«Το Κλέλια είναι ζακυνθινό όνομα. Ετσι λένε τα αγριοκυκλάμινα που φυτρώνουν στους βράχους. Θυμάμαι τη γιαγιά μου που έλεγε: “Πάω να μαζέψω κλέλιες”. Εχει ξεμείνει στα Επτάνησα από την εποχή της Ενετοκρατίας», μου λέει η γεννημένη στη Ζάκυνθο Κλέλια καθώς μου σερβίρει πράσινο τσάι στο τραπέζι της κουζίνας του σπιτιού της, ένα ευάερο και ευήλιο ρετιρέ στο Παγκράτι. Παίζει πιάνο, μιλάει γαλλικά, αγγλικά και ιταλικά, γράφει στίχους και μουσική, τραγουδάει, χορεύει. Ωστόσο, παρά την προφανή καλλιτεχνική της κλίση, η Κλέλια έχει περάσει ενάμιση χρόνο από τη ζωή της στην Ιταλία σε μια προσπάθεια να δει εάν η Ιατρική, την οποία είχε επιλέξει ως επαγγελματικό προορισμό, ήταν όντως το κάρμα της.
Από οικογένεια γιατρών
Καταφθάνει στη Νάπολη για τις εξετάσεις του Πανεπιστημίου Federico II. Δεν περνάει. Χωρίς να χάσει καιρό βρίσκει ένα πανεπιστήμιο κοντά στη Ρώμη το οποίο επέτρεπε σε υποψήφιους φοιτητές να παρακολουθούν μαθήματα χωρίς εισαγωγικές, να εξετάζονται κανονικά στα μαθήματα που έχουν παρακολουθήσει και όταν δώσουν εισαγωγικές εξετάσεις και περάσουν να συμψηφιστούν με τα υπόλοιπα. «Ετσι, δεν έχασα τη χρονιά μου», λέει χαμογελώντας και συνεχίζει: «Παρακολούθησα κανονικά το έτος καταγράφοντας τα πάντα γύρω μου και άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι ίσως αυτό που νόμιζα για όνειρό μου δεν ήταν τελικά κατάλληλο για μένα. Βλέποντας τα πράγματα συνειδητοποίησα ότι η σχολή απαιτούσε το 101% του χρόνου μου και της ενέργειάς μου. Κατάλαβα ότι η κατεύθυνση που είχα διαλέξει είχε να κάνει περισσότερο με το ότι ήμουν καλή στα μαθήματα που απαιτούνταν για τις εξετάσεις -Μαθηματικά, Φυσική, Χημεία- παρά με το τι ήθελα πραγματικά. Προέρχομαι από οικογένεια γιατρών και είχε θεωρηθεί αυτονόητο ότι θα ακολουθούσα την οικογενειακή παράδοση. Επρεπε να διαβάζεις 8-10 ώρες την ημέρα και να είσαι άλλες 5-6 ώρες στο πανεπιστήμιο. Εκανα φίλους εκεί, γνωρίστηκα με τους ντόπιους, ταξίδεψα, έμαθα τη γλώσσα, ερωτεύτηκα την Ιταλία, ερωτεύτηκα τον τρόπο ζωής εκεί. Αλλά το πιο έντιμο πράγμα απέναντι στον εαυτό μου αλλά και τους γονείς μου ήταν να γυρίσω», καταλήγει.
«Οταν επέστρεψα στην Ελλάδα επί ενάμιση χρόνο δεν έκανα τίποτα, προσπαθούσα να καταλάβω τι θέλω να κάνω με τη ζωή μου», συνεχίζει καθώς βάζει κι άλλο τσάι στο φλιτζάνι της. «Είχα άγχος, αλλά περνούσα τον χρόνο μου δουλεύοντας από καφετέριες στο Παγκράτι μέχρι σε ιατρείο. Κατά τύχη, μέσα από το οικογενειακό μου περιβάλλον γνώρισα έναν ηθοποιό. Ημουν τυχερή γιατί είναι ένας άνθρωπος που αντιμετωπίζει με ειλικρίνεια την τέχνη του κι έτσι είχα την ευκαιρία να παρατηρήσω τη ζωή του από κοντά. Αποφάσισα να δώσω εξετάσεις στη Σχολή Βεάκη. Το είχα πει μόνο στη μαμά μου. Πέρασα με την πρώτη και δούλευα όλο το καλοκαίρι για να μαζέψω χρήματα για το πρώτο εξάμηνο της σχολής. Οταν ξεκίνησα κατάλαβα ότι είχα κάνει τη σωστή επιλογή. Μετά πήραν όλα τον δρόμο τους. Σύντομα ξεκίνησα τις δουλειές, αρχικά με τον Πάνο Κοκκινόπουλο στη “10η Εντολή”, ενώ αργότερα ανέβηκα για μια σεζόν στο ΚΘΒΕ, την περίοδο 2007-2008. Θυμάμαι ότι μετά την πρώτη μου πρεμιέρα, σε ένα θεατρικό για τον πόλεμο στο Σαράγιεβο της Ελενας Πέγκα με τον τίτλο “Καινούριοι φίλοι”, έκλαιγα μισή ώρα. Κι εκεί κατάλαβα ότι είχα πάρει τη σωστή απόφαση».
