Υπάρχουν μερικές ιδιότητες ενός ανθρώπου που δεν μπορούν να αποδοθούν εύκολα με λέξεις. Μπορείς να χαρακτηρίσεις μια γυναίκα φινετσάτη, απροσποίητη, σαγηνευτική, απαλλαγμένη από κόμπλεξ, παθιασμένη, ειλικρινή. Ωστόσο, όταν συναντάς την Πέμη Ζούνη οι παραπάνω λέξεις σού φαίνονται λίγες. Μικρές. Είναι άβαφη. Γήινη. Γοητευτική. Λέει πολλά με λίγες λέξεις. Αφορμή για τη συνάντησή μας στάθηκε η συνεργασία της με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, για το οποίο μεταφράζει και σκηνοθετεί το έργο «Η αρρώστια της νιότης»: «Κάτι σου θυμίζει αυτό το έργο. Δυστυχώς. Μιλά για την ήττα στο κοινωνικό, ηθικό και αξιακό σύστημα. Οταν προσβάλλεται ο υγιής ιστός μιας χώρας αναπόφευκτα στρέφεται στον μηδενισμό». Ποιος όμως έχει κάνει τους νέους να θεωρούν τα νιάτα τους αρρώστια; «Εμείς. Σαφέστατα. Δεν μεταθέτω τις ευθύνες. Εκεί ήμασταν όλοι. Τι θα τους πούμε; Οτι δεν προσέχαμε; Οτι ήμασταν αφηρημένοι; Τους κληροδοτούμε μια κατεστραμμένη κοινωνία. Κρίμα. Αυτό είναι το μήνυμα της παράστασης. Αν καταφέρει ο θεατής και το νιώσει, θα είναι κάτι αισιόδοξο», λέει. Τονίζει πως κάθε πολίτης πρέπει να αναλάβει το κόστος συμμετοχής στα κοινά. Πώς αισθάνεται άραγε που απαγκιστρώθηκε από την πολιτική της ιδιότητα; «Νιώθω λιγότερο βάρος, αλλά παραμένω βαθιά ανήσυχη». Η αλήθεια είναι πως όταν μιλάμε για την ανάμιξή της στην πολιτική επιλέγει προσεκτικά τα λόγια της. Οταν αργότερα τη ρωτώ για το θέατρο, τις φιλίες, την κόρη της, ο λόγος της γίνεται απρόσκοπτα ανθρώπινος. «Δεν άλλαξα όταν είχα την ιδιότητα του πολιτικού. Θεωρώ ότι έχω έρμα. Υπέστην μια βαριά συγκυρία, αλλά δεν άλλαξα ως άνθρωπος. Αν επιβιώσεις απ’ αυτήν την εμπειρία ηθικά, έχεις κερδίσει πολλά», δηλώνει.
Τη ρωτώ αν έκανε την επιβεβλημένη επανάσταση της νιότης. «Εξωτερικά ποτέ δεν έκανα επανάσταση. Εσωτερικά, όμως, έκανα την επανάσταση της συνειδητοποίησης. Εψαξα να βρω τα δικά μου “θέλω” για να γκρεμίσω τα κληρονομημένα που μου φαινόντουσαν λάθος. Εξωτερικά όμως συνέχιζα να φαίνομαι ήσυχη», αποκρίνεται.
Σπούδασε Φιλοσοφία στο Καποδιστριακό, πήγε στο Παρίσι να παρακολουθήσει μαθήματα στο Πανεπιστήμιο της Ναντέρ, αλλά τελικά την κέρδισε το Εθνικό. «Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που αγαπούσε τη γλώσσα και τη σκέψη και έτσι την αγάπησα κι εγώ. Πιστεύω πως για να γίνεις συγκροτημένος πρέπει να ασχοληθείς με τις ανθρωπιστικές επιστήμες. Ξέρετε, ήθελα να λειτουργήσει και ως δίχτυ ασφαλείας. Ηθελα να έχω έναν τρόπο να βγάζω το ψωμί μου. Βρέθηκα μόνη για πρώτη φορά στο Παρίσι. Μακριά από την οικογένεια. Πολύτιμη και μεθυστική εμπειρία. Εζησα τον απόηχο της καλής εποχής των πανεπιστημίων του Παρισιού. Ανοιξαν τα μάτια μου, τα αυτιά μου. Νόμιζα πως ζούσα στη Βαβυλωνία. Ηταν ένα υπέροχο ξάφνιασμα. Γύρισα στην Ελλάδα γιατί δούλευα στο Πανεπιστήμιο, έκανα έρευνα στη Φιλοσοφία με υποτροφία. Θα μπορούσε να είναι η αρχή μιας ακαδημαϊκής καριέρας. Μπήκα στο Εθνικό. Δεν ήταν ένας άγνωστος μαγικός κόσμος το θέατρο. Με είχε εισαγάγει ο πατέρας μου, ο Λάμπρος Ζούνης (σ.σ.: γνωστός κομπέρ της εποχής), σε αυτό τον χώρο από μικρή», αναφέρει.
Μόλις έντεκα ετών χάνει τον πατέρα της. «Εφυγε πολύ νωρίς κι έτσι δεν συνδέθηκα με το όνομά του. Δεν μου άνοιξε καμία πόρτα λόγω ονόματος». Της λέω ότι τη θυμάμαι έντονα στην τηλεόραση. «Δεν μου λείπει καθόλου η τηλεόραση. Αν δεν την κάνεις με τους καλύτερους όρους, μην την κάνεις καθόλου», επισημαίνει. Εχει δημιουργήσει έναν δικό της χώρο στο Μεταξουργείο, το «El Convento Del Arte», ένα εστιατόριο, ναό του τάνγκο, θεατρική σκηνή με μοναστηριακό σκηνικό. Ηθελε να έχει δικό της χώρο για να παίζει θέατρο; «Οχι. Δεν πήρα τον χώρο για να παίξω εγώ. Δεν είμαι στερημένη. Ούτε όταν σκηνοθετώ παίζω. Μεγάλη μου χαρά, να ανακαλύπτω νέα και ταλαντούχα πλάσματα. Ο χώρος έχει κάτι από την αλητεία του τσίρκου και τον κόσμο των ακροβατών. Γνώριζα τον Λούις και την Ελενα, τους ιδιοκτήτες του, επισκεπτόμουν τον χώρο ως “τανγκέρα” και κάποια στιγμή είπαμε “γιατί όχι, ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας"», εξομολογείται. Δεν μπορείς να μην αντιληφθείς ότι είναι μια δυναμική, ανεξάρτητη γυναίκα, οπότε χρησιμοποιείς ως αφορμή την ιδιότητά της ως χορεύτρια του τάνγκο για να τη ρωτήσεις αν νιώθει άνετα να ακολουθεί τα βήματα του άντρα. «Δεν είχα κανένα πρόβλημα ως γυναίκα να με οδηγούν. Στον σωστό άντρα αφήνω το τιμόνι», απαντά χωρίς δισταγμό.
Στο σημείο αυτό ξεκινά μια εξομολογητική κουβέντα, περισσότερο προσωπική. Εξομολογείται ότι ο ρόλος της μητέρας είναι δύσκολος, μαγικός, εκείνος που σε ανταμείβει περισσότερο. Χαίρεται που η 20χρονη κόρη της Ελεονώρα είναι δυναμική και ανεξάρτητη. Που της μοιάζει. Εκείνη σπουδάζει Πολιτικές Επιστήμες στο Λονδίνο, θέλει να ασχοληθεί με τα οικονομικά της Υγείας. Η κόρη της είναι το πρόσωπο που εμπιστεύεται για τις σωστές παρατηρήσεις στις παραστάσεις της. Η Πέμη Ζούνη δεν έχει καλή σχέση με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
«Γελάω πολύ με όλη αυτή την αγωνία για το check in. Εχει πολλή πλάκα να νομίζεις ότι αυτό αφορά κάποιον, να νιώθεις σταρ», λέει. Την απωθεί αυτή η ανάλωση. Κυρίως την εκνευρίζουν ερωτήματα του τύπου «περνάει κρίση ο γάμος σας;». «Καταρχάς οι ερωτήσεις αυτές δεν γίνονται από συμπάθεια και ενδιαφέρον για το πώς πηγαίνει ο γάμος του τάδε και του δείνα. Και δεύτερον, από πού κι ως πού το συμπεράνατε και ανησυχήσατε. Με απωθούν αυτές οι ερωτήσεις. Μια απάντηση λοιπόν απέναντι σε τέτοιου είδους ερωτήσεις θα ήταν το “δεν μας παρατάς!”» λέει. Το «δήθεν» είναι απαγορευμένη έννοια στη ζωή της. «Εχω αλλεργία», τονίζει.
Οι θεατρικές ηρωίδες της δεν είναι ποτέ ευτυχισμένες. «Μα την ευτυχία τη ζεις, δεν τη γράφεις. Με το θέατρο προσπαθείς να ξορκίσεις τα σκοτάδια της ψυχής. Να τα ξορκίσεις, να τα κατανοήσεις. Τα βασικά αναπάντητα υπαρξιακά ερωτήματα τροφοδοτούν την έμπνευσή μας».
