Κώστας Ευριπιώτης:Aντρας έτοιμος για ζημιές

Μια κωμωδία του ’55, της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, με τις αξέχαστες ερμηνείες των Βασίλη Λογοθετίδη, Λάμπρου Κωνσταντάρα και Μίμη Φωτόπουλου,  όταν όλα ήταν -φαινομενικά- αθώα και τρυφερά, θα ανέβει στην ταράτσα του «Λαμπέτη» το φετινό καλοκαίρι. Ανάμεσα στο καστ διαβάζω το όνομα του Κώστα Ευριπιώτη και βρίσκω την ιδανική αφορμή να συναντήσω έναν άντρα «έτοιμο για όλα». «‘‘Ούτε γάτα, ούτε ζημιά’’, λοιπόν, μια κωμωδία παρεξηγήσεων, παράνομων ζευγαριών και απιστίας. Γιατί τώρα; Αν υποθέσουμε ότι η Ελλάδα του ’54-’55 έβγαινε από έναν εμφύλιο πόλεμο και η Ελλάδα του σήμερα βγαίνει από την κρίση, υπάρχει μια φανερή ομοιότητα. Θέλω να ξυπνώ με χαμόγελο, μα τον Θεό, αλλά ακούω στο ραδιόφωνο για δόσεις, υποδόσεις και σκέφτομαι ότι κάθε Ελληνας πρέπει να αποδώσει φόρους. Φυσικά και χρωστώ στην Εφορία, άλλωστε όλοι χρωστάμε. Ναι, είναι και αυτός ένας λόγος που δουλεύω και το καλοκαίρι μετά τη γεμάτη θεατρική σεζόν του χειμώνα. Αλλά είναι αφορμή και για μια καλή συνεργασία. Ξέρεις πόση ανεργία μαστίζει τον χώρο μας; Γιατί να μη δώσω χαρά στον κόσμο εφόσον μπορώ; Διακοπές; Υπάρχουν και τα Δευτερότριτα».

Ειλικρινής. Δεν κρύβεται πίσω από δηλώσεις της φανφάρας περί τέχνης και καθήκοντος του καλλιτέχνη. Τίμια πράγματα. Μεγάλωσε στην Ηλιούπολη, κλασική ελληνική οικογένεια με δύο γιους. Ηθελε να γίνει τραγουδιστής. Αλλά αγάπησε το θέατρο. «Ενας ηθοποιός μπορεί να τραγουδάει, αλλά ο τραγουδιστής δεν μπορεί να παίζει. Πήγα στη Δραματική Σχολή Αθηνών του Θεοδοσιάδη, είχα σπουδαίους δασκάλους τον Αγγελο Αντωνόπουλο, την Αλίκη Αλεξανδράκη, τον Νίκο Βασταρδή. Ερωτεύτηκα το θέατρο. Είχα όμως και την τύχη να συνεχιστεί η διδασκαλία όταν συνεργάστηκα με τον Κώστα Βουτσά, τον Θύμιο Καρακατσάνη, τον Χρόνη Εξαρχάκο. Ξέρεις τι έμαθα στο θέατρο; Ολα μπορούν να συμβούν και όλα μπορούν να επιτευχθούν. Κάτι που δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα. Εδώ και τριάντα χρόνια κάνω θέατρο. Είχα την τύχη να σταθώ δίπλα σε ηθοποιούς που μας έμαθαν να παίζουμε. Μας έδωσαν τη σκυτάλη. Θυμάμαι πριν από δέκα χρόνια, το 2004,  την εποχή της ευδαιμονίας, όταν έπεσαν στο θέατρο κάτι περίεργοι, μπας και κονομήσουν. Ηρθε μετά η κρίση και έφυγαν οι τυχαίοι. Είναι τυχεροί οι Ελληνες που κουβαλούν στο DNA τους την πίστη, και δεν μιλώ αποκλειστικά  για τη θρησκευτική πίστη, αλλά την πίστη σε ένα καλύτερο αύριο». 

