Ο μονόλογος-ντελίριο του Χριστόφορου

Ε ίτε έχεις παρακολουθήσει το ομολογουμένως επιτυχημένο εισπρακτικά «Αν...» είτε όχι, είτε είσαι θιασώτης των ιλουστρασιόν ερωτικών τελμάτων που στοιχειώνουν τις σειρές του Παπακαλιάτη είτε δεν είσαι, σίγουρα γνωρίζεις πως ο Χριστόφορος είναι παιδί ευαίσθητο (ενίοτε, βέβαια, με προκάτ εξάρσεις του θυμικού). Τις ευαισθησίες του, τις ανησυχίες του, το σαράκι που κατατρώγει τα σωθικά του ανθρώπου -μα και του δημιουργού- αποφάσισε να τα μοιραστεί με το κοινό μέσα από ένα κείμενο με τον τίτλο «Πορεία σκέψεων… με αποτέλεσμα».

Η ψυχοθεραπευτική λειτουργία του λευκού χαρτιού φαίνεται μάλιστα να λειτουργεί για εκείνον στο ακέραιο, αφού μέσα στον κυκεώνα των 2.302 λέξεων που καταθέτει, καταφέρνει να χωρέσει την κοινωνική αγανάκτηση με το τελματωμένο πολιτικό σύστημα, την αυτοκριτική με τον πρόσφατο χωρισμό του, την επιτυχία με τις φλώρικες καταβολές του και την Ελλη Στάη.

Η ιντερνετική «παπακαλιατιάδα» χωρίζεται σε 12 άτυπες ενότητες -κάποια ασυνείδητη ίσως αναφορά στα 12 Ευαγγέλια, στις 12 φυλές του Ισραήλ, στους 12 ολύμπιους θεούς ή μήπως στους 12 άθλους του Ηρακλή;- με τίτλους βγαλμένους από την καθημερινότητα, τη βιοπάλη, το σεντούκι του θείου Σίγκμουντ, ακόμη και από το λεξικό της κλιματικής αλλαγής: Τσουνάμι, Βολή, Θυμός, Φόβος, Λύση, Εκείνη η νύχτα, Αρνηση, Η Στιγμή, Ιστορία, Αποτέλεσμα, 31 Γενάρη, Επιτυχία.

Αν αποδεχτούμε την υπόθεση πως τα κείμενα από τη στιγμή που γράφονται αυτονομούνται από τον συγγραφέα τους και αποκτούν μια δική τους ζωή, πράγμα που ο δημιουργός Χριστόφορος πιθανώς γνωρίζει από πρώτο χέρι, τότε καθένας έχει την ευχέρεια να συνάγει τα δικά του -σωστά ή λάθος- συμπεράσματα, ακολουθώντας τα ίχνη της μελάνης πάνω στο χαρτί. Συμπέρασμα πρώτο, λοιπόν: ο Χριστόφορος λατρεύει τα αποσιωπητικά…

ΛΑΘΟΣ

έχομαι πως όλοι αυτοί που ψήφιζα, όλοι αυτοί που ψιλοσυμπαθούσα, ψιλοεκτιμούσα, ψιλοπίστευα και που ψιλοφωτογραφιζόμασταν σε πρεμιέρες και καλέσματα, όλοι έκαναν λάθος… Εγκληματικό. Είναι ώρα να κατέβεις από το κλωνάρι, να βουτήξεις στον βάλτο από τα ερείπια. Να ψάξεις, να βοηθήσεις, να μη σκέφτεσαι μόνο τον κώλο σου…

