Λένα Δροσάκη: Αυτή είναι η νέα Στέλλα;

«Δεν το θεώρησα βάρος, αλλά εφόδιο. Οταν έχεις να αντιμετωπίσεις μια μυθική αξία είναι προτιμότερο να την κάνεις σύμμαχο. Στο "Στέλλα Travel - η γη της απαγγελίας" η Μελίνα-Στέλλα ξανασυστήνεται, δεν απουσιάζει», απαντά με ειλικρίνεια η νεαρή ηθοποιός στην ερώτηση αναφορικά με το πώς διαχειρίστηκε το αόρατο βάρος της εμβληματικής ηρωίδας του Μιχάλη Κακογιάννη. Την ταινία, λέει, την είδε μία φορά, αφού διάβασε τη θεατρική μεταγραφή της Γλυκερίας Μπασδέκη. Το ζητούμενο δεν ήταν η αντιγραφή. Η Λένα Δροσάκη μοιάζει από τη φύση της σμιλεμένη με τις έννοιες της τόλμης και του θάρρους. Γεννήθηκε στην Πάτρα, σε μια οικογένεια στην οποία η αγάπη ήταν υλικό εκ των ων ουκ άνευ. Δεν είχε ιδέα πως ήθελε να γίνει ηθοποιός.

Τουλάχιστον δεν το είχε εξομολογηθεί, ούτε στον εαυτό της. Πώς το κατάλαβε; Παρακολουθώντας μια παράσταση του «Αμλετ» με πρωταγωνίστριες την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και τη Βίκυ Βολιώτη. Αυτή ήταν ίσως η πιο καθοριστική στιγμή της ζωή της. Η Λένα, φοιτήτρια ακόμη τότε του ΤΕΙ Ηλεκτρολογίας στη γενέτειρά της, ξεκίνησε από εκείνη τη μέρα να κάνει διάφορες δουλειές του ποδαριού, προκειμένου να μαζέψει τα ναύλα της για την Αθήνα και τα χρήματα για τα δίδακτρα της δραματικής σχολής. Δεν ήθελε την πατρογονική βοήθεια. Το θέατρο ήταν (και παραμένει) για εκείνη μια πολύ προσωπική, πολύ δική της υπόθεση. «Δεν είναι πολύ δύσκολο, αρκεί να καταλάβεις τι θέλεις πραγματικά», μου λέει όταν τη ρωτώ πώς μια νεαρή γυναίκα μεταπηδά από την ηλεκτρολογία στην υποκριτική. Η Λένα ήξερε πια τι ήθελε και ήρθε στην Αθήνα για να το διεκδικήσει.



Η δραματική σχολή αποδείχτηκε φενάκη. Η Λένα αλλιώς την είχε φανταστεί και αλλιώς της προέκυψε. Τουλάχιστον ως προς τους καθηγητές της. Δεν το έβαλε κάτω. Μαζί με μια ομάδα συμφοιτητών της έφτιαξαν τη δική τους σχολή, πήραν τους καθηγητές που οι ίδιοι ήθελαν, έμαθαν το θέατρο όπως εκείνοι ήθελαν. Τι σημασία είχε το πτυχίο ή η πιστοποίηση; «Ολοι οι άνθρωποι έχουμε στιγμές αδυναμίας που το όνειρο μοιάζει θολό, αλλά έχει μεγαλύτερη αξία όταν κοπιάζεις για να το κατακτήσεις», απαντά αποφασιστικά στην αυτονόητη ερώτηση για το αν σκέφτηκε σε όλη αυτή τη διαδρομή να παρατήσει το όνειρό της, το οποίο παραμένει για την ίδια ακόμη ένα μυστήριο. «Οχι, δεν έχω εντοπίσει την αιτία για την οποία έγινα ηθοποιός και ελπίζω να μη συμβεί ποτέ. Θέλω να διατηρηθεί αυτό το μυστήριο. Αγαπώ το μυστήριο», αποφαίνεται κατηγορηματική.

Το ίδιο απόλυτη μοιάζει και τη στιγμή που της ζητώ να μου απαντήσει αναφορικά με τον λόγο για τον οποίο θεωρεί πως είναι γνωστή - με την έννοια πως καλείται να δώσει συνεντεύξεις ή να φωτογραφηθεί: «Δεν πιστεύω πως είμαι γνωστή. Οι συνεντεύξεις δεν γίνονται επειδή το κοινό θέλει να μάθει για μένα, αλλά επειδή εξυπηρετούν άλλους σκοπούς, όπως την επικοινωνία μιας παράστασης». Η αλήθεια πάντως είναι πως η παράσταση «Στέλλα Travel - η γη της απαγγελίας» θα κατάφερνε να γίνει σημείο αναφοράς των θερινών δρώμενων της πόλης ακόμη και δίχως επικοινωνιακούς διαμεσολαβητές.

Η Λένα Δροσάκη έχει παραδεχτεί σε συνεντεύξεις της πως εκτός από το να παίζει στο θέατρο, αρέσκεται να δημιουργεί ιστορίες, να πλάθει φανταστικούς κόσμους για ανθρώπους άγνωστους, ακόμη και για περαστικούς που συναντά στον δρόμο. Την προκαλώ να κάνει το ίδιο για τον εαυτό της, να μου αφηγηθεί μια ιστορία για τον εαυτό της: «Θα ήθελα πάρα πολύ να μπορούσα να το κάνω. Η γοητεία, όμως, χάνεται στα πρώτα δευτερόλεπτα», λέει. «Αυτό που σε κινεί για να φτιάξεις μια ιστορία είναι το άγνωστο, το ότι παρατηρείς από απόσταση», καταλήγει, υποδεικνύοντας ίσως πως έχει καταφέρει να συμφιλιωθεί με τον εαυτό της.

Να μην τον παρατηρεί, αλλά να τον ζει. Με αισιοδοξία. Τι άλλο να υποθέσεις για έναν άνθρωπο που σου λέει πως εκείνο που του έμαθε η ζωή ως τώρα είναι πως κάθε μέρα είναι μια καινούρια μέρα, αλλά και πως όνειρό της είναι να κάνει αυτά που αγαπάει με ανθρώπους που αγαπάει. Οπως άλλωστε μου λέει: «Ολοι οι άνθρωποι που συναντάς στη ζωή σου έχουν να σου δώσουν κάτι. Σμιλεύουν την προσωπικότητά σου σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Από όλους κρατάς κάτι».