Ιωάννης Παπαζήσης: «Δεν μπορώ τις ηθοποιούς-“ταγάρια”»

Είναι ένα ηλιόλουστο Σάββατο του Δεκέμβρη και μόλις βγαίνω από τον σταθμό του μετρό στον Κεραμεικό βλέπω τη στολισμένη και επίπλαστα γιορτινή πλατεία. Στρίβω στα στενά για να βρω το Σύγχρονο Θέατρο, το οποίο ανοίγει εκ νέου τις πύλες του. Κατεβαίνω στο σκοτεινό υπόγειο και εκεί με περιμένει ο Ιωάννης Παπαζήσης. Σχεδόν αγνώριστος, με μακρύ μαλλί που αφήνει για τις ανάγκες του ρόλου, μιλάει ψιθυριστά. «Κάνω αφωνία. Απαιτεί στρατιωτική πειθαρχία αυτός ο ρόλος. Ζω σχεδόν ασκητικά για να βγει το πρόγραμμα. Είμαι υπέρ της μεθοδολογίας. Σκιαγραφώ τον χαρακτήρα, του προσθέτω εμμονές. Αποφασίζω ακόμη και τον τρόπο που θα περπατάει - δεν είναι κάτι συγκεκριμένο, κάθε ρόλος μου έχει μια διαφορετική εμμονή κι έτσι μπορώ να τον αποδώσω καλύτερα. Υποφέρω στις πρόβες. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Δεν θα ήθελα να ανακαλύψω μια μανιέρα, μακάρι να μην τη βρω ποτέ». Κάπως έτσι ξεκινάει η κουβέντα μας και μάλλον κάτι στο βλέμμα μου προδίδει τις διαθέσεις μου, κι έτσι από μόνος του ξεκινά μια εξομολόγηση. 



«Επίτηδες το κάνω. Δεν θέλω να με ταυτίσουν με έναν συγκεκριμένο ρόλο ή με έναν τρόπο ερμηνείας. Εχω κάνει πολλούς ρόλους στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο και το θέατρο, αλλά δεν με έχει σφραγίσει κάποιος συγκεκριμένος. Αποζητώ την ελευθερία μέσω της τέχνης. Οταν ήμουν 15 χρόνων είχα κόλλημα με το σινεμά. Καθόμουν μέσα και έβλεπα άπειρες ταινίες. Μια μέρα είδα την ταινία των Doors με τον Βαλ Κίλμερ και βγήκα με δερμάτινα παντελόνια στη Δράμα παίζοντας τον Τζιμ Μόρισον στους δρόμους της πόλης. Οι κολλητοί μου φυσικά με πήραν στο ψιλό. Ημουν αυτός που έκανε τρέλες. Ετσι περνούσα καλά, δεν με ενδιέφεραν τα πάρτι ή τα κορίτσια. Σε άλλη φάση μιλούσα όπως ο Ντίλαν του Μπέβερλι Χιλς. Οι γονείς μου “είχαν καεί”, σίγουρα θα έλεγαν “ευτυχώς έχουμε τον ένα αστυνομικό, γιατί ο άλλος μας βγήκε χαζό”. Ευτυχώς με είδε η Φαίη Καναρά, μια φίλη μου, και με προέτρεψε να δώσω εξετάσεις σε δραματική σχολή. Ετσι βρέθηκα στην Αθήνα», θυμάται. Πολλά πράγματα έγιναν τυχαία στη ζωή του Ιωάννη Παπαζήση. Στη σχολή τον είδε ο μοναδικός Eλληνας σκηνοθέτης που μπορεί να καυχηθεί ότι κάνει καριέρα στο Χόλιγουντ, ο Ντένης Ηλιάδης, και του έδωσε ρόλο στο «Hardcore», την πρώτη κινηματογραφική δουλειά του. «Εκτοτε μέχρι σήμερα δεν έχω περάσει από οντισιόν για ρόλο. Με φωνάζουν. Δεν στο λέω επειδή είμαι ψώνιο. Μπορεί και να είμαι... Οπως δεν ξέρω αν είμαι κυκλοθυμικός. Επίσης, αν με ρωτήσεις για την αναγνωρισιμότητα θα σου πω ότι είναι τόσο ευχάριστη όσο και βαρετή. Ισως παρεξηγήθηκα στα πρώτα μου βήματα. Ημουν ορμητικός και σιχαινόμουν τη σεμνοτυφία και τη σοβαροφάνεια. Δεν έγινα ποτέ μυξοπαρθένα σε τηλεοπτική συνέντευξη. Βαρέθηκα να ακούω “είμαι καλά” ως απάντηση για την προσωπική ζωή κάποιου», θα πει και δεν θα περιοριστεί εκεί. «Δεν καταλαβαίνω τις προκάτ εμφανίσεις. Εχεις ακούσει για τα "ταγάρια"; Τις άβαφες, άλουστες, μαυροφορεμένες ηθοποιούς λες και έπαθαν... μηδείαση (από τη Μήδεια), που δεν χαμογελούν στις φωτογραφήσεις στα περιοδικά; Με ενοχλεί που δεν καταλαβαίνουν στην Ελλάδα ότι η τέχνη είναι σόου», τονίζει. Ο Ιωάννης Παπαζήσης δεν είναι ρηξικέλευθος απλώς για να κάνει ντόρο. Θα σου πει ότι ο Γιάννης Μπέζος είναι ο πιο σωστός άνθρωπος που έχει γνωρίσει στη ζωή του και υπέροχος ηθοποιός. 

