Βίκυ Σταυροπούλου: «Εχω θεϊκό σώμα, με τέλειες αναλογίες!»

Σπάνιο χάρισμα, έμφυτη ευκολία ή απλώς φυσική κλίση; Οπου κι αν το κατατάξεις, το κωμικό ταλέντο της Βίκυς Σταυροπούλου είναι αδιαπραγμάτευτο. Μολονότι έχει πρωταγωνιστήσει σε δύο μόλις τηλεοπτικές σειρές («Είσαι το ταίρι μου» και «Επτά θανάσιμες πεθερές») έχει εντυπωθεί στο συλλογικό ασυνείδητο του κοινού ως η επιτομή της κωμικής ηθοποιού, αλλά και ως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του κοριτσιού της διπλανής πόρτας. Εκείνου που όταν θα του απευθύνεις τον λόγο στον πληθυντικό θα σε «επαναφέρει στην τάξη» προτάσσοντας την οικειότητα του ενικού αριθμού.

Φέτος τον χειμώνα η Βίκυ, όπως επιμένει να την αποκαλώ, πρωταγωνιστεί στη σπαρακτική φάρσα «Ψύλλοι στ’ αφτιά» στο θέατρο «Αλίκη», προετοιμάζεται πυρετωδώς για την τηλεοπτική σειρά «Κάτω Παρτάλι» και συνέρχεται από το όργιο των φημών που την ήθελαν ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι ως πολύφερνη παρουσιάστρια της πρωινής ζώνης του MEGA, όταν το ζεύγος Λιάγκα - Σκορδά ανακοίνωσε τη μεταγραφή του στον ΑΝΤ1. Από την πολυάσχολη καθημερινότητά της -ως «το μαγαζί διανυκτερεύει» περιγράφει την τρέχουσα περίοδο στη ζωή της, αποδομώντας την προφανώς- και τις δουλειές της σε θέατρο και τηλεόραση αρχίζει να ξετυλίγεται το κουβάρι της κουβέντας μας: «Οι “Ψύλλοι στ’ αφτιά” είναι μια πολύ αστεία φάρσα, μια κωμωδία παρεξηγήσεων που εγγυημένα διασκεδάζει όλες τις ηλικίες, αλλά και τους πιο δύστροπους θεατές. Χαρίζει απλόχερα το γέλιο - κι αυτό το έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη στην εποχή μας.



Επιπλέον, όμως, είναι και μια ακριβή παραγωγή με σκηνικά και κοστούμια εποχής, μεγάλο θίασο και ζωντανή μουσική από πιάνο, ακορντεόν και κοντραμπάσο - σπάνια πλέον έχουμε τη χαρά να βλέπουμε τέτοιες παραγωγές στο θέατρο». Μάλιστα, μαζί της επί σκηνής στο θέατρο «Αλίκη» είναι και ο καρδιακός φίλος της -ή μήπως το καλλιτεχνικό alter ego της;-, ο ηθοποιός Χρήστος Χατζηπαναγιώτης. Οσο για το νέο τηλεοπτικό εγχείρημά της; Ας το μάθουμε από πρώτο χέρι με δικά της λόγια: «Θα σας μιλήσω για τη Μοσχούλα, έτσι λέγεται η ηρωίδα που ερμηνεύω στο “Κάτω Παρτάλι”. Η Μοσχούλα είναι παντρεμένη με τον Διαμαντή (Τάσος Χαλκιάς) και έχει μια κόρη (Βασιλική Τρουφάκου) που λατρεύει. Δείχνει μια απλή, χαμογελαστή αγρότισσα αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Γενικότερα, στο χωριό, το Κάτω Παρτάλι όπου διαδραματίζεται η σειρά, τίποτα και κανείς δεν είναι αυτό που φαίνεται. Τα μεγάλα βάσανα πάντως για τη Μοσχούλα αρχίζουν όταν καταφτάνει ο αγαπημένος της κορούλας της και υποψήφιος γαμπρός (Γιάννης Τσιμιτσέλης)».