Παραδέχεται ότι υπήρξε υπερβολικά ενθουσιώδης στη νεότητά του -«να γράψεις ότι διατηρώ αυτό τον ενθουσιασμό ακόμη»-, ομολογεί ότι έκανε λάθη - «πώς αλλιώς να μάθει κανείς;» λέει. Του λέω ότι τον θυμάμαι από την τηλεοπτική σειρά «Της Ελλάδος τα παιδιά» και απαντά: «Ολα ξεκίνησαν με τον ‘‘Ανδροκλή και τα λιοντάρια του’’ στην τηλεόραση. Δίπλα στον Κώστα Βουτσά. Κάθε δέκα χρόνια κάνω ένα σίριαλ και γίνεται επιτυχία. Ειδικά με “Της Ελλάδος τα παιδιά” βλέπω ότι γίνεται χαμός στα social media. Είναι ξεκάθαρα χιούμορ των 90s, αλλά βλέποντάς το πιστεύεις ότι γυρίστηκε πριν από δεκαπέντε μέρες». Του φέρθηκε καλά η τηλεόραση; «Σίγουρα. Με έκανε ευρύτερα γνωστό, αυτό βοηθά έναν ηθοποιό του θεάτρου στη δουλειά του, τον μαθαίνει περισσότερος κόσμος. Αλλά δεν υπήρξα ποτέ τρελό όνομα, πρώτο όνομα με μεγάλο κασέ. Εχω όμως διάρκεια και την αγάπη του κόσμου. Πώς κερδίζονται αυτά; Εργατικότητα, συνέπεια, αγάπη για τη δουλειά και μια δόση τύχης. Ναι, έχει μεγάλο ρίσκο αυτή η δουλειά. Την ανασφάλεια ότι δεν θα έχεις να πληρώσεις τα έξοδά σου. Τα είχα πει όλα σε μια ροκ μπαλάντα, να τη δεις στο YouTube. Ηθοποιός σημαίνεις φως, νερό, τηλέφωνο κομμένο. Γιατί την κάνω αυτή τη δουλειά τόσα χρόνια; Κοίτα, όταν είσαι νέος θέλεις τα φώτα, μεγαλώνοντας σε εμπνέει το θέατρο. Είναι δύσκολο να κάνεις τον θεατή να γελάσει. Πέρα από το ταλέντο θέλει να έχεις και εσύ τη χαρά της ζωής». Την εποχή του lifestyle την έζησε;

 «Προσωπικά, εξώφυλλα δεν έχω ζήσει. Δεν τα είχα και ανάγκη. Πόσα χρόνια σού είπα ότι δουλεύω, 34; Ε, έχω κάνει τρία εξώφυλλα. Δεν μπορώ να συμμετάσχω σε αυτό το παιχνίδι. Τώρα αν γράφονται σχόλια για την προσωπική μου ζωή ή αν κυκλοφορεί μια φωτογραφία, πάντα κάπου υπάρχει ένας φωτογράφος. Εγώ δεν έκρυψα ποτέ τίποτα. Ο,τι έζησα το χάρηκα, δεν κρύφτηκα». Μου δείχνει με καμάρι το τατουάζ με τα ονόματα των δύο αγοριών του, του Αδαμάντιου και του Ιωνα. «Οικογένεια έκανα όταν ένιωσα ότι μπορώ να φέρω στον κόσμο μια άλλη ζωή, να δώσω τον καλό μου εαυτό». Δεν θέλει να μιλήσει πολύ για την προσωπική του ζωή. Δεν το έκανε και ποτέ, άλλωστε. Του λέω ότι είναι λαϊκό παιδί και χαίρεται με τον χαρακτηρισμό. «Και στην πίστα λαϊκά, αυθεντικά, βαριά, γνήσια λέω. Διονυσίου, Βοσκόπουλο. Ναι, υπήρξα και τραγουδιστής. Η πιο σημαντική εμπειρία; Η Ρίτα Σακελλαρίου. Τραγουδούσαμε στη Θεσσαλονίκη, σε ένα μαγαζί γεμάτο κάθε βράδυ 1.500 άτομα. Μου αφιέρωνε το “Δεν πάω Μέγαρο, θα μείνω με τον παίδαρο’’. Αυτή ήταν μια γνήσια λαϊκή φωνή. Εμένα ξέρεις ποιο είναι το αγαπημένο μου τραγούδι - έχει έναν στίχο που δεν θα πεθάνει ποτέ. Το “Δίχτυ”. Η ζωή είναι ποίηση. Και αυτό να το γράψεις».