Είναι, τωόντι, γλαφυρή η διάθεση κριτικής του Χριστόφορου. Για τους άλλους προφανώς που τον πλεύριζαν για ένα φωτογραφικό ενσταντανέ μαζί του. «Ολοι έκαναν λάθος», λέει, «ουδείς άσφαλτος», είχε αποφανθεί πάλαι ποτέ η λαίδη Αντζελα Δημητρίου. Ολοι οι καλλιτέχνες τον ίδιο Γολγοθά ανεβαίνουν. Τι τα θες; Η χρήση δε της υποτακτικής με τα επάλληλα «να, να, να» αποδεικνύει την εξοικείωση του δημιουργού με τη νέα αργκό του πολιτικού λόγου που έθαψε διαπαντός τα «θα» και επέστρεψε στο πατροπαράδοτο «Λόλα, να ένα μήλο». Ισως αυτό το έμαθε πρόσφατα ως τηλεοπτικός ομοτράπεζος της Ελλης Στάη. Οσο για τη λέξη «κώλος», μόνο κάτι πουριτανούς καθηλωμένους καθωσπρεπιστές θα μπορούσε να σοκάρει. Ισως είναι ένα δείγμα πως ο Χριστόφορος αποτάσσεται τον μανδύα του φλώρου που φόρεσε ή του φόρεσαν τα προηγούμενα χρόνια. Διότι, ναι, ακόμη και τη φλωριά του ομολογεί σε μια έξαρση αυτοκριτικής. Γράφει χαρακτηριστικά για τη σύλληψη της νέας ταινίας του, η οποία έρχεται ύστερα από έναν πρόσφατο χωρισμό -με τη Μαρίνα Καλογήρου;-, τρία ποτήρια ουίσκι, πολλά τσιγάρα κι έναν Johnny Cash να παίζει ως μουσική μπουχάρα του καταραμένου ποιητή (είναι εύλογο, αν έχεις εντρυφήσει στις τηλεοπτικές σειρές του, να αναρωτηθείς σε τούτο το σημείο: «Η Πέμη Ζούνη πότε βγαίνει να τινάξει μαλλί;»)

ΑΡΝΗΣΗ

“Αρνηση”... Ετσι θα είναι ο τίτλος της επόμενης ταινίας... Αυτό είναι. Το βρήκα. Το έχω. Για απόψε. ΑΡΝΗΣΗ. Τρεις σπονδυλωτές ιστορίες με έξι πρωταγωνιστές. Οχι έναν, όχι δύο, έξι! Ηρωες που αρνούνται ότι τα πράγματα γύρω τους αλλάζουν… Αρνούνται ότι τους προδώσανε, ότι έχουν τον ρόλο του απόλυτου “μαλάκα”, του “δειλού”, του “ευθυνόφοβου”… Κάτσε, ρε φίλε. Από πού και ως πού εσύ ο φλώρος θα γράψεις κάτι τέτοιο; Απολογούμαι αμέσως... Μα θα βάλω τον “έρωτα” μέσα σε όλα αυτά». Την απόλυτη «Αρνηση»

Αφού παρατηρήσεις πως τα αποσιωπητικά ρέουν στον λόγο του σαν τη γλυκόπιοτη χύμα ρετσίνα στις Γιορτές Κρασιού στο Δαφνί και να αναρωτηθείς «μα γιατί τα βράδια δεν βλέπει “Τηλεκύβο” και παιδεύεται, νέο παιδί;», μπορείς να θαυμάσεις τον εσωτερικό διάλογο για τέσσερα πρόσωπα -τον φλώρο, τον μαλάκα, τον δημιουργό και τον ζεν πρεμιέ- που συμβαίνει μες στο κεφάλι του Χριστόφορου. Μπορείς ακόμη να συνάγεις από τη διπλή αναφορά της λέξης «Αρνηση» -και όχι μόνον- πως ο ίδιος βρίσκεται «in denial», που θα ’λεγε κι ο θείος Φρόιντ. Ποιος, άλλωστε, δεν είναι σε άρνηση έπειτα από έναν χωρισμό σαν κι εκείνον που με περισσή λιτότητα για Παπακαλιάτη περιγράφει στην ενότητα «Εκείνη τη Νύχτα»;

ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΝΥΧΤΑ

Είναι Δευτέρα βράδυ... Πρόσφατα, χωρισμένος για άλλη μια φορά, χαζεύω στο internet, ενώ ακούω το “Hurt” του Johnny Cash. Εκλεισα τα 38. Υπαρξιακά, κρίση, ηλικία, πού πάω, τι κάνω και όλα τα συναφή. Εμπνευση σε τέλμα. Κούραση από την ταινία, βγαίνει άφθονη και μια μικρή απογοήτευση που δεν το πάλεψα ώστε να μην είμαι τώρα πάλι μόνος... Προσπαθώ να το ξορκίσω όλο, σκεπτόμενος την επιτυχία της ταινίας και την αναζήτηση της επόμενης... Καπνίζω ασταμάτητα… Πρέπει να κάνω τσεκ-άπ. Μεγαλώνω και γίνομαι υποχόνδριος... Μου λείπει λίγο, αλλά δεν θα πάρω. Θα γίνουν πάλι τα ίδια.