Γιορτινά στιγμιότυπα

Είναι λίγο πριν από τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς όταν συναντιόμαστε. Της ζητάω να ανατρέξει σε αναμνήσεις, ενσταντανέ και στιγμιότυπα από γιορτινές περιόδους. Παβλοφικά σχεδόν, στρέφεται στο θέατρο: «Τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά για τους ηθοποιούς σημαίνουν ένα πράγμα: πολλές παραστάσεις. Και ανήμερα και την επομένη και το ενδιάμεσο Σαββατοκύριακο - και μην τα ρωτάτε. Με τη γαλοπούλα και τον κουραμπιέ στο στόμα τρέχουμε για να προλάβουμε!». Αν και τη γνωρίσαμε από την τηλεόραση ως πληθωρική Στέλλα στο «Είσαι το ταίρι μου», η Βίκυ είχε κάνει το ντεμπούτο της πολλά χρόνια νωρίτερα στο θέατρο. Ο πρώτος ρόλος της ήταν εκείνος της υπηρέτριας Κριστίν στη «Δεσποινίδα Τζούλια» του Αύγουστου Στρίντμπεργκ.

Θρυλικές φάρσες

Στα μαθητικά χρόνια της δεν ήταν από εκείνα τα κορίτσια που έτρεχαν να προλάβουν τον πρώτο ρόλο στη διανομή των σχολικών παραστάσεων. Αντιθέτως, προτιμούσε να υποδύεται ρόλους στις παρέες της, με τις φίλες της, στη γειτονιά. Θρυλικές μάλιστα χαρακτηρίζει τις φάρσες που έκανε τότε. «Γενικώς τότε “έπαιζα”», λέει. Και αυτοσαρκαζόταν προσθέτω εγώ. «Από τότε που με θυμάμαι αυτοσαρκάζομαι. Δεν το κάνω επίτηδες, έτσι μου προκύπτει και δεν μπορώ να του βάλω μια ετικέτα, ούτε να βρω την αιτία γιατί το κάνω. Δόξα τω Θεώ, έχω και αρκετές αφορμές για να σαρκάσω τη Βικούλα: για τα κιλά της, τη λαιμαργία της, την τεμπελιά της, την πλήρη έλλειψη κοκεταρίας κ.λπ. κ.λπ.». Λένε πως η κάστα των χαρισματικά κωμικών ηθοποιών, εκ των ων ουκ άνευ μέλος των οποίων αποτελεί η Βίκυ Σταυροπούλου, χρησιμοποιούν πολλές φορές το πηγαίο ταμπεραμέντο τους ως προπέτασμα καπνού, ως ένα εργαλείο για να κρύψουν -ή να ξορκίσουν- τις αθέατες, σκοτεινές πλευρές του εαυτού τους, εκείνες που φλερτάρουν με τη θλίψη. Αραγε ισχύει το ίδιο για εκείνην; «Δεν ξέρω για τους άλλους, εμένα δεν με λες “καταθλιπτική”, αλλά ούτε και “χαρά της ζωής”.



Εκεί που κλαίω με πιάνει κι ένα νευρικό γέλιο. Εκεί που γελάω, τρέχει και το δάκρυ κορόμηλο γιατί θυμήθηκα κάτι. Είμαι και λίγο μελό, οπότε όλος ο συνδυασμός σε αποτρελαίνει. Η αλήθεια είναι ότι πιάνω πάτο σχετικά εύκολα. Υπάρχουν μεγάλες περίοδοι που θέλω μόνο να είμαι ξάπλα και να κοιτάω το ταβάνι. Προσπαθώ όμως να μην είμαι μια περιφερόμενη θλίψη. Στη δουλειά κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα, δείχνω να είμαι μες στην τρελή χαρά. Αλλά όπως λέει και το άσμα: “Μην κοιτάς που ζω και μην ακούς που τραγουδάω... πονάω!». Παρά τον «πόνο», πάντως, η Βίκυ καταφέρνει να είναι όχι απλώς πανταχού παρούσα, αλλά και να τρέφει τη σχέση της με το κοινό, χωρίς να θεωρεί πως πληρώνει κάποιο απροσδιόριστο τίμημα για την αναγνωρισιμότητα την οποία απολαμβάνει.