Τα «βρώμικα» χρόνια της τηλεόρασης
«Προτού εμφανιστώ στο “Μίλα μου Βρώμικα” υπήρχα ήδη πέντε χρόνια στον χώρο», τονίζει η Κλέλια, δίχως ωστόσο ίχνος πικρίας στη φωνή της. «Ναι, σκέφτηκα ότι μπορεί να μου κολλούσαν την επαγγελματική ταμπέλα της χαζής ξανθιάς. Η Μυρτώ (σ.σ.: Μυρτώ Κοντοβά, σεναριογράφος της σειράς) μου είπε με πολλή ειλικρίνεια και εντιμότητα ότι ο ρόλος της Ρίτας ήταν αρκετά ακραίος, χωρίς φυσικά να γίνεται χυδαίος. Δεν το πολυσκέφτηκα και δέχτηκα. “Δεν θα πω “όχι” εξαιτίας του φόβου μη με καλουπώσουν. Στο δικό μου χέρι είναι να σπάσω το καλούπι. Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά”, σκέφτηκα. Ηξερα ότι θα είναι καλή δουλειά. Δεν θα ήθελα το ασφαλές ρολάκι σε μια μέτρια παραγωγή. Ενδιαφέρον είχε ότι ο ρόλος της Ρίτας έκανε το μεγαλύτερο γκελ στα παιδάκια.
Πεντάχρονα έτρεχαν καταπάνω μου, με αγκάλιαζαν στα γόνατα και μου έλεγαν “Ρίτα, Ρίτα, κάνε τη μυτούλα!” (σ.σ.: μια χαρακτηριστική γκριμάτσα που χρησιμοποιούσε ως Ρίτα). Αρεσε πολύ αυτή η περσόνα στα παιδιά. Προφανώς, και στα λίγο μεγαλύτερα αγόρια», καταλήγει γελώντας. «Δεν είχα την ανάγκη της αναγνωρισιμότητας», συνεχίζει. «Αντιλαμβανόμουν την επιτυχία ως μια εσωτερική διαδικασία, να κάνω όσο καλύτερα μπορώ τη δουλειά μου. Οταν συνέβη όλο αυτό ήμουν πολύ αμήχανη στην αρχή. Μπερδεύτηκα. Μου πήρε χρόνο να επεξεργαστώ το ότι με κοιτάνε όχι επειδή έχω κάτι περίεργο αλλά επειδή με γνωρίζουν από το σίριαλ. Αυτό το κουτί που έχουμε σπίτι μας και βγάζει ιστορίες έχει μεγάλη δύναμη. Υπάρχουν μέχρι και σήμερα προτάσεις για παραπλήσιους ρόλους. Δεν είναι απαραιτήτως κακό, ούτε θεώρησα ποτέ ότι αμέσως μετά τη Ρίτα έπρεπε να κάνω το... Τέρας του Λοχ Νες», καταλήγει.
Συζητάμε για τις σχέσεις, τον έρωτα, την αγάπη, το μέλλον. «Σε πέντε χρόνια μπορεί να έχω τρία παιδιά και να έχω βρει τον έρωτα της ζωής μου ή να παραμένω ακριβώς όπως είμαι τώρα», λέει. «Πώς είσαι τώρα;», τη ρωτάω. «Καμιά φορά με χαρακτηρίζω "ορκισμένη εργένισσα"», αποκρίνεται και συνεχίζει: «Δεν είμαι. Αυτό είναι, νομίζω, κάτι που το λέμε οι άνθρωποι που είμαστε μόνοι για να δικαιολογούμε το status μας, γιατί σου λέει ο άλλος: “Ααα, είσαι τριάντα και είσαι μόνη; Τι κουσούρι έχεις;”. Εχω πολλά κουσούρια και γι’ αυτό ίσως είμαι και μόνη μου -δεν ξέρω-, αλλά αυτό το “ορκισμένη εργένισσα” στην πραγματικότητα πηγάζει από ανασφάλεια. Είναι πιο ανώδυνο να πεις ότι το έχεις επιλέξει. Δεν έχω ζήσει ποτέ μια σχέση σε όλο της το μεγαλείο όπως την έχω δει σε φίλους μου να απλώνεται. Μια δυάδα η οποία να μπορεί να αντιμετωπίσει τη ζωή μαζί, γενναία, δυνατά, να μπορεί να υπάρχει μαζί ειρηνικά. Δεν το ξέρω αυτό το πράγμα.
Πάντα οι σχέσεις μου ακολουθούσαν άλλη πορεία - που δεν οδηγούσε σε ένα ευτυχές γεγονός. Εχω ερωτευτεί λίγες φορές στη ζωή μου, αλλά όταν αυτό συμβαίνει κρατάει καιρό και το παλεύω. Ερωτεύομαι πάρα πολύ έντονα και προσπαθώ για τη σχέση. Τα άτομα που με ελκύουν είναι επίσης πολύ έντονες προσωπικότητες. Ετσι, καταλήγουμε στη σύγκρουση. Μου είναι εύκολο όμως να περάσω από το "εμείς" στη μονάδα όταν δω ότι κάτι δεν μου κάνει, ότι με κρατάει πίσω. Εκεί θα φύγω κατευθείαν».
«Πώς θα περιέγραφες τον άντρα των ονείρων σου;», τη ρωτάω διακόπτοντάς την. Ξεσπάει σε δυνατά γέλια, ωστόσο απαντά: «Θέλω ένα πλάσμα γενναίο, δυνατό, με χιούμορ, χωρίς κόμπλεξ, χωρίς ψέματα και μπούρδες». Καθώς κλείνω την πόρτα πίσω μου είμαι σίγουρη ότι πολύ σύντομα θα τον βρει.
