή την υπόθεση του μιούζικαλ, μίλησες για μια παλιότερη σχέση που σε είχε κακοποιήσει ψυχικά και σωματικά. Ζήτησες βοήθεια τότε από κάπου;
Όχι, αλλά μου δόθηκε, γιατί ένα πολύ κοντινό μου πρόσωπο το κατάλαβε και με βοήθησε. Ήταν η κόρη μου. Εκείνη ήταν η στιγμή που η Σοφία ήταν η απόλυτη φίλη μου. Και η μητέρα μου με έχει βοηθήσει πάρα πολύ σε πολλά, αλλά σε εκείνη τη δεδομένη στιγμή η κόρη μου έγινε μάνα μου.
Είπες πως όταν σου έκαναν την κατάσχεση χαιρόσουν που ο κόσμος ασχολούνταν μαζί σου. Σε μια showbiz που τα δίνει όλα για την προβολή, για ένα στημένο παπαρατσικό, εσένα δεν σε έχουμε δει ποτέ σε κάτι τέτοιο και μου φάνηκε περίεργο. Δεν έμοιαζες να φαίνεσαι να θέλεις ο κόσμος να ασχολείται μαζί σου.
Δεν το εννοούσα ακριβώς έτσι. Ήθελα να πω πως μου βγήκε ένα «Πείτε κι άλλα για μένα» με μια χαιρεκακία. Με την έννοια, «θέλετε το αίμα μου; Πάρτε το, αφού “πουλάει”. Εγώ πονάω αυτή τη στιγμή, αλλά, αν θέλετε να με ξεσκίσετε, κάντε το, δεν με ενδιαφέρει». Αισθανόμουν μια φαρισαϊκή συμπεριφορά απέναντί μου, γιατί κανείς δεν ψάχτηκε να δει τι είχε συμβεί. Λες και ήμουν ο εγκληματίας του εγκληματία. Ήμουν στο Λος Άντζελες, θυμάμαι, και έπαθα ένα σοκ, γιατί δεν μπήκαν σπίτι για να πάρουν ό,τι έλεγε ο νόμος, αλλά πήραν όλο μου το σπίτι μέσα σε εξήντα σακούλες σκουπιδιών. Χαιρόμουν πικρά να τους βλέπω να με ξεσκίζουν. Κάτι που ξαναέγινε πρόσφατα. Έγινε πλημμύρα στο σπίτι μου και το πρώτο πράγμα που γράφτηκε ήταν πως η Βίσση ζητούσε αποζημίωση για την πλημμύρα. Η Βίσση, όμως, δεν είναι απλά η Άννα Βίσση που τη βλέπουμε να τραγουδάει. Είμαι κι εγώ ένας άνθρωπος που σε ζει μια κοινότητα, η οποία απαιτώ να έχει φροντίσει να μην πλημμυρίσει το σπίτι μου, να έχει καθαρίσει τα φρεάτια. Δεν βγήκα να το απαιτήσω στις εφημερίδες. Όμως, πήρε τηλέφωνο κάποιος δημοσιογράφος στο δήμο, είπε ψέματα πως είναι από το περιβάλλον μου, έγινε απάτη δηλαδή, και πήρε όλη τη λίστα των πραγμάτων για τα οποία ζητούσα αποζημίωση. Έτσι έγινε.
Έζησες για τρία χρόνια στο L.A. Γιατί γύρισες;
Είχα περάσει τα 40 όταν πήγα, ουσιαστικά μόνο για γνώση και εμπειρία το έκανα, όχι για να μείνω για πάντα εκεί. Έλπιζα να κερδίσω κάτι από αυτό και το κέρδισα. Κέρδισα πάρα πολύ καλούς φίλους, δούλεψα με ανθρώπους σαν τον Dave Stewart και τον Patrick Leonard, γνώρισα τον Mick Jagger, κάθε μέρα ήμουν στα στούντιο, συναναστρεφόμουν με μουσικούς, καλλιτέχνες, αλλά και αθλητές. Έκανα παρέα με τη Sharon Stone, που είναι μια πολύ αξιόλογη και σημαντική γυναίκα. Πήγαμε για φαγητό με τη Navratilova που είναι μεγάλη σταρ στο τένις, γνώρισα τη Maria Sharapova. Βρέθηκα στα Όσκαρ με την Patricia Field, να δω και αυτό το χολιγουντιανό glamorous red carpet. Τελικά ομολογώ πως προτιμώ να τα βλέπω από την τηλεόραση, γιατί τα διαλείμματα στα Όσκαρ είναι αβάσταχτα. Σε μεταφέρουν, αλλάζουν θέσεις, είναι απομυθοποίηση. Και έζησα τρία χρόνια ξεκινώντας το πρωί και επιστρέφοντας αργά το βράδυ σπίτι μου φορώντας σαγιονάρες. Υπήρχε ένα χύμα που μου έκανε καλό. Απόκτησα τα στέκια μου, έκανα φιλαράκια, μόνο κέρδισα από όλο αυτό.