«Μ’ αρέσει πολύ που έχω αυτή τη ζεστή σχέση με το κοινό και τη θεωρώ κάτι πολύ φυσικό. Σκέψου ότι καμιά φορά ξεχνιέμαι από την οικειότητα με την οποία μου μιλάει κάποιος και νομίζω ότι πράγματι τον έχω γνωρίσει κάπου. Εχει συμβεί να ρωτήσω “από πού σε ξέρω” και να μου απαντά άναυδος ο άλλος “δεν με ξέρεις, εγώ σε ξέρω από την τηλεόραση”. Με τραβάνε, με φιλάνε, φωτογραφιζόμαστε κατά κόρον, με σκανάρουν αν έχω παχύνει, όταν τρώω σε καμιά ταβέρνα μετράνε και τις μπουκιές μου, αλλά με διασκεδάζει αφάνταστα όλο αυτό, δεν νιώθω ότι πληρώνω κανένα ακριβό τίμημα. Αν δεν ήθελα να με αναγνωρίζουν, θα γινόμουν εκφωνήτρια στο ραδιόφωνο».

Καθοριστικό ρόλο

Της ζητάω να μου πει ποιοι θεωρεί πως είναι οι άνθρωποι που διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή της. «Σε κάθε φάση της ζωής μου και σε κάθε πτυχή της προσωπικότητάς μου είχα την ευλογία να με καθορίσουν ξεχωριστοί άνθρωποι, δεν θα τους αναφέρω όλους, μόνο δύο: η γιαγιά μου μού έμαθε να αγαπάω και να πονάω τους ανθρώπους. Ο Χρήστος (σ.σ.: Χατζηπαναγιώτης) με διαμόρφωσε ως ηθοποιό», λέει σχεδόν με ευγνωμοσύνη. Ανεπιτήδευτη και ντόμπρα, η Βίκυ ομολογεί πως το πρωί όταν ξυπνά αναφωνεί «γιατί τόσο πρωί, Θεέ μου», κι ας είναι και μεσημέρι, ενώ όταν της ζητώ να μου πει αν υπάρχει κάποιο φυσικό χάρισμα με το οποίο θα ήθελε να είναι προικισμένη, έχω την ευτυχία να πάρω μια γερή δόση του ρόλου Βίκυ Σταυροπούλου: «Δεν νομίζω πως μου λείπει κάποιο φυσικό χάρισμα, όλα τα έχω: είμαι εξαιρετική ηθοποιός, σπουδαία τραγουδίστρια, χορεύτρια ολκής, μεγαλειώδης ζωγράφος, σαγηνευτική ομιλήτρια και... απίστευτη ψωνάρα. Και όλα αυτά μέσα σ’ ένα θεϊκό σώμα με τέλειες αναλογίες. Ε, τι άλλο πια να ζητήσω, θα ήμουν αχάριστη», καταλήγει.



Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία. Ενας άνθρωπος που καταφέρνει με μαεστρία να αποδομεί την ίδια την ύπαρξή του, να μετασχηματίζει την ατέλειά του σε πλεονέκτημα και να γελά με τον εαυτό του, δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στην τροχιά εκείνου που αποκαλούμε ευτυχία. Οσο για τον ορισμό που δίνει η ίδια σε αυτή την αφηρημένη, αόριστη και άπιαστη έννοια που όλοι κυνηγάμε; «Πλάι στο λήμμα “ευτυχία” θα δεις μια φωτογραφία της κόρης μου, της Δανάης», λέει συμπληρώνοντας τη φράση της με φωτεινό χαμόγελο - τόσο γοητευτικό όσο το βροντερό γέλιο της περσόνας που έχει επινοήσει για τον εαυτό της.