«Η παράλληλη ζωή ανάμεσα σε πίστες και θέατρο με ισορρόπησε»

Α νάμεσα σε ένα περιστρεφόμενο σκηνικό, με τη νέον επιγραφή «Studio» -η ταμπέλα που κοσμεί σήμερα την είσοδο των μπουρδέλων- να αναβοσβήνει πάνω στη σκηνή, την υποβλητική μουσική να ακούγεται βροντερά από τα μεγάφωνα και τους ηθοποιούς να χτυπιούνται κυριολεκτικά και ψυχικά πάνω στο ξύλινο τραπέζι, ο Ρήγος μπορεί να νιώθει στο στοιχείο του. Παρακολουθώντας τις ατελείωτες πρόβες που κινούνται στο πλαίσιο της τελειομανίας του γνωστού σκηνοθέτη και χορογράφου, ο οποίος περιφέρεται ανήσυχος με ολότελα νέο λουκ -γενειάδα, φόρμες και πολύχρωμα snickers-, δεν βλέπω μόνο σκηνές από θέατρο. Ο Ρήγος ζητά από τους ηθοποιούς του κι άλλη παραπάνω «ψυχή»-«ζήστε το, μην είστε ψεύτικοι»-, θέλει να δει το αίσθημα να βγαίνει και να γίνεται σμπαράλια μαζί με τα γυμνά σώματα, τα τρύπια καλσόν, τις σκισμένες καρδιές και τις φθαρμένες γόβες. Μέσα στο πολύχρωμο σπίτι της Μαντάμ Παρί ο γνωστός δημιουργός έχει καταχωνιάσει όλες τις εντάσεις που μπορεί να έχει δει να βγαίνουν στις μεγάλες πίστες, στη ζωή του, στους οίκους ανοχής, σε κάθε γωνιά του πλανήτη.



Τον ρωτάω αν αυτό το υπέροχα ετερόκλητο καστ -από τη Θεοδώρα Τζήμου έως την Ευγενία Δημητροπούλου, την Κωνσταντίνα Μιχαήλ και τον Ψαρρά- είναι τελικά δική του επιλογή: «Απόλυτα, και πήρε πολύ καιρό για να ολοκληρωθεί. Είναι πολύ δύσκολο να συμπληρώνεις τα διαφορετικά αυτά στοιχεία από τον κάθε ηθοποιό και να τα δένεις σε ένα όλο. Κάποιους τους ήξερα από καιρό -όπως την Ελενα Τοπαλίδου, με την οποία συνεργαζόμαστε εδώ και χρόνια-, άλλους τους επέλεξα χωρίς να έχω δει προηγούμενη δουλειά τους από οντισιόν, όπως την Ευγενία Δημητροπούλου και τη Μαρία Κίτσου. Με τους ηθοποιούς μιλάμε εδώ και καιρό για το έργο, για την παλιά αυτή ηθογραφία που θέλαμε να αφήσουμε στην άκρη με έναν τρόπο και να δούμε τη σύγχρονη εκδοχή της. Επ’ ουδενί δεν ήθελα να δώσω άλλη μια σαλονάτη εκδοχή για τα “Κόκκινα Φανάρια”, αλλά να δω τη δοσοληψία που διαμείβεται ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους, τον αγοραίο έρωτα, τις ακρότητες, εν ολίγοις την ουσία των σχέσεων. Και κυρίως την ανάγκη τους να ερωτεύονται και να ονειρεύονται ακόμη και στον πιο ακραίο κυνισμό. Ειδικά στην εποχή μας, όλοι είμαστε λίγο ή πολύ κυνικοί, γι’ αυτό και όλοι παρασυρόμαστε με ακραίο τρόπο από το συναίσθημα και τα όνειρα. Αυτή λοιπόν την ακύρωση των ονείρων πραγματεύεται το έργο, έστω και με τον πιο άγριο τρόπο».