Όλα αυτά τα χρόνια έχεις αναμετρηθεί με τη βουλιμία. Έφτασες και σε ακραία σημεία;
Ναι, έφτασα. Με ταλαιπώρησε μέσα μου κι εγώ αντίστοιχα ταλαιπώρησα το κορμί μου και την ψυχή μου. Όταν ένας άνθρωπος έχει τέτοιες εξαρτήσεις, αποκτά και μια κρυφή ζωή, είναι πολύ καταπιεστικό. Τρως μόνος σου… λες ψέματα. Αποφεύγεις τις παρέες, παθαίνεις πανικούς. Το λέω πια ανοιχτά, γιατί είναι πολλά παιδιά που πάσχουν από αυτό και νιώθω πως είναι καλό να το συζητάς. Τα τελευταία χρόνια ζω με την προσπάθεια, νιώθοντας ότι μάλλον το έχω ξεπεράσει. Κάτι άλλο, όμως, που έμαθα μεγαλώνοντας είναι πως δεν ξεπερνάς ποτέ τις εξαρτήσεις σου. Απλά ζεις με αυτές και κάθε μέρα είναι μια καινούρια μέρα.
Υπάρχει κάτι που αντιπαθούσες πάνω σου και σήμερα το αγαπάς;
Παλιά δεν μου άρεσε η μύτη μου. Μάλιστα, αν την προσέξεις, τα δύο προφίλ είναι εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους. Στο «καλό» η μύτη φαίνεται ίσια, από το άλλο είναι πιο στραβή. Πλέον αγαπώ περισσότερο το «κακό», γιατί μου θυμίζει τον μπαμπά μου. Τι άλλο δεν μου άρεσε; Τα πόδια μου ήθελα πάντα να είναι πιο αδύνατα. Εντάξει, και τα μαλλιά μου ποτέ δεν ήταν καταπληκτικά, γι’ αυτό άλλωστε πάντα «δανειζόμουν» μαλλιά! Από το χαρακτήρα μου ό,τι και να μου άρεσε ή να μην μου άρεσε αυτός είναι, με αυτόν ήρθα, προσπαθώ να τον κάνω καλύτερο. Λέμε «αυτό είμαστε, σε όποιον αρέσουμε», εγώ λέω «θα αρέσουμε». Θέλω να ενθαρρύνω τους ανθρώπους να έχουν αυτοπεποίθηση. Σιχαίνομαι τους ξερόλες, όμως αγαπώ τους ανθρώπους με αυτοπεποίθηση. Από αυτό είχα πάντα, με τις ανασφάλειές μου, βέβαια. Πιο μικρή είχα λιγότερες ανασφάλειες, μεγαλώνοντας αποκτάς περισσότερες. Έχεις ένα φόβο, γιατί λες «αυτά τα έκανα, τώρα τι κάνω; Θα παραμείνω το ίδιο ψηλά;». Μετά όμως αντιλαμβάνεσαι ότι το ψηλά έχει να κάνει και με τα επίπεδα. Υπάρχει και το δίπλα, το παραδίπλα, μια άλλη γωνία. Αρχίζεις και ανακαλύπτεις το πολυεπίπεδο για να βρεις τη θέση που θέλεις.
Τόσο ο Παναγιώτης Πετράκης όσο και ο Ιβάν Σβιτάιλο σε συνεντεύξεις τους στο People είπαν πως τους κάνει εντύπωση πως, παρόλο που είσαι αυτή που είσαι, είσαι πολύ δίκαιος άνθρωπος και δίνεις στους συνεργάτες σου χώρο. Δεν είσαι σκληρή και bitchy;
Όχι. Μπορεί να γίνω bitchy, αν νιώσω πως κάποιος πάει να ξεπεράσει κάποιο όριο, ακριβώς επειδή του έδωσα το χώρο και ήμουν δίκαιη στη συνεργασία μου. Αν το ξεπεράσει, πιστεύω πως εκεί θα γίνω bitchy.
Έχει συμβεί να φερθείς σκληρά σε κάποιον δικό σου άνθρωπο και να το μετανιώσεις;
Δεν είναι ο χαρακτήρας μου να μιλάω τυχαία άσχημα ή τυχαία καλά. Με χαρακτηρίζει μια έμφυτη ευγένεια, με την οποία συναλλάσσομαι στις ανθρώπινες σχέσεις μου και βεβαίως, αν παρεκτραπώ, γιατί έχει συμβεί κι αυτό, ξέρω να λέω “συγνώμη”. Και δίκιο να είχα, όταν μιλήσεις άσχημα οφείλεις μια “συγνώμη”.
Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ
