Κάθε εποχή έχει τα έθιμά της. Το Πάσχα θέλει αρνί (ίσως και Κατερίνα Στανίση ως νονά), το Τριώδιο μασκαράδες, τα Χριστούγεννα στολισμένο δέντρο κι αναμμένο τζάκι, ο Μάρτης χειροποίητο ερυθρόλευκο βραχιόλι για τον ήλιο, των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης αναστενάρηδες χοροπηδούν διονυσιακά σε αναμμένα κάρβουνα, του Αϊ-Γιάννη του Κλήδονα πηδάμε τις φωτιές.
Υπάρχουν βέβαια κι άλλες, νεόκοπες, σχεδόν ειδωλολατρικές συνήθειες. Στα πάλαι ποτέ σκυλάδικα οι κούτες με τις φθηνές σαμπάνιες που έκαναν «ποπ» πήγαιναν κι έρχονταν πάνω στην πίστα, μετά ήρθε το σπάσιμο των πιάτων, κατόπιν τα λουλούδια, αργότερα ακόμη και αστακοί άρχισαν να εκσφενδονίζονται εν ριπή οφθαλμού χάριν αποθέωσης του λαϊκού ή ποπ ειδώλου. Μέθεξη. Κανείς ωστόσο δεν μπορούσε να φανταστεί πως το ντέρτι, ο νταλκάς, η καψούρα ή έστω η λατρεία του κοινού προς τον καλλιτέχνη θα μπορούσε να εκφραστεί με εναλλακτικούς, μεταμοντέρνους και σχεδόν βίαιους τρόπους. Το φινάλε του σχήματος Πάολα - Παντελίδης - Τάμτα - Σταν την προηγούμενη εβδομάδα στο «Teatro Music Hall» δεν σφραγίστηκε μόνο από το ψήσιμο αμνοεριφίων, οι αναθυμιάσεις (aka τσίκνα) των οποίων μέθυσαν τους περίοικους των Τζιτζιφιών, αλλά και από ένα άνευ προηγουμένου «μπάζωμα» (εκ του ρήματος «μπαζώνω») της σκηνής με καρέκλες, τραπέζια, μαξιλάρια, αξεσουάρ καναπέδων, φιάλες, σαμπανιέρες και μία κιθάρα, η οποία αναμφισβήτητα θα έμεινε κουτσή.
Ενώ το πρόγραμμα προχωρούσε ολοταχώς προς το τέλος του και από το μπάσο λαρύγγι του καθισμένου σε σκαμπό Παντελή Παντελίδη έβγαιναν φουλ στο παράπονο οι νότες τού «Δεν ταιριάζετε σου λέω», οι θαμώνες του νυχτερινού κέντρου άρχισαν να πετούν προς το μέρος του ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Ακόμα και ο ίδιος τα έχασε προς στιγμήν, ίσως ενθυμούμενος τη θρυλική ατάκα: «Θα μας πάρουν με τις πέτρες». Ηταν άραγε αποτέλεσμα τσακίρ κεφιού; Ηταν η απόδειξη πως τωόντι μας ψεκάζουν; Ηταν αυθόρμητη διαμαρτυρία του κοινού επειδή το σχήμα έριχνε αυλαία και έπαιρνε τον δρόμο για τη Θεσσαλονίκη; Ή μήπως επρόκειτο απλώς για την εμπέδωση μιας συμπεριφοράς που είχε εκδηλωθεί και πέρυσι στο φινάλε του σχήματος στο οποίο συμμετείχε ο Παντελίδης;
Τι οδήγησε τους συνδαιτυμόνες σχεδόν να θάψουν τον αγαπημένο τους ερμηνευτή κάτω από έναν σωρό αντικειμένων που μπορεί κανείς να βρει μπροστά του στα μπουζούκια ως άλλη Γουίνι από τις «Ευτυχισμένες Μέρες» του Μπέκετ; Και τελικά, γιατί το συγκεκριμένο τελετουργικό του λουλουδο-τραπεζο-μπουκαλο-σαμπανιερο-μαξιλαροπόλεμου εκδηλώθηκε μόνο προς τον Παντελίδη και ουχί προς την Πάολα; Σε κάθε περίπτωση, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, η σχεδόν αψυχολόγητη ομόθυμη κίνηση του κοινού έκανε τον τραγουδιστή να σκεφτεί δύο φορές την κάθοδό του από τη σκηνή προς το ποίμνιό του. Τελικά, δεν αποτόλμησε να περιδιαβεί τραγουδώντας στα τραπέζια των θαμώνων. Σοφή κίνηση, θα έλεγε κανείς.
Η βραδιά ή μάλλον το ξημέρωμα στο «Teatro Music Hall» έκλεισε πάντως, ως είθισται, με το πατροπαράδοτο σούβλισμα αμνοεριφίων, δείγμα ευγνωμοσύνης του επιχειρηματία προς τους εργαζομένους. Μαζεμένοι γύρω από το σουβλιστό αμνοερίφιο, η Πάολα, ο Παντελίδης, η Τάμτα και ο Σταν αντάλλαξαν κουβέντες με το προσωπικό του μαγαζιού και τσιμπώντας τραγανή πετσούλα πήραν δυνάμεις για τη συνέχεια της νυχτερινής Οδύσσειάς τους, επόμενος σταθμός της οποίας θα είναι η Θεσσαλονίκη. Ισως θα ήταν φρόνιμο ο εκεί επιχειρηματίας να φροντίσει για το βίδωμα των τραπεζιών στο έδαφος. Ποτέ δεν ξέρεις πόση βαρύτητα μπορεί να αμφισβητήσει ένας νταλκαδιασμένος θαμώνας.