Και του σαλονιού και του λιμανιού
Τον ρωτάω αν κάποιοι από τους θεατές θα φοβηθούν που θα δουν έναν τόσο άγριο και σκοτεινό Ρήγο, γιατί σίγουρα η παράσταση δεν είναι ένα ευχάριστο μουσικό διάλειμμα, ούτε μένει στις ωραίες εικόνες: «Απ’ ό,τι καταλαβαίνω λίγοι περίμεναν να δουν αυτό το έργο από μένα. Επειδή κινούμαι σε διαφορετικούς χώρους είναι φυσικό κάποιοι να εκπλαγούν από αυτή την πλευρά μου, που ενδεχομένως να μη γνώριζαν. Στην πραγματικότητα όμως αυτό το παιχνίδι ανάμεσα σε τόσο διαφορετικούς χώρους είναι που με έκανε να ανακαλύψω την ουσία, να βρω την ισορροπία. Και με βοήθησε να αφήσω έξω τα φτιασίδια αποκαλύπτοντας τη σκληρή, ομολογουμένως, ουσία της παράστασης. Επιπλέον, δεν ήθελα το έργο να είναι μόνο περιγραφικό, αλλά να γεννήσει συναισθήματα. Να προκαλέσει βιώματα στον θεατή, να τον κάνει να τα νιώσει πρωτογενώς». Μήπως όμως τελικά σκέφτεται το ίδιο κι όταν δουλεύει στις μεγάλες πίστες; Να «γεννήσει» δηλαδή βιώματα πρωτογενή και ακραία; «Αυτό ακριβώς. Οταν κάνω νύχτα προσπαθώ να σκεφτώ ποιος είναι ο κόσμος που ακούει αυτή τη μουσική και θέλω ταυτόχρονα να δημιουργήσω μια λάμψη και μια ειρωνεία. Δεν με ενδιαφέρει να κάνω απλώς κάτι φαντεζί ή να φτιάξω ωραίες εικόνες, αλλά να επικοινωνήσω με τρόπο πιο ουσιαστικό. Ο κόσμος έχει ανάγκη αυτή την επικοινωνία, θέλει να αντιδρά έντονα σε αυτό που βλέπει και να αντλήσει σήματα εκεί που δεν το περιμένει. Για μένα ήταν καλό που τα πρώτα μου βιντεοκλίπ γνώρισαν τόσες αντιδράσεις». Δεν ξέρω όμως αν μπορεί πάντα να τιθασεύει ονόματα όπως η Πάολα ή ο Μαζωνάκης. «Με ακούνε και με αντιλαμβάνονται με τον δικό τους τρόπο. Με τα χρόνια με καταλαβαίνουν και καλύτερα, αφού με τα περισσότερα από τα ονόματα αυτά έχω αναπτύξει και φιλικές σχέσεις. Κατά κάποιον τρόπο, είναι πλέον άνθρωποι δικοί μου. Και να σου πω την αλήθεια, έχει ενδιαφέρον το πώς βρίσκουμε επαφή όντας άνθρωποι από τόσο διαφορετικούς χώρους και τόσο διαφορετικούς κόσμους. Το ξαναλέω: το γεγονός ότι έζησα αυτήν την παράλληλη ζωή είναι που με έκανε να είμαι τόσο ουσιαστικός και στα υπόλοιπα. Κατάφερα έτσι να είμαι ήσυχος με τον εαυτό μου και η μια πλευρά να σταματήσει να χτυπάει την άλλη».



Ωστόσο, δεν είναι το ίδιο όταν πριν από τόσα χρόνια οι πίστες ήταν πολλές, τα ονόματα λαμπερά και τα χρήματα που έπεφταν πολύ περισσότερα. Τώρα που το πάρτι έχει τελειώσει, πώς στέκεται απέναντι ο Ρήγος; «Εμένα πάντα με ενδιέφερε η ουσιαστική επικοινωνία, να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει τον θεατή να θέλει να εκτονωθεί, να βιώσει πράγματα συγκεκριμένα. Κακά τα ψέματα, έχουμε μια κουλτούρα και μια κοσμοαντίληψη που διαφέρει από τους άλλους λαούς: ο μεσογειακός λαός επιζητά την εκτόνωση και την εξωστρέφεια. Και αυτό διευκολύνει τα πράγματα όταν θέλεις να δημιουργήσεις ένα έργο που δεν μένει μόνο στους κώδικες, αλλά στοχεύει στην καρδιά των θεατών. Εξάλλου, όταν πρόκειται για δημιουργία, το θέμα δεν είναι τα χρήματα. Με λίγα χρήματα έκανα το “Dressed / Undressed”, που μάλιστα έκανε περιοδεία στην Ευρώπη, με λίγα επίσης χρήματα ανέβηκε πέρσι η “Σεβάς Χανούμ” με μία μόνο ηθοποιό, την υπέροχη Κωνσταντίνα Μιχαήλ. Το ζήτημα σε κάθε περίπτωση είναι να πιστεύεις σε κάτι, να μπαίνεις σε αυτό με όλη σου την ψυχή και να το κάνεις. Και νιώθω τον εαυτό μου εξαιρετικά τυχερό που μπορώ να το κάνω αυτό στο Εθνικό, το οποίο μου έδωσε αυτήν την ευκαιρία. Είναι μαγικό να μπορώ να βάζω τους θεατές σε αυτό το ταξίδι. Αυτό και τίποτε άλλο».