Θανάσης Αλευράς: «Δεν θέλω να με ορίζει ένα πάθος...»

Ο Δημήτρης Χορν πηδάει τρία-τρία τα σκαλάκια στην Πλάκα. Έχει το σακάκι του κρεμασμένο στον ώμο. Ένας μποέμ, που μέσα του κρύβει την ποίηση για την ίδια τη ζωή. Αυτή την εικόνα κρατάει στο μυαλό του ο Θανάσης Αλευράς για τον άνθρωπο που θα ήθελε να έχει συναντήσει. «Θα ήθελα να κάνω μια βόλτα μαζί του στην Αθήνα. Στο μυαλό μου, βέβαια, έχω συναντηθεί ήδη με τον Χορν. Την έχω φανταστεί τη συνάντησή μας» λέει στο People. «Ήταν σαν ταξιδευτής, σαν να έκανε έναν περίπατο» συμπληρώνει.



Με αφετηρία τα Ιωάννινα, ο Θανάσης υπήρξε αφοσιωμένος αθλητής. «Έκανα στίβο στα 14 μου, με εξάωρες προπονήσεις. Ήμουν στον αθλητικό σύλλογο Δωδώνη. Αθλητής αντοχής, έτρεχα πολλές ώρες. Ήθελα να κατέβω σε αγώνες, αλλά είχα ένα ατύχημα στο πόδι μου, έμεινα έξι μήνες εκτός και τελικά εγκατέλειψα. Έπαθα οστεοχονδρίτιδα, γιατί είχα κουράσει το πόδι μου». Στην αθλητική του ιδιότητα βασίστηκε και ο Νίκος Μουτσινάς, για να πλάσει το φετινό του ρόλο στο θεατρικό Το ΚΤΕΛ, στο θέατρο Κιβωτός. «Όταν μου πρότεινε να είμαι σε αυτήν τη δουλειά, δεν υπήρχε κάτι έτοιμο να διαβάσω. Ήθελε να γράψει επάνω στους ανθρώπους που θα ήταν μαζί του. Οπότε του έδειξα εμπιστοσύνη –με γνωρίζει πολύ καλά– νιώθοντας ότι θα γράψει κάτι που θα με “φωτίσει”. Φυσικά, συνυπολογίζοντας τη φιλική μας σχέση και την προϋπηρεσία με τα Βαφτίσια. Άρα, ο Νίκος είναι ένας πολύ σοβαρός λόγος για τον οποίο είμαι σε αυτήν τη δουλειά. Από κει και πέρα εμπνεύστηκε το ρόλο του γυμναστή για μένα, ώστε να του βάλει όλα εκείνα τα δικά μου αψυχολόγητα, τα οποία κάνω στην καθημερινότητά μου. Μπορεί να καθίσω ξαφνικά στο πάτωμα και να αρχίσω να κάνω stretching για τη μέση μου. Έχω μια πολύ καλή σχέση με το σώμα μου, για την οποία ο Νίκος γελάει και λέει ότι είμαι ψυχοπαθής» λέει γελώντας ο Θανάσης.

Δεν ήταν από τα παιδιά που άφηνε τα πράγματα να περνούν από δίπλα του «αδιάβαστα». Ο απόφοιτος του Θεάτρου Τέχνης υποστηρίζει πως όλα όσα μας συμβαίνουν έχουν κάποιο νόημα. «Είναι έμφυτη η “διαστροφή” στον τρόπο που σκέφτομαι. Από παιδάκι παρατηρούσα τα πράγματα και η παρατήρηση σε οδηγεί σε συμπεράσματα. Συνέλεγα ανέκαθεν πληροφορίες και παρατηρούσα ότι με το πέρασμα του χρόνου τα πράγματα επαναλαμβάνονται, συμβαίνουν γεγονότα, τα οποία προμηνύουν πράγματα, συναντήσεις και γνωριμίες. Όλα τα παιδιά θεωρώ ότι μέχρι κάποια ηλικία είναι πολύ πιο συνδεδεμένα με το σύμπαν σε σχέση με τους ενήλικες». Ο ηθοποιός θεωρεί ότι είμαστε κομμάτι ενός άπειρου πράγματος. Μεγαλώνοντας, άρχισε να διαβάζει επιστημονικά βιβλία για αστροφυσική. Αν και δεν καταλάβαινε πολλά, ωστόσο συνέχιζε επίμονα. «Σε λίγα χρόνια, κάποια πράγματα που εμείς σήμερα θεωρούμε μεταφυσικά μπορεί να έχουν αποδειχτεί και να αποτελούν άλλον ένα φυσικό νόμο, όπως είναι η βαρύτητα» συμπληρώνει. Με πείθει για τα προαισθήματα που ομολογουμένως όλοι νιώθουμε. «Πολλές φορές διαισθάνομαι ότι κάτι θα γίνει ή δεν θα γίνει και είμαι σε μια ετοιμότητα. Όλα αυτά τα παράξενα, τα μεταφυσικά, όλο αυτό το ενδιαφέρον μου για το πέραν του γήινου μου δίνει ανακούφιση και χαρά» διευκρινίζει στo People.