Παλιά αυτό το λέγανε «μην μπλέκεις δουλειά με έρωτες», όμως προφανώς ο Χριστόφορος κώφευε - ίσως είχε γύρισμα με τη Μιμή Ντενίση για τους «Φρουρούς της Αχαΐας». Δεν φταίει, βέβαια, ο ίδιος που πήγε κι ερωτεύτηκε τη μούσα της ταινίας του, με την οποία -κατά τραγική ειρωνεία- χώρισε μόλις το φράγμα των 500.000 εισιτηρίων έσπασε. Ούτε βέβαια φταίει που μέσα στις γραμμές μπορεί κανείς να «διαβάσει» πως, απογοητευμένος ων από τους ατελέσφορους έρωτες με τις ενζενί -Σκιάδη, Παπαδοπούλου, Καλογήρου-, στρέφει ορμητικά το βλέμμα του στις cougar.

ΦΟΒΟΣ

Προχθές στη συνέντευξη με τη Στάη (η οποία παρεμπιπτόντως ήταν τόσο όμορφη, γοητευτική και δυναμικά άψογη) μου έγινε η εξής ερώτηση... Φοβάσαι, Χριστόφορε; Λίγο μετά στο αυτοκίνητο σκεφτόμουν πως είπα τη μισή αλήθεια... Η άλλη μισή είναι πως τρέμω... Ελλη, τρέμω. Αυτό έπρεπε να πω.

Απολογητικός που είπε τη μισή αλήθεια ή υπόκωφα εξομολογητικός προς τη «δυναμικά άψογη» ανκοργούμαν; Πόσα ερωτήματα μπορεί να γεννήσει στον αναγνώστη αυτό το άτυπο ψυχαναλυτικό υπόμνημα του ηθοποιού και δημιουργού; Ή, πιο σωστά, του παραμυθά, όπως προσδιορίζεται σε άλλη αποστροφή του κειμένου:

ΛΥΣΗ

Για μένα λύση είναι να φτιάχνω παραμύθια. Παραμύθια που ακουμπάνε τόσο όσο την αλήθεια του καθενός μας (και ας μην το παραδέχεται). Λύση για μένα είναι να παράγω, να προτείνω, να σε ταξιδεύω. Να σε ερεθίζω, να σε παρασύρω... Μουσική, εικόνες, ιστορίες να ταυτίζεσαι, να ζηλεύεις, να χαζεύεις... Μη χτυπάς, ρε βλάκα, κάτω από τη μέση... Επιτυχία κάνει που νομοτελειακά θα ωφελήσει πολλούς... Μην είσαι τόσο κομπλεξικός...

Και κάπως έτσι, μεταξύ Εμμανουέλας («λύση για μένα είναι να σε ερεθίζω, να σε παρασύρω»), Μάικ του Φασολάκη («λύση είναι να φτιάχνω παραμύθια») και Νάρκισσου («μην είσαι τόσο κομπλεξικός»), τα βλέφαρα βαραίνουν, η νύχτα βαθαίνει και η ψυχή του δημιουργού, στραγγισμένη από συναίσθημα που έσταξε σαν φθινοπωρινό πρωτοβρόχι πάνω στο χαρτί, πηγαίνει για νάνι. Οχι τίποτα άλλο, να ’χει κι ένα αποτέλεσμα της προκοπής η μαραθώνια, εξαντλητική, ψυχοτροπική «πορεία σκέψεων». Καληνύχτα, αιώνια έφηβε δημιουργέ.