Θέλει να μάθεις ότι έκλαψε όταν είδε τη Νένα Μεντή ως Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου και δηλώνει ευτυχισμένος που δάσκαλός του υπήρξε ο Δημήτρης Λιγνάδης. Ωστόσο δεν αντέχει τα υπολείμματα μιας άλλης γενιάς στο θέατρο. Ισως έχει επηρεαστεί από τον ρόλο του Πιοτρ των «Δαιμονισμένων» και την ντοστογιεφσκική επανάσταση. «Νιώθω ότι ξαναγεννιέμαι, ότι επιστρέφω, θέλω να κάνω αποκλειστικά θέατρο. Για μένα η σκηνή είναι σαν να περνάει ο ήρωας δύο ώρες από τη ζωή του, όλη την ημέρα είμαι ο ήρωας. Πέρυσι έπαιζα έναν ψυχασθενή, φέτος τον μηδενιστή επαναστάτη και λίγο μετά το Πάσχα θα σκηνοθετήσω την ιστορία επανένταξης ενός παιδόφιλου. Την επόμενη χρονιά θα κάνω κάτι εντελώς διαφορετικό, πιο χαρούμενο», λέει. «Οι “Δαιμονισμένοι” είναι ένα κατεξοχήν πολιτικοκοινωνικό έργο. Η επανάσταση για μένα ορίζεται ατομικά: ας πούμε εγώ δεν θέλω να μπω ποτέ σε ένα σύστημα. Βλέπω τόσα χρόνια ότι αν δεν σηκωθώ από το κρεβάτι δεν γίνεται δουλίτσα», προσθέτει. Το έργο έρχεται να μας θυμίσει όμως ότι η ζωή κάνει κύκλους. Μπορεί να θεωρείτε τον Ιωάννη Παπαζήση φαντασμένο, επηρμένο, ψώνιο. Εμένα οι συνεργάτες του μου μίλησαν για ένα παιδί που πηγαίνει πρώτο στις πρόβες, σχεδόν μια ώρα πριν, θέλει να κάνει τη ζωή του σκηνοθέτη και του φωτιστή εύκολη και ακούει την κριτική του καθενός. «Στη φάση που είμαι τώρα, στις τελικές πρόβες πριν από τη γενική, υποφέρουν οι δικοί μου άνθρωποι», εξομολογείται. Πριν του ευχηθώ «καλή πρεμιέρα», τον ρωτώ πώς περνάει τον ελεύθερο χρόνο του με τους φίλους του. «Εχω ελάχιστες φιλίες. Υστερα από κάθε παράσταση εξαφανίζομαι από τους συναδέλφους. Δεν μπορώ να ηρεμήσω, θέλω να ανακαλύψω το καινούριο. Ξέρεις ποια είναι η αγαπημένη μου συνήθεια; Να πηγαίνω σε κάτι κωλόμπαρα όπου συχνάζουν κάτι τελειωμένοι χεβιμεταλάδες και να κάθομαι μόνος να πίνω», λέει κλείνοντας την κουβέντα μας.