Επιστρέφοντας στο γυμναστή, τον οποίο υποδύεται, του υπενθυμίζω ότι αντιμετωπίζει και ένα πρόβλημα σεξουαλικής φύσης – έχει φίμωση. Με γέλια τον ρωτάω αν και αυτό έχει κάποια σχέση με τη δική του ζωή. «Νομίζω πως ο Νίκος έχει “κλέψει” ιστορίες που έχει ακούσει και τις έχει βάλει στους ρόλους. Εγώ και μαύρο χιούμορ διαθέτω, και αυτοσαρκασμό. Μα, και στο σεξουαλικό πόσο σοβαρός να είσαι; Εξάλλου, όλα στη ζωή έχουν δύο όψεις. Η κωμωδία είναι η άλλη πλευρά του σοβαρού, του δράματος. Έτσι κι αλλιώς, δεν θέλω να παίρνω στα σοβαρά την ύπαρξή μου. Δεν με θεωρώ το κέντρο του κόσμου ή του σύμπαντος».

Περισσότερο τον πανικοβάλλει η υλική μας εξάρτηση σήμερα. «Εξαρτιόμαστε από τα χρήματα και έχουμε χάσει τη χαρά μας» διευκρινίζει. Ο Θανάσης είναι μοναχογιός. Ο πατέρας του είχε άλλα δύο κορίτσια από τον πρώτο του γάμο, αλλά δεν μεγάλωσαν μαζί του και έτσι δεν έχουν αναπτύξει ιδιαίτερη σχέση. «Έχα-
σα τον πατέρα μου στα 25 μου. Πρόλαβε όμως να με δει στο θέατρο. Οι γονείς μου υπήρξαν σύμμαχοι σε ό,τι κάνω και αυτό είναι πολύ μεγάλη ευλογία. Οι γονείς δεν πρέπει να σε μπερδέψουν, αλλά να σε αφήσουν να καταλάβεις για τι πράγμα είσαι φτιαγμένος. Τα παιδιά δεν είναι κτήμα τους. Είχα την τύχη να έχω γονείς με πνεύμα ελεύθερο, και αυτό δεν έχει να κάνει με τη μόρφωση ή την παιδεία. Άνθρωποι απλοί και λαϊκοί ήταν οι γονείς μου. Ο πατέρας μου είχε ψαράδικο και δούλευαν και οι δύο εκεί» εξομολογείται στο People.



Επειδή από τη φύση του είναι άνθρωπος αισιόδοξος, υποθέτω ότι θα έχει φιλοσοφήσει ακόμη και το θέμα της απώλειας, κάτω από ένα άλλο πρίσμα. «Αρχικά, θα πρέπει να αποδεχτείς ότι η απώλεια είναι κάτι φυσικό και φυσιολογικό. Δεν είναι κάτι που συμβαίνει, επειδή κάποιος σε τιμωρεί. Έρχεσαι, γεννιέσαι, ολοκληρώνεται ένας κύκλος και μετά από αυτό δεν ξέρω τι μπορεί να υπάρχει. Όλα είναι ενέργειες, φαντάζομαι, μεταμορφώνονται και ξαναγίνονται. Αν, λοιπόν, το πάρεις ως κάτι απόλυτα φυσικό, δεν παθαίνεις πανικούς. Πριν από την απώλεια, να ζεις με τους αγαπημένους σου ανθρώπους όσο πιο όμορφα γίνεται, όλο το διάστημα που είσαι γερός και υγιής, και να απολαμβάνεις τις στιγμές».

Είναι μια αλυσιδωτή αντίδραση το γεγονός ότι αυτομάτως ένιωσε και προστάτης για τη μητέρα του, μετά το θάνατο του πατέρα του. «Αυτά γίνονται αυτόματα, δεν τα σκέφτεσαι. Άμα φύγει ο γονιός σου, έρχεσαι εσύ ένα βήμα πιο μπροστά στα πράγματα. Απλώς, είχα την τύχη να είμαι σε μια ηλικία που μπόρεσα να διαχειριστώ τα πράγματα. Ήταν μεγάλος πόνος, αλλά ο πατέρας μου ήταν πολύ φιλοσοφημένος, με είχε διδάξει».

Είναι καλύτερος φίλος απ’ ό,τι σύντροφος. Το παραδέχεται. «Ωραίο είναι μεγαλώνοντας να μην καταπιέζεσαι, να ξέρεις ποιες είναι οι ανάγκες σου. Εξάλλου, άλλη ποιότητα έχουν οι σχέσεις στα 20 και άλλη στα 30. Από ένστικτο, έχω ένα βαθύ αίσθημα αυτοεκτίμησης. Όπου νιώθω ότι θίγομαι ως προσωπικότητα και δεν μου αξίζει, δεν μπλέκομαι, δεν θέλω να με ορίζει ένα πάθος. Δεν θέλω βάσανα. Ναι μεν, θα κάνεις τον κόπο σου, θα ρίξεις τους εγωισμούς σου –ο αγώνας είναι φυσικό πράγμα σε μια σχέση–, αλλά υπάρχουν και σχέσεις που είναι άρρωστες. Δεν είναι ωραίο να σε τρώει μια σχέση, αντί να σε φωτίζει».



Αν και κρατάει φίλους από τα παιδικά του χρόνια, επιστήθια φίλη του είναι και η Ζέτα Μακρυπούλια. Αναρωτιέμαι αν έχει διδαχτεί κάτι από εκείνη. «Είναι φωτεινό και καθαρό πλάσμα η Ζέτα. Τη βλέπεις και βλέπεις φως. Έχει πάντα μια ψυχραιμία, ενώ εγώ είμαι παρορμητικός. Η συναναστροφή μου μαζί της με έμαθε να είμαι ψύχραιμος. Αυτό είναι ένα μάθημα που πήρα από εκείνη. Όταν κάποιος είναι ψύχραιμος, δεν σημαίνει ότι είναι αναίσθητος, αλλά καλά κεντραρισμένος ως άνθρωπος».

Πριν τον αφήσω να εκμεταλλευτεί το ρεπό του –είναι Δευτέρα μεσημέρι και έχει στριμώξει όλες του τις δουλειές–, καταλήγουμε να μιλάμε για παιδιά. «Έχω προσπαθήσει να με φανταστώ ως πατέρα, με ένα ή δύο παιδιά. Θα μπορούσα θεωρητικά, αλλά δεν νιώθω ακόμη έτοιμος. Έχω να μάθω πράγματα για μένα. Γεννήματα όμως, για να σου πω την αλήθεια, δεν είναι μόνο τα βιολογικά σου παιδιά. Μπορεί να είσαι ένας καλός δάσκαλος και γεννήματά σου να είναι οι μαθητές σου σε μια τάξη. Τα έργα που θα αφήσεις πίσω σου είναι γεννήματα. Αν είχα παιδιά, πάντως, θα ήθελα να τους διδάξω την ελευθερία στον τρόπο που σκέφτονται, να μη συμβιβάζονται, να έχουν πίστη στον εαυτό τους και στο απίθανο. Να μην είναι κοντόμυαλα. Να είναι ελεύθερα πνεύματα

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορούν με το ΘΕΜΑ.